Η Μαύρη Τρύπα, ο Θεός

 

Η διαύγεια του νερού

Οι ακτίνες του ήλιου που διεισδύουν μέσα του σαν παθιασμένοι εραστές.

 

Η αγνότητα των πουλιών,

ανεξακρίβωτο αν προέρχεται από άγνοια ή εντελή σοφία.

 

Η σκιά ενός δέντρου ένα καλοκαιριάτικο μεσημέρι-

ποτέ διευκρινισμένο αρκετά γιατί είναι τόσο πιο ανακουφιστική

από εκείνη ενός καλοχτισμένου  υπόστεγου.

 

Ζεστά τρεμόσβηνα φώτα μέσα από τα παράθυρα των σπιτιών,

μια άγρια χειμωνιάτικη νύχτα.

 

Ένας μοναχικός ναός

οποιουδήποτε Θεού,

Αρκεί ο άνθρωπος να τον πιστεύει αδιάλλακτα.

 

Η ευγνωμοσύνη όταν εξαρθρώνει κάθε όριο

για να γίνει ύλη,

έκθυμα και σιωπηλά.

 

Μια συνουσία με μια «άλλη» ψυχή-

Σιωπηλή, σταθερή, ανεπαίσθητη,

ηδονικά μακάβρια, γιατί ξέρεις ότι έχεις χαθεί.

 

Το αφόρητο της αγάπης που δε χωρά στα ανθρώπινα όρια-

Πρέπει κάποτε να κλαις κρυφά ή να γελάς κραυγαλέα, να φοβηθείς, να μισήσεις, να βλάψεις

για να μην εκραγεί μέσα σου

και ξεψυχήσεις.

 

Το σπάνιο γνώρισμα να χάνεις την ιδιωτικότητα μέσα στην αγάπη

που απαιτεί βίαια όλες τις αισθήσεις

Όλες τις ιδιότητες,

Όλες τις αναμνήσεις

 

Και τέλος σου ζητάει την ίδια σου την ανάσα.

Την ανάσα που σου έδωσε πριν εκατομμύρια χρόνια

κι εσύ την ανακύκλωνες, αλλάζοντας μορφές.

 

Διστάζεις, αναπνέεις βαθιά  και γρήγορα, που σημαίνει «όχι ακόμα, λίγο ακόμα».

Δεν έχει όρια πόσες φορές θα στο ζητήσει, αρκεί να σου την πάρει πίσω…

Να θυμάσαι πως είναι η Αγάπη, ναι,

Θέλει να πάρει πίσω την ανάσα που σου έδωσε, από αγάπη.

Τη θέλει πίσω, όχι ως ανάσα πια, αλλά ως μια τέλεια, αέναη κουκίδα.

Γιατί είναι ο Θεός- Η Μαύρη Τρύπα,

Αυτή μας γέννησε

Αυτή μας έδωσε μόνο μια, δική Της, πνοή,

εκατομμύρια χρόνια για εμάς, να Την αναζητήσουμε.

Μας περιμένει με συμπόνια να μας ρουφήξει πάλι Μέσα Της

Να ρουφήξει τον τελευταίο μας οίστρο 

Αρκεί να μπορέσουμε να θυμηθούμε τον ήχο Της.

Δεν μας δόθηκαν τα μάτια να δούμε το σκοτάδι Της,

είναι επίπονα σκοτεινό.

Μην προσπαθήσεις να το δεις

θα τυφλωθείς.

Μόνο να Το ακούσεις μπορείς-

Όχι, όχι ούτε αυτό

Μόνο να νιώσεις τον ήχο του σκοταδιού Της μπορείς.

 

Δεν είναι όμορφος ήχος

Πως μπορεί ο ήχος της Ιερής Αιώνιας Απουσίας, να είναι ευχάριστός στις δανεικές μας αισθήσεις;

Είναι αβάσταχτα τρομακτικός

Σαν να τον Τελευταίο Πειρασμό.

Αυτό είναι η Αγάπη

Η Μαύρη Τρύπα, ο Θεός.

 Κ.Κ. 28/12/20  

Από τη σείρά "Αναλαμπές" 

Απαγορεύεται ο καθαρός αέρας, οι εξορμήσεις, οι συναναστροφές - Αντρέας Δημητρίου

    photo canva.com 

Απαγορεύεται η Pranayama

Ένα χρόνο έκανα μαθήματα για την φιλοσοφία της Yoga. Έμαθα πολλά και ξεκίνησα να εφαρμόζω πολλά. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα ότι είχα τέτοιο έλεγχο στο σώμα μου και στο μυαλό μου. «Επανάληψη, τακτικότητα και ρυθμός», «Ευθυγράμμιση 5 σωμάτων» και  «αίσθηση ευδαιμονίας» ήταν όλα μονάκριβα δώρα της εκπαίδευσης μου.

Όλα όμως διαλύθηκαν σε μια νύχτα όταν εμφανίστηκε «Αυτός». Από την πρώτη στιγμή που μου εμφανίστηκε μου είπε ότι ήταν ο δάσκαλος μου. Μου τόνισε μάλιστα ότι δεν θα φύγει αν δε πάρω το μάθημα που είχα να πάρω και χωρίς να προλάβω να πω λέξη μου εξήγησε με κάθε λεπτομέρεια ότι η μικρή πόλη που επέλεξα να ζω έχει μολυσμένο αέρα γεμάτο δηλητήριο.

Στην αρχή το περιγέλασα και δεν το πίστεψα, αλλά κάθε πρωί ερχόταν και μου υπενθύμιζε αυτή την πληροφορία και τότε ξεκίνησα μια προσπάθεια έντονης παρατήρησης της ατμοσφαιρικής ρύπανσης. Άρχισα να κοιτάω τον ουρανό, να προσπαθώ να μυριστώ το καυσαέριο για το οποίο μιλούσε. Και έτσι ξεκίνησα να αντιλαμβάνομαι ότι είχε δίκαιο, κάθε πρωί η πόλη μύριζε καμένο πλαστικό! Άνοιγα το παράθυρο το πρωί και ένιωθα αυτό το δηλητήριο στα πνευμόνια μου. Ξεκίνησα να παρατηρώ ενδελεχώς τον ουρανό, μπορούσα να πω πότε ήταν καθαρός γαλάζιος και πότε είχε ένα άσπρο πέπλο ρύπανσης. Πήρα φίλους τηλέφωνο για να το μοιραστώ, ρώτησα άτομα που εμπιστευόμουν την γνώμη τους για συμβουλές. Βγήκα από το σπίτι μίλησα σε γνωστούς, σε κόσμο γι’ αυτό που συμβαίνει στην πόλη. Κάποιοι γέλασαν μαζί μου, κάποιοι με βρήκαν υπερβολικό, κάποιοι ήξεραν για το πρόβλημα αλλά θεωρούσαν ότι έτσι είχαν τα πράματα. Με παρέπεμψαν μάλιστα σε μια ομάδα αργόσχολων όπως τους είπαν που ασχολείται με τον αέρα.

Μια από αυτές τις μέρες που προσπαθούσα μανιωδώς να καταλάβω τι συνέβαινε με τον αέρα ήρθε και η απάντηση από την δασκάλα μου τηλεγραφική και περιεκτικότατη:

«Πρόσεξε την Aparigraha σου και βρες οξυγόνο για την πρακτική σου.»

Αμέσως ανέτρεξα στις σημειώσεις μου να θυμηθώ τι ακριβώς ήταν η aparigraha. Βρήκα το μάθημα με τα Yama και ξεκίνησα να διαβάζω:

Aparigraha: (σύνδρομο μυρμηγκιού) ένστικτο επιβίωσης - που μας κάνει να κρατάμε, να μαζεύουμε πράματα - αντικείμενα, ακόμα και αναμνήσεις, ίσως και γνώσεις. Η aparigraha έχει να κάνει με την επιβίωση, για να λειτουργήσει σωστά πρέπει να μαλακώσουμε μέσα μας τα ένστικτα της ασφάλειας και της επιβίωσης. Έχει δίκαιο σκέφτηκα υπάρχει ένα θέμα επιβίωσης με αυτή την κατάσταση αλλά πώς να μαλακώσω τα ένστικτα επιβίωσης και ασφάλειας αμα δεν μπορώ να αναπνεύσω, αμα δεν μπορώ να κάνω pranayama. Πρέπει να βρω οξυγόνο για την πρακτική μου.

5 στοιχεία της Φύσης

Την επόμενη μέρα ξεκίνησα να βήχω, δεν άντεχα αυτή τη μυρωδιά έβλεπα και τις μετρήσεις που έκανε η ομάδα "αργόσχολων" και με έκανε ακόμα πιο ανήσυχο. Αποφάσισα να φεύγω από την πόλη δύο φορές την εβδομάδα να ανεβαίνω στο βουνό, να παίρνω καθαρό αέρα και να κάνω διαλογισμό. Οι περίπατοι στην φύση είχαν αποτέλεσμα, απολάμβανα στο έπακρο τα 5 στοιχεία της φύσης (νερό, γη, αέρας, αιθέρας και φωτιά) και αφηνόμουν σ’αυτά για να μου γεμίσουν τις μπαταρίες μου. Θυμάμαι ότι δυσκολεύτηκα να αντιληφθώ τι ήταν τα 5 στοιχεία όταν πρωτο-άκουσα γι’ αυτά. Μου ήταν ξεκάθαρο ότι το νερό σε ένα φυσικό τοπίο αντιπροσώπευε το ποτάμι ή την θάλασσα, η γη αντιπροσώπευε το χώμα, τις πέτρες ακόμα και το χορτάρι που πατάμε. Ο αέρας πάλι μου ήταν ξεκάθαρος αλλά κολλούσα στον αιθέρα και την φωτιά. Αν ο αέρας ήταν ο αέρας που αναπνέουμε και γεμίζουμε τα πνευμόνια μας τότε τι ήταν ο αιθέρας;

Θυμάμαι την δασκάλα μου να λέει ότι ο αιθέρας είναι ο λεπτοειδής αέρας που έχει ηλεκτική ενέργεια, με άλλα λόγια η ηλεκτρική φόρτιση του αέρα είναι ο αιθέρας. Και θυμάμαι να μην το αντιλαμβάνομαι απόλυτα μέχρι που μου είπε ότι ο αιθέρας είναι η πράνα που βρίσκεται στον αερα. Όσο για το στοιχείο της φωτιάς μου ήταν πιο εύκολο να κατανοήσω ότι αντιπροσώπευε τον ήλιο. Αυτό ήταν πολύ πιο απλό: φωτιά - θερμότητα - ζεστασιά - ενέργεια - ήλιος.

Τρεις φορές είχα κάνει εξόρμηση στην φύση και ήδη ένιωθα πολύ καλύτερα. Το βράδυ όμως της τρίτης φοράς με επισκέφθηκε πάλι "Αυτός".

«Από αύριο μου είπε θα απαγορεύεται να βγεις από σπίτι, θα βγαίνεις μόνο για να πάρεις τρόφιμα»

«Γιατί;» διαμαρτυρήθηκα.

«Γιατί έτσι!» αποκρίθηκε.

Γέλασα πάλι αμήχανα και απάντησα αντιδρώντας: «Θα μου πεις ποιος είσαι και τι θέλεις; Είσαι οπτασία; είσαι δαίμονας;»

«Είμαι ο δάσκαλος του μαθήματος που πρέπει να πάρεις», απάντησε πάλι ατάραχα.

 Σηκώθηκα φοβισμένος αυτή την φορά, βγήκα από το δωμάτιο για να γλυτώσω από αυτή την φωνή, πήγα στο σαλόνι, άνοιξα την τηλεόραση, όλα τα κανάλια έδειχναν το διάγγελμα του προέδρου για το lock-down εξαιτίας της πανδημίας.

Αλήθεια τι κάνεις όταν σου περιορίσουν το οξυγόνο και τις κινήσεις σου; Πως μπορείς να κτίσεις ενέργεια αμα δεν μπορείς να κάνεις καθόλου pranayama;

Διατροφή

Αν δεν μπορώ να φύγω από την πόλη, να αναπνεύσω καθαρό αέρα και να έρθω σε επαφή με τα στοιχεία της φύσης. Αν δεν μπορώ να κάνω διαλογισμό και τις αναπνοές μου που με εξισορροπούν, τότε οφείλω να συγκεντρωθώ σ ‘αυτά που μπορώ να κάνω. Μπορώ πολύ απλά να προσέξω το τι τρώω και πόσο τρώω. Ήξερα καλά από προηγούμενες στρεσογόνες περιόδους της ζωής μου ότι η καλή αλκαλική  διατροφή βοηθάει το σώμα και το μυαλό να λειτουργεί όσο το δυνατόν πιο άρτια. Η διατροφή μας πρέπει να αποτελείται από τροφές που είναι:

• Ζωντανές (τροφές που δεν έχουν δεχτεί επεξεργασία)
• Ευκολοχώνευτες (τροφές που συνδυάζονται σωστά με άλλα τρόφιμα).
• Συντονισμένες (τροφές που είναι  προϊόντα της εποχή και της χώρας που βρίσκεσαι)

Έτσι λοιπόν για να διαφυλάξω την ενέργεια μου ή και να κτίσω ενέργεια με την διατροφή σταμάτησα να τρώω ότι ήταν βαρύ και δύσκολο στην πέμψη. Η διατροφή μου κατέληξε να αποτελείται από φρούτα, λαχανικά, πολλές φύτρες και λίγο ρύζι. Η ποσότητα που έτρωγα ήταν μικρή και ο χρόνος που χρειαζόμουν να ολοκληρώσω ένα γεύμα ήταν μεγάλος. Αποφάσισα να τρώω αργά τα γεύματα μου, να τα βιώνω σαν μια μικρή ιεροτελεστία. Να μασάω καλά την τροφή και να είμαι παρόν κατα την διάρκεια του γεύματος μου. Προσπάθησα πολύ για να μην βλέπω κάτι ή να διαβάζω κάτι καθώς έτρωγα. Συγκεντρωνόμουνα στο φαγητό μου και αν έπρεπε να σκεφτώ κάτι, προσπαθούσα να σκέφτομαι την κάθε τροφή στο πιάτο μου. Να σκέφτομαι δηλαδή από που ήρθε και πως βρέθηκε εδώ, ποιος γεωργός την καλλιέργησε από ποιο μέρος της χώρας έρχεται, ποιο δέντρο, ή ποια γη το γέννησε. Όπως έλεγε και η δασκάλα μου "αν είναι δυνατόν προσπάθα να νιώσεις, (να γευτείς) ακόμα και τα αγριόχορτα που μεγάλωσαν δίπλα από το μπρόκολο που έχεις στο πιάτο σου".

Η διατροφή με βοήθησε αρκετά να ανακτήσω ή καλύτερα να διατηρήσω ενέργεια που έχανα από την έλλειψη οξυγόνου και κατ'επέκταση την μη εξάσκηση της πρακτικής μου. Αλλά δεν ήταν αρκετό, έπρεπε να βρω και άλλους τρόπους να έχω ενέργεια αφού δεν μπορούσα να παράγω ενέργεια με pranayama. Ήξερα επίσης πολύ καλά ότι κάτι που θα με βοηθούσε να διατηρήσω ενέργεια ήταν να μην έχω προσκολλήσεις. Και ομολογώ ότι αυτό δεν μου ήταν καθόλου εύκολο γιατί ήδη μου είχε γίνει εμμονή ο κακός αέρας που ανέπνεα και η κατάσταση με την πανδημία που φάνταζε καθόλα αποπνικτική. Αν η aparigraha  έχει να κάνει καθαρά με το ένστικτο επιβίωσης και αν αυτή η κατάσταση καύσης σκουπιδιών διαβρώνει το πιο σημαντικό στοιχείο για την επιβίωση μου: το οξυγόνο, τότε φαντάζομαι χρειαζόταν να κάνω μεγάλη  προσπάθεια για να εξισορροπήσω αυτό που έχανα.

Οργάνωση και Ρουτίνα

Η αυστηρή μοναστηριακή ρουτίνα υπάρχει για να βοηθάει τους μοναχούς να συγκεντρώνονται στα καθήκοντα που έχουν καθημερινά να κάνουν αλλά και για να μην σπαταλούν άσκοπα ενέργεια. Με τέτοιου είδους ρουτίνα, ξέρεις από πριν τι έχεις να κάνεις και κατευθύνεις το μυαλό σου και το σώμα σου προς αυτή την κατεύθυνση.

 Σκεπτόμενος όλα αυτά ήμουν πλέον σίγουρος ότι σημασία είχε να μην ξοδεύω κι άλλη ενέργεια από αυτή που μου με αναγκάζει η κατάσταση να ξοδέψω. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι πρέπει να σταματήσω να κάνω πράματα που απαιτούν ενέργεια αλλά να έχω επίγνωση που σπαταλώ ενέργεια. Να οργανώνω δηλαδή που να σπαταλήσω την ενέργεια μου και να το κάνω με επίγνωση. Γιατί όπως συνήθιζε να λέει η δασκάλα μου: η ενέργεια είναι ατέλειωτη, ο τρόπος που διοχετεύουμε την ενέργεια μας είναι περιορισμένος.  Γι’αυτό ακριβώς τον λόγο χρειάζεται ένα οργανωμένο πρόγραμμα και μια ρουτίνα. Και γι’αυτό ακριβώς τον λόγο επέβαλα στον εαυτό μου της μέρας της καραντίνας: πρόγραμμα και ρουτίνα. Από το πρωινό ξύπνημα μέχρι τις ώρες που έτρωγα, προσπαθούσα να ακολουθώ συγκεκριμένο πρόγραμμα. Είχα προ πολλού καθορίσει ποιες ώρες θα ξόδευα για να μιλήσω για το πρόβλημα του αέρα και την επίλυση του όπως και για το ποιες ώρες θα ξεκουραζόμουνα χωρίς να κάνω τίποτα. Ποιες ώρες θα αναλωνόμουν σε «μικρά» και ποιες ώρες σε πιο ουσιώδη. Και όλα αυτά προσπαθούσα να τα κάνω έχοντας επίγνωση του τι έκανα κάθε στιγμή.

Περιπατητικός διαλογισμός

Μεγάλη δυσκολία είχα να βρω κάτι να αντικαταστήσω τον πρωινό μου διαλογισμό με τις αναπνοές που δημιουργούσαν πράνα. Πως κτίζεις πράνα όταν δεν μπορείς να κάνεις pranayama; Ευτυχώς είχα ακούσει κάποτε από ένα μοναχό συμβουλές για ένα περιπατητικό διαλογισμό που σε βοηθάει να συγκεντρώνεσαι μόνο στο περπάτημα που κάνεις κάθε φορά. Αντικατέστησα λοιπόν την pranayama (που εξάλλου δεν μπορούσα πλέον να κάνω) με αυτό τον περιπατητικό διαλογισμό.

Σ’ αυτό τον περιπατητικό διαλογισμό ο βηματισμός σου(όπως σε κάθε διαλογισμό) έπρεπε να συγχρονιστεί με την αναπνοή και τον αέρα που μπαίνει και βγαίνει από τα ρουθούνια σου. Κάθε εισπνοή αντιστοιχούσε σε τρία βήματα και κάθε εκπνοή σε άλλα τρία βήματα. Με το που εισέπνεα επαναλάμβανα μέσα μου "ευχαριστώ", "ευχαριστώ", "ευχαριστώ". Με το που εξέπνεα επαναλάμβανα τρεις φορές "ναι", "ναι", "ναι".

Τρία βήματα η εισπνοή μου και τρία "ευχαριστώ" προς την γη, τον Θεό, την πηγή. Άλλα τρία βήματα η εκπνοή μου μαζί με τρία "ναι", "ναι", "ναι", μια λέξη που ενθαρρύνει την αποδοχή στην ύπαρξη μου. Αυτή η μικρή διαλογιστική αλλαγή με βοήθησε να μην σκέφτομαι το δηλητήριο στον αέρα αλλά να συγκεντρώνομαι στην κίνηση, στο ευχαριστώ που έλεγα και στο «ναι» προς την γη, την ζωή και την ευλογία που είχα της κίνησης.

Μη αντίσταση

Εκτός από τον περιπατητικό διαλογισμό είχα επίσης προσθέσει στην καθημερινή μου ρουτίνα μια ειλικρινή προσπάθεια ή έστω μια ειλικρινή πρόθεση για να μην αντιστέκομαι σε όλα αυτά που συμβαίνουν και δεν έχω έλεγχο πάνω τους. Για παράδειγμα όσο και αν με εξόργιζε η μόλυνση του αέρα, όσο και αν μου ήταν ανυπόφορος ο περιορισμός στο σπίτι, έπρεπε να καταφέρω με κάποιον τρόπο να μην μου στοιχίζει περισσότερο από αυτό μου στοίχιζε ήδη στην καθημερινότητα μου.

Ναι είναι δύσκολο να είσαι συνέχει σπίτι, ναι είναι δύσκολο να είσαι αποκλεισμένος σε μια πόλη με μολυσμένο αέρα, ναι δεν μπορεί να γίνει έτσι pranayama, αλλά ως εκεί!   Προσπάθησα πολύ να μην αντιστέκομαι περισσότερο από ότι μπορούσα να αντισταθώ σε αυτό που συνέβαινε. Ήξερα πολύ καλά ότι αν άφηνα αυτό το γεγονός να με επηρεάσει περισσότερο με σκέψεις όπως καρκίνος στους πνεύμονες ή τιμωρία σ’αυτους που κάνουν αυτό το έγκλημα με τον μολυσμένο αέρα θα με βασάνιζε ακόμα περισσότερο. Ομολογώ μου ήταν πολύ δύσκολο να καταφέρω να έχω όσο το δυνατό μια ουδέτερη στάση για να μην χάσω περισσότερο ενέργεια. Έπρεπε όμως να διαφυλάξω την νοητική μου ενέργεια με μια στάση «Μη αντίστασης» σε αυτό που συνέβαινε. Ήταν δύσκολο… όμως «η πρόθεση και μόνο, κάποτε αρκεί».

Ποιος θα το πιστευτέ όμως ότι η συνέχεια όλης αυτής της ιστορίας με τον Αέρα αλλά και με «Αυτόν» θα έπαιρνε τέτοια τροπή. Γιατί ως ένας τιμωρός «Αυτός» ξαναήρθε για να με αναστατώσει. Λες και ήρθε να με τιμωρήσει γιατί τα κατάφερα.

Αυτή την φορά με περιόρισε σε ένα μόνο δωμάτιο.  Χάραξε μάλιστα ένα μικρό κύκλο στο έδαφος γύρω από τον εαυτό μου όπως έγινε με τον Χριστό στην ταινία του Σκοτσέζε «Ο Χριστός ξαναστρώνεται» και με φωνές και με απειλές μου εξήγησε ότι δεν μπορούσα να βγω από αυτό τον κύκλο μέχρι να τελειώσει η πανδημία.

Διατροφή, Ρουτίνα, Περπάτημα όλα ξαφνικά σταμάτησαν. Και η ερώτηση που είχα τώρα να απαντήσω στον εαυτό μου ήταν ακόμα πιο δύσκολη: Τι κάνεις όταν δεν μπορείς να κινηθείς, να αναπνεύσεις και να φας σωστά; Πραγματικά τι κάνει κάποιος αν μείνει περιορισμένος σε ένα σημείο μόνο με το σώμα του και τις σκέψεις του;

Στάση σώματος

Χωρίς δεύτερη σκέψη κάθισα στη στάση της Vajra Asana, ήταν λές και όλες οι πληροφορίες που είχε μαζέψει το υποσυνείδητο μου όλα αυτά τα χρόνια που έκανα yoga ξεκίνησαν να ξεδιπλώνονται αυτή ακριβώς τη στιγμή. Η κατάσταση όλως περιέργως ήταν απλή μέσα στο μυαλό μου. Όταν δεν μπορείς να κινηθείς, κάθεσαι συνειδητά. Γι’ αυτό και εγώ αμέσως γονάτισα, έκλεισα τα μάτια και έκατσα στην στάση της Vajra Asana. Ήξερα ότι δεν μπορούσα να κάνω pranayama αλλά ήμουν σίγουρος ότι μια σωστή πειθαρχημένη στάση vajra asana μόνο καλό μπορούσε να κάνει σε αυτή την κατάσταση. Και πράγματί κάπως έτσι έγινε. Η στάση του σώματος βελτίωσε και την «σταση» του μυαλού. Μάλιστα ο οραματισμός συνέχισε να είναι ό ίδιος έστω και αν δεν ανέπνεα για να κτίσω ενέργεια, έστω και αν ανέπνεα αυτό τον κακής ποιότητας αέρα απλά για επιβίωση, το μυαλό μου ανεβοκατέβαινε με κόκκινο και μπλε, έμπαινε μέσα στην σπονδυλική μου στήλη και πηγαινοερχόταν από τον κόκκυγα στο εσωτερικό του κρανίου μου,  δημιουργούσε εσωτερικά τρίγωνα ενέργειας που το καθοδηγούσαν να συγκεντρώνεται στο παρόν, να συγκεντρώνεται στο κάθε δευτερόλεπτο που  περνούσε και όχι στην ομολογουμένως τραγική δυστοπική κατάσταση που βίωνε ο εαυτός μου.

Δεν θυμάμαι πόσες ώρες έμεινα σε αυτή την στάση καθισμένος σε μια πρωτόγνωρη ηρεμία. Ήταν λες και όλο μου το είναι αντέδρασε με ένα βασιλικό τρόπο σ’αυτους τους εξωπραγματικούς περιορισμούς που για κάποιο λόγο μου επιβλήθηκαν. Μάλιστα, ένα χαμόγελο ξεκίνησε να σχηματίζεται στο πρόσωπο μου γιατί κατά βάθος ήξερα ότι τα κατάφερνα… Ότι και αν μου συνέβαινε με «Αυτόν» και με τους περιορισμούς του, εγώ τα κατάφερνα μόνο με σωστή-πειθαρχημένη στάση του σώματος.

 

Αποδοχή και Παράδοση

Μέχρι που έγινε και αυτό γιατί όπως λέει και ένας γνωστός φιλόσοφος: «Οι άνθρωποι έχουμε την δύναμη να επιβιώσουμε μέσα από φρικτές καταστάσεις».

Το ταβάνι του σπιτιού ξεκίνησε να κατεβαίνει προς τα κάτω. Ναι το ταβάνι του σπιτιού μου πολύ απλά μου ερχόταν στο κεφάλι αργά και σταθερά. Κατέβαινε αργά και απειλητικά χωρίς να σταματάει. Έφτασε στο ύψος μου και συνέχισε να κατεβαίνει. Με εξανάγκασε να ξαπλώσω. Στην πλάτη ένιωθα το πάτωμα και στο μπροστινό μέρος του σώματος μου το ταβάνι. Τότε ξέσπασα σε γελό-κλαμα. Γέλασα δυνατά, ξεκαρδιστικά μα ταυτόχρονα έκλαψα, ήταν τραγικό... Δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό. Πως μπορεί να συμβαίνει αυτό; Αλήθεια ήταν γελοίο και ταυτόχρονα ανυπόφορο. Όλες μου οι λειτουργίες μπήκαν σε παύση εξαιτίας της κατάστασης.

Μα το ταβάνι στο κεφάλι...;

Καλά η μόλυνση, καλά το οξυγόνο, αντε και ο κύκλος της ακινησίας, (ένα παιχνίδι ήταν και αυτό) αλλά το ταβάνι στο κεφάλι; Αλήθεια; Γιατί;

Έπεσα, έπεσα πολύ... δεν μπορούσα να καταλάβω τί ήταν όλο αυτό. Αν ήταν όνειρο έπρεπε να τελειώσει, αν ήταν δοκιμασία κάπου θα σταματούσε, αν ήταν η κόλαση...; Τι;

Μετά από ώρες ή μέρες (δεν είμαι και σίγουρος) επιβεβλημένης ακινησίας και δράματος αποφάσισα ότι δεν υπάρχει «γιατί», δεν υπάρχει τίποτα που μπορεί να αναλυθεί μέσα σε αυτή την κατάσταση. Είμαι ακίνητος γιατί έτσι. Αυτό είναι, πρέπει να το δεχτώ.

Πρέπει να δεχτώ ότι αυτό είναι.

Ίσως εγώ να το προκάλεσα αυτό στον εαυτό μου. Το μάθημα που έχω να λάβω από αυτό που συμβαίνει ίσως ο εαυτός μου να το ζήτησε και ο Εαυτός μου να πρέπει να το λάβει. Εγώ κατέβασα το ταβάνι στο κεφάλι μου και εγώ δημιούργησα τον περιοριστικό κύκλο γύρω από το σώμα μου. Εγώ έφερα τον εαυτό μου σε αυτό το σημείο.

Και όταν λέω εγώ εννοώ το κομμάτι του εαυτού μου που βρίσκει αυτή την κατάσταση σαν ευκαιρία για να ευθυγραμμίσει τα 5 σώματα. Ευκαιρία για να εξελιχτεί και να αλλάξει. Να βγει με κάποιο τρόπο κερδισμένο από αυτή την γελοία δυστοπία.

Έτσι λοιπόν έκλεισα τα μάτια, οραματίστηκα μια κουρτίνα κλειστή μπροστά από τα κλειστά μου μάτια και ψιθύρισα στον εαυτό μου "και αυτό θα περάσει".

______________

Υστερόγραφο-Συμβουλή: Υπάρχουν άνθρωποι που κυριολεκτικά πρέπει να βρεθούν στο πάτωμα για να αποφασίσουν να αλλάξουν, πρόσεχε μην γίνεις ένας από αυτούς!

Αντρέας Δημητρίου 

photo canva.com 

Η Βασανιστική Διαφωνία των Αντωνύμων μέρος 3

 

Photo by Korina Kontaxaki 

(περίοδο καραντίνας)

“Όταν οι σκέψεις δεν είναι οι επιθυμητές, συγκεντρωνόμαστε στο αντίθετο τους»

YogaMahaRish Patanjali , sutra 2.33

πρακτική Pratipaksha Bhavana (αντίθετη στάση)

 

Η σκληρή συνειδητοποίηση πως η μοναχικότητα είναι πιο ποιοτική

Ένα άξαφνο τηλεφώνημα

 

Ο συνεχόμενος φόβος της αλλαγής

Η αυτεξούσια στιγμή

 

Ο ενστικτώδης τρόμος της μοναξιάς

Μια φευγάτη στιγμή απελευθέρωσης

 

Η εγωπάθεια που μεγεθύνεται όταν η ανασφάλεια δεσπόζει

Η εξαίρεση στον κανόνα.

 

Η επαναλαμβανόμενη συνειδητοποίηση ότι η πρωτινή ορμή νικά

Η συνειδητή απομάκρυνση από το ορμέμφυτο 

 

Η αποκάλυψη ανύπαρκτων αναγκών που εξελίσσονται αντί να εξαλειφθούν  

Το Κοσμικό Παιχνίδι που ακολουθεί τον ίδιο νόμο

 

Το ακριβό οινόπνευμα

Το φθηνό ίντερνετ

 

Η απάνθρωπη έλλειψη επαφής

Η αγάπη που δεν γνωρίζει όρια

 

Οι δράσεις που διαβάστηκαν με μίσος γιατί δεν μπόρεσαν να αποκρυπτογραφηθούν

Ένα ξαφνικό σπάνιο κελάηδημα που φαίνεται ότι συντέθηκε μόνο για σένα

 

Η αδιαφορία - επειδή αδυνατείς το αγελαίο

Η μοναχικότητα που εξελίχθηκε σε αριστείο

 

Η έλλειψη έμπνευσης, λόγω εξάγνισης

Ο νέος οίστρος , σπάνιας επιβεβαίωσης.

 

Η πιστή , τακτική αδιαφορία για το αιώνιο

Το συνωμοτικό χαμόγελο ενός συμπορευτή

 

Η πιστή, τακτική ανάγκη για το προσωρινό

Μια στιγμιαία αναλαμπή που σπάει την τακτικότητα

 

Μια μη εντοπισμένη ματαιοδοξία που έρχεται από πολύ παλιά

Η συμπόνια μετά τη συνειδητοποίηση του ατελούς 

 

Η αναγκαία επιλογή απαλλαγής της ευθύνης

Η ευγνωμοσύνη για κάτι που δεν ευθύνεσαι

 

Η συνωμοτική καχυποψία που καταντάει χυδαιότητα

Οι ψυχές που έχουν σωθεί μέσα από τη δυσπιστία

 

Η αναξιοπρέπεια του αρχικού ενστίκτου

Η στιγμιαία απόλαυση της αφιλτράριστης έκφρασης 

 

Η αναξιοπρέπεια της επιβίωσης

Η αχρησιμοποίητη ευκαιρία να απαλλαγείς …

 

 Κ.Κ. 

(Απρίλιος 2020 Εγκλεισμός)

Από τη συλλογή "Αναλαμπές" https://korinakontaxaki.blogspot.com/p/rarely-poems.html 

Να χαθώ, μα πού;

     photo by Chris Greene 

Κελαηδώ σπασμωδικά ,σαν απεγνωσμένο πουλί

Κάθε φορά που η ψυχή ζητάει παράδοση.

«Να χαθώ , μα που;» επαναλαμβάνω συγχρονισμένα

Δείχνω τον απρόθυμο ζήλο μου να συμπράξω στο χαμό μου

Με ελεγχόμενες προϋποθέσεις

Με εξασφαλισμένες εικασίες

Με εποικοδομητικές κριτικές

 

«Πώς, πού, γιατί;

Τί μπορεί να αλλάξει;»

 

Κανείς δεν αναγνωρίζει τη βροχή της θάλασσας από αυτή του ουρανού

Είμαστε όλοι μέσα στην Ουσία

Πως τα μάτια θα δουν τα μάτια τους;

 

Τίποτα δεν μου ανήκει

Πώς το κύτταρο θα διεκδικήσει το σώμα;

Μόνο να χαθεί μπορεί, μέσα στο αίμα.

 

«Να χαθώ …μα που;

Που είναι το αίμα του Θεού να με παρασύρει;»  

 

Πως το δοχείο θα χωρέσει τον ωκεανό;

Μόνο αδιάκοπα να αδειάζει μπορεί ,να χωρέσει στιγμές του.

 

«Να χαθώ στο άπειρο για πόσο;

Πού θα με παρασύρει η ύστατη μου επιθυμία;

Να απαρνηθώ τα όρια, μέχρι πού;»

 

Πως ο χρόνος να νιώσει το χρόνο;

Η ζωή μου είναι μια στιγμή του Όλον

Παρελθόν, παρόν και μέλλον, είναι το τώρα του Θεού.

 

«Πες μου σε ποια αμορφία θα διαλυθεί η μορφή μου

Ποιο αιώνιο πλάσμα θα καταργήσει τη χωμάτινη μου ψευδαίσθηση

Ποια άπειρη ουσία θα κατασπαράξει τους συλλογισμούς μου

Και μετά άσε με

Να χαθώ»  

 

Δεν θα Τον δω ποτέ, το έχω αποδεχτεί.

Πως το ατελείωτο να χωρέσει στο ορισμένο; 

 

«Κι όταν μου πεις που θα χαθώ

Παίρνω όρκο να μην διστάσω

Αλλά να παύσω αδίστακτα»  

 

Σώπα! Βρυχιέται το Αμετάβλητο

Και το διαβάζω σαν αγανάκτηση

Δεν ξέρω άλλο τρόπο να το ερμηνεύσω

 

Και η βαρύτητα με προτρέπει να συνεχίζω εμμονικά να αντιστέκομαι

 

Μέχρι που αντί για λέξεις

Η όμοια ιδέα αναδύεται: σώπα!

Μια σιωπή επιβάλλεται,

βασανιστική, θανατηφόρα,

Καυτή σαν φωτιά,  που αρπάζει την κάθε σκέψη, λέξη, σχόλιο

Και την καίει σαν να ήταν κούτσουρο.

Και τότε- μόνο τότε- η σιωπή καταβροχθίζει την επίμονη αντίθετή της προσέγγιση

……

Η σιγή αναδύεται

…..

Βούτηξα τις γνώμες

Τις επιθυμίες

Τις ιδιότητες

Στο Θεϊκό Άπειρο

Και τις ξανάφερα ποτισμένες με την Ουσία.

Ακόμα μια φορά.

Κ.Κ. 

Από τη συλλογή "Αναλαμπές" 

Aparigraha τα δώρα και οι συνοδοιπόροι της M.K.

Το δικό μου περιττό αγαθό μπορεί να είναι πολύτιμο για τον συνανθρωπό μου

για ενα ζωάκι ένα φυτό για τον πλανήτη που με φιλοξενέι!

Ω τι μεγάλη απελευθέρωση πραγματική ελφαρότητα του ΕΙΝΑΙ η μη

κτητικότητα!

Η ύλη είναι απαραίτητη απο την στιγμή που κατοικούμε στην Γαία για να

διευκολύνει την ζωή μας αν χρησιμοποιείται συνειδητά ναι είναι εδώ για να μας

εξυπηρετεί… η ύλη δεν μας δόθηκε για να γινόμαστε σκλάβοι της και να

θυσιάζουμε στο βωμό της την ύπαρξη μας όλη , γεγονός αληθινό και λυπηρό ότι

δηλαδή βιώνει η ανθρωπότητα στο εδώ και τώρα!

Θα εστιαστώ σε μένα όμως γιατί αν θέλω να αλλάξω προς το θετικό τον κόσμο

που ζώ μπορώ να το κάνω μόνο ξεκινώντας απο το δικό μου μικροκοσμό απο

μένα αν καταφέρω με το παράδειγμα της ζωής μου να εμπνεύσω και τον

συναάνθρωπό μου θαναι χαρά μεγάλη και αν αυτό καταφέρει να γίνει μια

αλυσίδα φωτός εξέλιξης ψυχών και σωμάτων τότε μιλάμε για πραγματική

ευλογία.

Μη κτητικότητα είναι ένα απο τα μεγαλύτερα μαθήματα που έχω να πάρω σε

αυτή την ενσάρκωσή μου.

Όταν ξεκίνησα το σεμινάριο μας ηδη είχα ξεκινήσει μια διαδικασία κάθαρσης

εντός και εκτός μου ….οπόταν όταν ξεκίνησα και το step by step και μιλήσαμε

για τα yamas και συγκεκριμένα για το τι καλούμε aparigraha αυτή η διαδικασία

άρχισε να γίνεται όλο και πιο έντονη όλο και πιο συνειδητή άρχισα να παίρνω

πράγματα για ανακύκλωση να χαρίζω ρούχα να τακτοποιώ έγγραφα …και να

αντιλαμβάνομαι απο πόσα έχω ακόμη να απαλλαγώ αυτή η πορεία μέχρι τώρα

που σας γράφω συνεχίζεται δεν σταματά όσο κινείσαι άγεσαι και φέρεσαι σαν

ανθρώπινο όν καλείσαι να είσαι αφυπνισμένος περι αυτού. Μέσα σε όλη αυτή

την διαδικασία άρχισα να κάνω και βαθιές συνειδητοποιήσεις συσχετισμούς …

πόσα περιττά κρατάμε μέσα μας που αν δεν τα αγαπήσουμε να τα

συγχωρέσουμε και να τα απελευθερώσουμε γίνονται τοξίνες και μετά ασθένειες

…είτε στο φυσικό είτε στο συναισθηματικό είτε στο νοητικό μας σώμα.Ο πόνος

απο το τραύμα είναι εκεί γιατί κουβαλά κάτι που μας το φωνάζει και μεις

κωφέυουμε και το φυλακίζουμε εντός μας.Κουβαλά κάτι που δεν χρειάζεται να

το κατέχουμε πλεον .Όταν έρθουμε σε επικοινωνία μαζί του μαλακώνει σβήνει

χάνεται μετουσιώνεται σε φως ,υγεία και αυτό αντικατοπτρίζεται σε όλα τα

επίπεδα της ύπαρξης μας. Κάθώς έκανα τις εκκαθαρίσεις μου διερωτόμουν

συνέχεια μα πού ήμουν τί έκανα τόσα χρόνια ήταν σαν εγώ η ίδια να ήμουν

αόρατη απόυσα απο την ζωή μου όταν μάζευα όλα αυτά και απλά τα

διατηρούσα εκέι ….πολλές φορές ίσως γιατι φοβόμουν να τα αποχωριστώ μπας

και δεν έρθουν ξανα άλλα άλλες φορές γιατι δεν ήμουν ειλικρινής με τον εαυτό

μου και δεν έβλεπα ότι ο κύκλος ανταλλαγής μας γνώσης και εμπειρίας είχε

κλείσει (satya)και έτσι έδινα και λάθος εντύπωση δεν έδινα τα αληθινά σωστά

ξεκάθαρα μηνύματα στους άλλους για το τι θέλω ποιά είμαι στο εκάστοτε εδώ

και τώρα, κι έτσι τους επέτρεπα να παραβιάζουν τα όρια μου και να

θυματοποιούμαι(asteyia) και να χάνω να σπαταλώ την ενέργεια μου

(bramatsiaria )και πάει λέγοντας και όλο αυτά ξανα και ξανα για χρόνια

ολόκληρα , κρατώντας με εγώ εμένα δέσμια του παρελθόντος μου κρατώντας

μια στάση μη συγχώρεσης και κυρίως μη συγχώρεσης στο ίδιο τον εαυτό μου

παγώνοντας τον ακινητοποιόντας τον (ahimsa) ω πόσα μαγικά συνδέονται όλα

τα yamas όταν τα τηράς ή δεν τα τηράς ανάλογο τότε και το βίωμα..πως

εμπεριέχει το ένα το άλλο ! Και αυτό δεν το πράττουμε μονο σε σχέση με τα

υλικά αγαθά που κατέχομυε τό κάνουμε σε διάφορα επίπεδα το βιώνουμε στις

σχέσεις μας οπιασδήποτε μορφής με ανθρώπους που συνδεθήκαμε με

εμπειρίες που ζήσαμε με μνήμες που κουβαλούμε είτε απο αυτή την ζωή είτε

απο προηγούμενες ζωές (ότι κουβαλά το δικό μας κάρμα φυτρωμένο

αφύτρωτο ) και πολλές φορές όλα αυτά γίνονται εμμονές θηρίο ανήμερο που

μας κατασπαράσει σιγά γλυκά και αθόρυβα πολλές φορές άνθρωποι φέυγουν

απο την ζωή και δεν έχουν υποπτευθεί οτι το πιο μικρό βήμα απαλλαγής τους

απ ότι περιττο ίσως είναι η αρχή της απελευθέρωσης τους .Ο άνθρωπος

καλείται να έιναι ένας σταυρός, κοινωνός ουρανού και γης μέσα απο το γήινο

σώμα του .Άνοιξε την αγκαλιά σου και δώσε χάρισε μοιράσου και τότε τούτη η

αγκαλιά αρχίζει και γίνεται πιο μεγάλη γιατί ελαφράινει η ύπαρξη σου ολόκληρη

και τότε είναι που κάνεις χώρο για το νεο το καινούργιο αυτό που πραγματικά

χρειάζεσαι στο εδω και τώρα και θα έρθει εύροα ααβίαστα απο το σύμπαν

άφθονα και την στιγμή που είσαι χαλαρός και πανλαφρος δεκτικός!

Τότε είναι που θα έρθει να σε βρει….και συ θα έχεις ανοιχτά τα μάτια της ψυχής

για να το καλωσορίσεις με ευγνωμοσύνη.Ευχαριστώ APARIGRAHA STEP BY

STEP Κορίνα μου σε τέλεια συνεργασία με την Μικαέλα μου κάναμε ΟΜορφη

δουλειά βαθιές συνειδητοποιήσιες ζωής που εύχομαι να έχω την δύναμη και το

κουράγιο να συνεχίσω να το κάνω και όχι μόνο …να εμβαθύνω όλο και

περισσοτέρο σ αυτό που καλούμε Γνώθι σ αυτόν τούτο θα είναι και η σωτηρία

της ψυχής μου η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ μου.

Παίρνω λοιπόν αγκαλιά την πειθαρχία την τακτικότητα και τον ρυθμό τις

pranayamas μου τις assanes μου επιλέγω με σεβασμό την φύση να θρέφει το

σώμα μου αγνά έρχομαι σε επαφή με τον ήλιο το νερό την γαία τον αέρα τον

αιθέρα και συνδέεμαι μαζί τους συνειδητά. Δυναμώνω με αυτό τον τρόπο την

πράνα μου κι έτσι δυναμώνω και την θέληση μου για να καθαρίσω να

αναγεννήσω να ευθυγραμμίσω τα 3 πρώτα σωματά μου (annamaya kosha-

φυσικό μου σώμα,pranamaya kosha-συναισθηματικό μου σώμα,manomaya

kosha-νοητικό μου σώμα)για να μπορέσω να συνδεθώ και με τα άλλα 2

(vijnanamaya kosha-το ανώτερο νοητικό μου σώμα ,anandamaya kosha-το

θεικό μου σώμα)και να αρχίσω τότε πραγματικά να βιώνω τί εστί πνευματική

εξέλιξη αυτό είναι και το ποθούμενο απο το ανώτερο κομμάτι της ύπαρξης μου,

αυτό που είναι και ο τελικός προορισμός μου σαν άνθρωπος φτιαγμένος απο

αστερόσκονη ενσαρκωμένος στην πανέμορφη Γαία μας. Καλό ταξίδι μας

έυχομαι αγαπημένοι μου συνοδοιπόροι με φαντάζομαι σαν το Τρελλό των ΤΑΡΩ

με το δισάκι μου στον ώμο που εμπεριέχει ότι προανάφερα με ένα λευκό

σκυλάκι έγω θα προτιμούσα γατάκι :) συντορφιά να πορέυομαι μέσα στο

Σύμπαν σαν γνήσιο παιδί του που στόχος μου είναι να γίνω ΗΛΙΟΣ μέσα το

ΗΛΙΟΥΣ .

Με αγάπη και Φως

M.K.