Θυσία - Πανυ Καραγιάννη

Θεικά Ένστικτα – Θυσία

Θυσία. Μια έννοια τόσο αρνητικά βεβαρημένη και παρεξηγημένη στις μέρες μας που είναι πολύ πολύ δύσκολο κανείς να την κατανοήσει καθαρή, χωρίς το φορτίο που κουβαλά. Μια έννοια που συγκαταλέγεται μέσα στα Θεικά ένστικτα ανάμεσα σε αρετές και επίπεδα συνειδητότητας όπως η Αγάπη, η Ευγνωμοσύνη, η Συν-χώρεση, η Αλήθεια, η Απλότητα. Σκέφτεσαι, πώς μπορεί να χωρέσει η Θυσία μέσα σε αυτα? Και όμως, δε χρειάζεται να πάμε πολύ μακριά. Αρκεί να κοιτάξουμε τις ζωές και τον τροπο που αντιμετώπιζαν τη ζωή, οι όχι και τόσο μακρινοί μας πρόγονοι. Ισως καποιοι απο αυτούς να είναι ζωντανοί ακόμα. Ισως υπάρχουν ανάμεσα μας ακόμα και σήμερα. Άνθρωποι που ζουν Θυσιαστική ζωή, μια ζωή δηλαδή μέσα στη γαλήνη μέσω της προσφοράς και της υπηρεσίας προς τη Φύση, τον Θεό, τον συνάνθρωπο. Ακούγεται παράξενο, περίεργο, σοκαριστικό. Η λέξη θυσία παραπέμπει σε αρχαίες τελετές ανθρωποθυσίας σε Θεούς, παραπέμπει σε θυσίες ζώων και στη σημερινή κοινωνία παραπέμπει σε θυσίες γονέων για τα παιδιά τους ή γυναικών για τους άντρες τους ή αντρών για τις γυναίκες τους. "Εγω θυσίασα αυτό για σένα" λένε και όλο βαραίνει αυτή η έννοια που σχεδόν κανείς πια δεν μπορεί να αντιληφθεί το μεγαλείο της. Το μεγαλείο της θυσίας ως ένα μέσο τεράστιας και απόλυτης απελευθέρωσης. Μια απελευθέρωση που βρίσκεται ακριβώς μέσα σε αυτήν την έννοια της θυσίας. Απελευθέρωση απο το δεσμά του Εγώ.

Η θυσία είναι ένα μέσο, ένα εργαλείο Θεικό. Ειναι δοσμένο απο τα Ουράνια και στα Ουράνια πρεπει να επιστραφεί, να αφιερώνεται. Αλλιώς είναι σκλαβιά. Είναι κανονική θυσία, με την έννοια του οτι κάτι χάνουμε, και συνήθως όταν εννοείται με αυτόν τον τροπο, χάνουμε πολλα! Αυτή είναι η θυσία για αντάλλαγμα!

Η λέξη θυσία προέρχεται απο το σήμα 'θύω' που σημαίνει θυσιάζω = στερούμε κάτι. Ως θεικό ένστικτο δεν είναι τίποτα άλλο παρα η στέρηση του Εγώ. Είναι η εκούσια στέρηση για απώτερο ιερό σκοπό, στο όνομα της Αγάπης, της Ενότητας, της Αλήθειας. Η υπέρτατη θυσία του Εγώ που τη θέση του παίρνει με σεβασμό η υπηρεσία, η αυτοπροσφορά, η προσφορά της βοήθειας και της ευχαρίστησης του Άλλου με μεγάλη προθυμία και διάθεση. Γιατί όταν βρίσκεται κανείς μέσα σε αυτά τα επίπεδα συνειδητότητας, όταν καλλιεργεί τα Θεικά Ένστικτα, φεύγουν όλα τα πέπλα, τα πάντα είναι ένα, έτσι και ο Άλλος και κάθε άλλος, είναι ένα και το αυτό. Παύει να υπάρχει η ψευδαίσθηση του διαχωρισμού και έτσι η Θυσία παίρνει άλλη διάσταση. Αυτός που θυσιάζεται δεν έχει την αίσθηση πως το στερείται ή χάνει κάτι για κάποιον Άλλον. Δεν υπάρχει αυτό. Υπάρχει μόνο η ευκαιρία - μέσω της θυσίας - για υπέρτατη απελευθέρωση και γαλήνη. Εδώ παραθέτω ένα κείμενο της Αριάνας Παπακώστα όπου περιγράφει τη Θυσιαστική Ζωή των παππούδων μας και των γιαγιάδων μας οπου μπορούμε να δούμε σε πράξη απο το παράδειγμά τους τί εστί Θυσία ως Θεικό Ένστικτο κάτι που είχα την τύχη και την τιμή να βιώσω και εγω η ίδια μέσα απο το παράδειγμα των γιαγιάδων μου.

Κλείνοντας, θα ήθελα να αναφερθώ στο παράδειγμα του Χριστού που μας έδωσε ένα τόσο τεράστιο παράδειγμα θυσίας που πολλές φορές το έχουμε τόσο δεδομένο γιατι το ακουσαμε τόσες πολλές φορές που ξεχνάμε να θυμόμαστε την ουσία και τη συμβολή του. Ο Χριστός θα μπορούσε κανείς να πει ότι στερήθηκε τα πάντα στα 33 του χρόνια για αυτόν τον Ανώτερο σκοπό. Αλλά ο ίδιος ήξερε μεσα του πως τίποτα δεν στερήθηκε. Γιατί όταν ζει κανείς μέσα απο τα Θεικά Ένστικτα, παύει να φοβάται, παύει να ζει στην ψευδαίσθηση, έχει τεράστια και ανεξάντλητη δύναμη γιατί γνωρίζει την Αλήθεια και η αλήθεια τον απελευθερώνει.

Θυσιαστική Ζωή

που τις μέρες αυτές που ζούμε, σαν να ακούγεται λίγο παράταιρη η φράση, 

σαν να μην ξέρουμε τι θα πει, σαν να έρχεται από αλλού.

Θυσιαστική Ζωή*

Κάνοντας πράγματα για τους άλλους, χωρίς να σκοπεύεις στην επιβράβευση, ή χωρίς να σε νοιάζει αν αυτή η αγάπη ή αυτός ο μόχθος ~ κόπος θα σου επιστραφεί απαραίτητα*

Σκέφτομαι τους ανθρώπους που ζούσαν πιο παλιά από μας, την γιαγιά μου, τον παππού μου,

τους φίλους τους και τους άλλους ανθρώπους γύρω τους, πιο παλιές κοινωνίες,

δικές μου μνήμες από παιδί, τους έβλεπα να βάζουν σε πρώτη μοίρα τους αγαπημένους τους,

θυμάμαι την γιαγιά μου να εργάζεται ακατάπαυστα μέσα στο σπίτι, να έχει να κάνει καθημερινά

τόσα πράγματα για πέντε ανθρώπους και να είναι και απίκο και για άλλους τόσους που μπορεί να περνούσαν από το σπίτι, να μην έχει χρόνο σταλιά για τον εαυτό της, κι ομως να είναι πάντα χαμογελαστή, πάντα περιποιημένη,πάντα παρούσα, πάντα εκεί με τον καλό τον λόγο, 

με την αγάπη να εκπέμπεται σιωπηλά από την στάση της κι από την σιωπή της, ακόμα κι αν κάποιος της μιλούσε απότομα εκείνη είχε τον καλό τον τρόπο να αλλάξει την κακομουτσουνιά μας, αλλά όχι μόνο η γιαγιά μου, θυμάμαι από παιδί κι άλλους ανθρώπουςγύρω μας,

που ξέρανε να κάνουνε υπομονή, να μην βιάζονται να κρίνουνε και να αγανακτίσουνε με τα

προβλήματα που μπορεί να είχαν στην καθημερινότητα αλλά και μεταξύ τους*

Σαν να υπήρχε μια ησυχία, μια αποδοχή, μια εμπιστοσύνη, ένα ενδιαφέρον και μια συμπόνοια

για τον άλλον, μια ευθύνη για τον άλλον, για το να είναι καλά, να εξυπηρετηθεί,

όχι μόνο με τα άτομα της οικογένειας, αλλά και με το ευρύτερο περιβάλλον*

Τώρα σαν να μην υπάρχει χρόνος για τους άλλους, σαν να μην προλαβαίνουμε ούτε για μας,

και η υπομονή έδωσε την θέση της στη βιασύνη, στην απαίτηση, στην καχυποψία*

Δεν λέω πως όλοι τα παλιότερα χρόνια λειτουργούσαν έτσι, ούτε πως τώρα δεν υπάρχουν άνθρωποι που ζουν Θυσιαστική Ζωή*

Που δηλαδή είναι Φάροι και σταθερά σημεία αναφοράς για τους άλλους ανθρώπους γύρω τους*

Υπάρχουν και σήμερα αυτοί οι άνθρωποι κι ευτυχώς ζουν ανάμεσα μας και μας εμπνέουν με το παράδειγμα τους να ζήσουμε κι εμείς έτσι να γίνουμε άνθρωποι της Υπομονής,

της Αγάπης, της Συμπόνοιας, της Καλοσύνης, να μην βιαζόμαστε να κρίνουμε και να υποδείξουμε στον άλλον ποιο είναι το σωστό, ναι είναι κι αυτό μέρος ενός ανθρώπου

που ζει θυσιαστικά, να βλέπει το ''λάθος'' στον άλλον, αλλά να μην βιάζεται να τον ''μαλλώσει''

να τον ''διορθώσει'' να του ''υποδείξει''πως πρέπει να ζήσει* Απλά να είναι εκεί*

Ίσως όχι πολύ κοντά, αλλά ούτε και μακρυά, τόσο όσο χρειάζεται να είσαι

αέρινος σαν παρουσία, πιστεύω πως το να ζεις Θυσιαστικά,

έτσι το φαντάζομαι, είναι το να είσαι Αέρινος,

τουλάχιστον έτσι είναι τα Πρόσωπα Θυσίας

που είχα την Τύχη να γνωρίσω*

Αέρινα και Χαρούμενα,

με μια Αίσθηση Ευδαιμονίας

κι Αποδοχής γύρω τους,

κι Εμπιστοσύνης 

πως όλα είναι καλά, 

που είναι Ικανή

αν όχι να Αλλάξει,

αλλά να ανακουφίσει με την Παρουσιά τους,

όλους όσους έχουν την Τύχη

να είναι κοντά τους*

http://arianaland-astrology.blogspot.com/