Άνοιγμα Καρδιάς - Κορίνα Κονταξάκη

(Από τη φιλοσοφική συζήτηση της Τετάρτης στο YogaLife) 

Επιλεγμένη μεταφορά σε γραπτό λόγο : Αρετή Ζαννέτου

Διόρθωση -δαχτυλογράφηση : Μαριλένα Ιορδάνου

*Η μεταφορά του προφορικού λόγου σε γραπτό, κάνει το κείμενο ιδιόρρυθμο

Θα μιλήσουμε για το άνοιγμα της καρδιάς σαν ένα εργαλείο για να εξελιχθούμε. Όχι σαν ένα εργαλείο για να περάσουμε καλά. Ούτε σαν ένα εργαλείο για να μάθουμε ν’ αγαπάμε, (αν και θα γίνει) αλλά σαν ένα εργαλείο για να μας εξελίξει.

Η αγάπη έχει μεγάλη δύναμη αλλά όχι η συναισθηματική αγάπη αλλά αυτό το είδος της αγάπης που ...πως να το πω… είναι τεχνική. Την ονομάζω ολιστική αγάπη. Είναι μια προθυμία να απορροφηθώ από τον άλλο. Μια προθυμία να χαθώ εξαιτίας κάποιου άλλου, εξαιτίας της ανθρωπότητας όλης.

Δεν χρειάζεται να ορίσουμε κάτι συγκεκριμένο να αγαπάμε. Aν μπορέσω να πω ότι αγαπώ γενικά και δέχομαι να απορροφηθώ, δηλαδή, να χαθεί το εγώ μου, εκεί γίνονται θαύματα.

Θα μου πεις δεν υπάρχει περίπτωση να το νιώσω εγώ αυτό άρα άδικα είμαι εδώ.

Θα δούμε ότι γίνεται, γιατί είπαμε η αγάπη είναι κάτι τεχνικό. Δεν είναι κάτι που εξαρτάται από την διάθεση μας , κάτι που το προκαλεί η εμφάνιση ή η συμπεριφορά κάποιου, ή κάτι που περιμένουμε να έρθει σαν έμπνευση. Αν γίνει έτσι δεν είναι αυτό που εννοώ.

Εννοώ άνοιγμα καρδιάς το οποίο είναι πολύ σταθερό και πολύ τεχνικό. Θα προσπαθήσουμε σήμερα να το μιλήσουμε και μετά να το δοκιμάσουμε στο διαλογισμό.

Έχουμε πει πολλές φορές στις ομάδες του Yoga step by step ότι έχουμε 3 εγκέφαλους. Ο ένας εγκέφαλος είναι στην λεκάνη και αποφασίζει για τα θέματα επιβίωσης. Ο δεύτερος είναι στο στομάχι και αποφασίζει για τα θέματα επικράτησης. Ο τρίτος  εγκέφαλος είναι στο κεφάλι και ασχολείται με θέματα εξελικτικά.

Αν ο πρώτος εγκέφαλος της επιβίωσης εξαγνιστεί και ο δεύτερος εγκέφαλος της επικράτησης αναβαθμιστεί, τότε βιώνουμε αυτή την «ολιστική αγάπη» που περιγράφω. Γιατί; Γιατί ο λόγος που δεν μπορούμε να βιώσουμε την ολιστική αγάπη είναι τα ένστικτα επιβίωσης και επικράτησης. Οι δυο κατώτεροι εγκέφαλοι πρέπει να δρουν μόνο σε καταστάσεις επείγουσας ανάγκης και όχι να ορίζουν την ζωή μας. Να υπηρετούν τον ανώτερο εγκέφαλο και όχι τις κατώτερες μας ανάγκες.

Το λέω αυτό σαν πληροφορία για να καταλάβετε ότι η καρδιά δεν είναι μέρος των εγκεφάλων. Μπορούμε όμως να ταυτίσουμε την καρδιά με την ενσωματωμένη ψυχή. Η ψυχή μας δεν κατοικεί σε κανέναν από τους εγκεφάλους (ούτε στο κεφάλι). Η Ψυχή κατοικεί στην καρδιά. Όταν λοιπόν ενορχηστρώσουμε και τους τρεις εγκεφάλους να υπηρετούν την ψυχή, τότε ανοίγει η καρδιά και βιώνουμε την ολιστική αγάπη.

Σημ. δεν μιλάω για τον τρίτο εγκέφαλο, γιατί αυτή είναι μια τεράστια διαδικασία που δεν έχουμε χρόνο να αναλύσουμε τώρα.

Η καρδιά λοιπόν δεν έχει σχέση με το συναίσθημα. Η καρδιά είναι συναισθηματική όταν δεν έχει γίνει αυτή η αναβάθμιση. Έχει σχέση με την ατομικευμένη ψυχή που κατοικεί στην καρδιά και είναι ο μεσάζοντας μεταξύ του γήινου, του υλικού, του ζωώδους και του αόρατου, του θεϊκού.

Πως μπορούμε τώρα να το βιώσουμε στο υλικό επίπεδο; Πως νομίζετε μπορούμε αυτή την πληροφορία να την χρησιμοποιήσουμε έτσι ώστε να μην είναι μόνο θεωρία; Μπορείτε να μου πείτε μερικές ιδέες;

1.     Μπορούμε να διαλογιστούμε στο σημείο της καρδιάς. Είναι ένας τρόπος να το ξυπνήσουμε.

Θυμηθείτε ότι όλο αυτό είναι ένα τεχνικό θέμα. Το πρώτο λοιπόν πράγμα, αυτού που μιλάμε, είναι να αφαιρέσουμε το συναίσθημα απ’ αυτό. Έχουμε την ψευδαίσθηση ότι το συναίσθημα είναι αυτό που μας καθοδηγεί ενώ το συναίσθημα κάνει την αντίθετη δουλειά. Μας μπερδεύει. Αυτό το πράγμα δεν έχει σχέση με το συναίσθημα όσο κι’ αν ακούγεται περίεργο. Μπορεί να μας κάνει να κλάψουμε ή να γελάσουμε αλλά είναι ένα άλλο είδος κλάματος που δεν είναι φορτισμένο με συναίσθημα.

Αφού, λοιπόν, καταλάβουμε ότι εδώ είναι η ατομικευμένη ψυχή και δεν έχει σχέση με τους εγκεφάλους αλλά πρέπει να καθοδηγεί τους εγκεφάλους, να αφαιρέσουμε το συναίσθημα για να μπορέσουμε να το δούμε. Όταν εσύ μου κάνεις κάτι και εγώ νιώσω ωραία ή άσχημα, αυτό είναι συναίσθημα. Όταν όμως υπάρχει ένα κενό ή μια εφορία ή μια συγκίνηση η οποία δεν έχει προέλευση και η οποία κατά κάποιο τρόπο νιώθουμε και λίγο αποταυτισμένοι απ’ αυτή, ενώ μας έχει πλημμυρίσει, τότε μπορούμε να πούμε ότι αυτό είναι το τεχνικό άνοιγμα της καρδιάς. Δηλαδή μπορεί να νιώσω μια στεναχώρια, μια ευγνωμοσύνη η οποία όμως ταυτόχρονα νιώθω ότι δεν μου ανήκει αλλά είναι κάτι που μου δόθηκε εκείνη την ώρα τότε μιλάμε για τεχνικό συναίσθημα.

2.     Ένα άλλος τρόπος είναι να ενθαρρύνουμε τα θεϊκά ένστικτα στη ζωή μας. Υπάρχουν κάποιες στάσεις ζωής, όχι μόνο νοητικές στάσεις, που όταν τις ενθαρρύνουμε μας βοηθούν πολύ στο να ανοίγει η καρδιά και να αρχίσει να ενεργοποιείται.

Α. Είναι το θέμα της ενότητας , της ουσίας του αδιαχώρητου, δηλαδή να αρχίσουμε να νιώθουμε ότι είμαστε ένα.

Β. Ευγνωμοσύνη δηλαδή να ψάχνουμε πράγματα να νοιώθουμε ευγνωμοσύνη, όχι υποχρέωση αλλά ευγνωμοσύνη χωρίς όριο.

Γ. Απλότητα, να ενθαρρύνουμε την απλότητα. Να απλοποιώ τα πράγματα. Να απλοποιήσω τη ζωή μου, τις ανάγκες μου. Πλούσιος δεν είναι αυτό που έχει πολλά αλλά αυτός που χρειάζεται λίγα.

Δ. Συγχώρεση. Ας ξεκαθαρίσουμε μια παρεξήγηση: μόνο το εγώ έχει ανάγκη να συγχωρέσει, όχι η ψυχή. Για την ψυχή δεν χρειάζεται να συγχωρέσουμε τίποτα, έχει ήδη συγχωρεθεί. Πληγώνομαι σημαίνει ότι επέμβηκε το εγώ μου και θεώρησε ότι με έβλαψες. Δεν υπάρχει τίποτα να συγχωρεθεί. Μόνο το εγώ θέλει και μπορεί να συγχωράει.

Ε. Αλήθεια. Να ενθαρρύνουμε την αλήθεια μέσα μας , την κρυσταλλική αλήθεια.  Αρχίζοντας με το να λέμε την αλήθεια.. Αλλά αυτό είναι το πρώτο επίπεδο. Μετά να λέω την αλήθεια στον εαυτό μου, να ενθαρρύνω τους άλλους να λένε αλήθεια. Και όχι μόνο λόγια. Να ζώ την αλήθεια. Αυτό που είμαι, αυτό που σκέφτομαι κι’ αυτό που κάνω να είναι το ίδιο. Γι’ αυτή την αλήθεια μιλώ.

Αυτά είναι μερικά από τα θεϊκά ένστικτα που όταν τα ενθαρρύνουμε στη ζωή μας αυτόματα η καδιά μας ανοίγει.

3.      Ο άλλος τρόπος που χρησιμοποιούμε στη Γιόγκα είναι να διεγείρουμε τεχνικά το θύμο αδένα με στριψίματα. Όταν αυτό συνδυάζεται με τα θεϊκά ένστικτα δουλεύει πολύ και το βλέπω σε σας. Τώρα αν θα μείνει εξαρτάται το πως ζούμε, γιατί αν αρχίσουμε τους ίδιους προγραμματισμούς, πάμε πίσω από εκεί που ήρθαμε.

Μετά τις ασκήσεις κάνουμε διαλογισμό στο κέντρο της καρδιάς. Απλά κάθεστε και σκέφτεστε τη καρδιά. Έτσι συμπληρώνεται η διέγερση του θύμου αδένα. Μόλις διεγερθεί επικοινωνεί με την υπόφυση, εκκρίνει κοκτέιλ ορμονών και έτσι στιγμιαία νοιώθουμε αυτό το άνοιγμα. Μετά πρέπει να βγούμε έξω να υλοποιήσουμε αυτό το άνοιγμα, διότι αν νιώθουμε την καρδιά ανοικτή και απλώς το λέμε, απλά το σπαταλάμε ,δεν κάνουμε τίποτα. Πρέπει να διατηρήσουμε αυτό το αίσθημα με τα θεϊκά ένστικτα και με δράσεις στη ζωή!

4.     Το άνοιγμα της καρδιάς , συνδέεται πάρα πολύ με την αποταύτιση. Πως αποταυτιζόμαστε από κάτι; Σταματάμε να αναλύουμε. Σταματώ να θρέφω τη σκέψη ή τα συναισθήματα που μου χαλούν την αποταύτιση. Π.χ. Κάποιος με πλήγωσε. Πως το θρέφω; Θα πάω να το πω σε άλλους, θα το γράψω. Θα μου πεις δεν πρέπει να εκφράζομαι; Δεν είναι πάντα χρήσιμο…Η ανάλυση φέρνει λύση αλλά πολλές φορές η ανάλυση φέρνει παράλυση! Πρέπει να ξέρουμε το όριο. Γι’ αυτό και στην αρχή τους άκουγα όλους. Τώρα, όταν καταλαβαίνω ότι ο άλλος λέει κάτι για να το ταΐσει, τον σταματώ. Δεν λειτουργεί πια σαν ελευθέρωση, λειτουργεί σαν τάϊσμα. Να ρωτάτε τον εαυτό σας. Τώρα που το λέω το ταΐζω ή το ελευθερώνω; Το 90% της αυτό-έκφρασης μας είναι για να ταΐσουμε τα συναισθήματα και να ταυτιστούμε ακόμα παραπάνω. Δεν έχω συναντήσει πιο δύσκολα άτομα να βγουν από τα κουτάκια τους απ’ αυτούς που κάνουν ψυχοθεραπεία. Δεν βγαίνουν με τίποτα γιατί τα έχουν ταΐσει τόσο πολύ, τα έχουν συγυρίσει τόσο ωραία που πια είναι σχεδόν αδύνατο σ’ αυτή την ενσάρκωση να βγουν από αυτά τα κουτάκια. Μόνο με πολύ βαθύ διαλογισμό θα μπορούσαν να βγουν.

Βέβαια όταν τα έχουν συγυρισμένα είναι καλό γιατί όταν είναι ασυγύριστα, ο άνθρωπος μπορεί να τρελαθεί. Αλλά υπάρχει και καλύτερος τρόπος από το συγύρισμα: να τα πετάξω όλα έξω από μένα!

Βέβαια, άτομα με ψυχασθένειες δεν μπορούν να κάνουν διαλογισμό ούτε καν χαλάρωση. Όταν λοιπόν έχεις ψυχασθένεια πρέπει να κάνεις ψυχοθεραπεία. Όταν όμως δεν έχεις πρόβλημα είσαι απλά πολύ αναλυτικός, η ψυχανάλυση δεν θα σε βοηθήσει απλά θα σου συγυρίσει την πολυπλοκότητα σου. Αυτό βέβαια ως σε ένα σημείο είναι καλό, αλλά αφού υπάρχει παρακάτω γιατί να μην το κάνουμε; Γιατί απλά να τα συγυρίσουμε και να μείνουμε εκεί; Είναι σαν να έχω μια ντουλάπα γεμάτη με άχρηστα ρούχα και αντί να τα ξεφορτωθώ, απλά τα βάζω σε κατηγορίες. Αυτό είναι κακομοιριά!

Δεν γίνεται να δουλεύεις στην αποταύτιση και να αναλύεις τόσο πολύ. Η αποταύτιση λοιπόν είναι ένα εργαλείο. Να δουλέψουμε στην αποταύτιση γιατί ενεργοποιεί την ατομικευμένη ψυχή που είναι στην καρδιά.

Γιατί δεν μας ορίζει η ψυχή και μας ορίζει το εγώ; Γιατί κολλήσαμε στην επιβίωση.

Στην προσπάθεια μας να επιβιώσουμε κάτω από δύσκολες συνθήκες αρχίσαμε να ταΐζουμε το εγώ, δηλαδή να δίνουμε παραπάνω ενέργεια και να συγκεντρωνόμαστε περισσότερο στους κάτω εγκεφάλους που είναι υπεύθυνοι για την επιβίωση μας. Στην προσπάθεια μας λοιπόν να αντεπεξέλθουμε σ’ όλες αυτές τις δύσκολες συνθήκες της επιβίωσης, αναγκαστήκαμε να απορροφηθούμε από το εγώ και να ξεχάσουμε την ανώτερη μας ύπαρξη.

Τα Σόδομα και Γόμορρα ήταν κάτι τέτοιο. Ενώ οι άνθρωποι ήταν αρκετά εξελιγμένοι ξαφνικά ανακάλυψαν τις απολαύσεις, και θεώρησαν ότι πρέπει να δώσουν έμφαση στην επιβίωση και στην απόλαυση, να συγκεντρωθούν στο υλικό. Έτσι μια φυλή που ήταν πολύ εξελιγμένη ξέπεσε. Αυτό είναι σύμβολο αλλά και πραγματικότητα. Στην προσπάθεια μας να επιβιώσουμε από τους εχθρούς, ξεπέσαμε και μας έμειναν μόνο οι προγραμματισμοί επιβίωσης. Τώρα δεν υπάρχουν λιοντάρια για να μας επιτεθούν (μόνο μεταξύ μας τρωγόμαστε) αλλά πάλι δεν μπορούμε να ηρεμήσουμε, δεν μπορεί να φύγει η επίγνωση μας από την επιβίωση και να πάει παρακάτω.

Υπάρχει ένα σπίτι που είναι ο αφέντης και οι υπηρέτες. Όταν λείπει ο αφέντης και ο υπηρέτης παίρνει τον ρόλο του αφέντη. Αυτό γίνεται στο σώμα μας. Ήρθε το εγώ, πήρε πιο πολλές υπευθυνότητες  λόγω του ότι χρειαζόταν να επιβιώσουμε και μετά ξέχασε ότι έχει αφέντη και έτσι σιγά-σιγά ξεχάστηκε ο αφέντης και έμεινε μόνο το εγώ. Είμαστε 90% επιβίωση και επικράτηση. Ένα 10% που και που, λίγο ενσυναίσθηση, λίγο ευγνωμοσύνη.

Αγαπάμε με το εγώ μας, συμπαθούμε, φιλανθρωπούμε με το εγώ. Κάνουμε διαλογισμό με το Εγώ μας! Το εγώ έχει αποκτήσει και πνευματικές φιλοδοξίες!!  Προσοχή στο εγώ με πνευματικές φιλοδοξίες… είναι σαν η αεροσυνοδός να θέλει να ..οδηγήσει το αεροπλάνο…! Το εγώ είναι εκεί για την επιβίωση , όχι για να μας εξελίξει.. αν το εγώ μας αφήνει να κάνουμε διαλογισμό είναι ΕΠΙΚΥΝΔΥΝΟ για την εξέλιξη μας…!

(πως καταλαβαίνουμε ότι το εγώ έχει εμπλακεί στα πνευματικά; Όταν με το διαλογισμό δημιουργείται υπεροψία. Όταν νιώθω περήφανος για την εξέλιξη μου. Όταν συγκρίνω την εξέλιξη μου με των άλλων. Όταν κατατάσσω τους ανθρώπους σε εξελιγμένους και μη. Όταν ξαφνικά στο διαλογισμό μου «εμφανίζονται οντότητες» που με επαινούν και με υμνούν.)

Είδαμε λοιπόν μερικούς τρόπους να ανοίξει το κέντρο της καρδιάς.

Το κέντρο της καρδιάς θα ξυπνήσει την ατομικευμένη ψυχή και θα μπορέσουμε να αποδυναμώσουμε το εγώ και τους κατώτερους εγκεφάλους. Όσο πιο πολύ ενδυναμώνεται η καρδιά τόσο πιο πολύ αποδυναμώνονται τα άλλα.

Το καλύτερο είναι να δυναμώσω τα ανώτερα για να αποδυναμωθούν τα κατώτερα. Ακριβώς όπως όταν στο σπίτι γυρίσει ο αφέντης, οι υπηρέτες θα μπουν στην θέση τους.

Ελάτε λοιπόν να συγκεντρωθούμε στο κέντρο της καρδιάς , και να αφήσουμε όλες τις σκέψεις, αντιδράσεις, επιθυμίες , σχέδια για το μέλλον, ανησυχίες, να περάσουν από την καρδιά και να φύγουν χωρίς να τα αναλύσουμε.  

Παρελειπόμενα

(ερωτίσεις , απαντήσεις, διαφωνίες…)

Μήπως όταν αποδυναμώσουμε τα ένστικτα επιβίωσης και επικράτησης και ενεργοποιήσουμε την ατομικευμένη ψυχή κινδυνεύουμε σε ένα κόσμο που δεν είναι πλασμένος για την ολιστική αγάπη;

Δεν κινδυνεύουμε. Δεν θέλω να σας δώσω το μήνυμα ότι ο θάνατος δεν είναι τίποτα. Αλλά δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανακούφιση από το να δρας χωρίς το φόβο του θανάτου ή της «μη επικράτησης»…

Δεν είναι όμως εκεί που θέλω να καταλήξω. Θα γίνει αυτό που πρέπει να γίνει. Αυτό που θέλω να τονίσω για να απαντήσω στην ερώτηση είναι ότι δρώντας με την καρδιά έχουμε την καλύτερη προστασία που μπορούμε να έχουμε στη ζωή. Γιατί δρώντας με το εγώ δημιουργούμε κάρμα, ενώ δρώντας από την καρδιά γίνεται το σωστό. Οπότε δεν δημιουργεί κάρμα και δεν σου τυχαίνουν δυσάρεστα.

Επίσης το κέντρο της καρδιάς συνδέεται με το θύμο αδένα που είναι το ανοσοποιητικό μας σύστημα όχι μόνο σωματικά (γιατί δεν αρρωσταίνεις όταν ανοίξεις την καρδιά) αλλά προστατεύεις και το πνευματικό σώμα. Και υπάρχει μια τέτοια πληρότητα όταν ανοίξει η καρδιά που δεν έχεις ανάγκη για πολλά. Θα σου έρθει αυτό που χρειάζεσαι. Υπάρχει μια τεράστια ασπίδα προστασίας. Το κέντρο της καρδιάς τελειοποιεί την Αβλάβεια. Μόλις τελειοποιηθείς εκεί δεν μπορεί κανείς να σε βλάψει. Θα ‘ρθει πεινασμένο λιοντάρι θα σε κοιτάξει και θα φύγει.

….

Ο λόγος που δεν μπορείς να σταματήσεις να αναλύεις είναι γιατί τόσα χρόνια τάιζες τις αναλύσεις σου. Χρειάζεται χρόνος. Ο Πατάτζαλι λέει πως οι προγραμματισμοί καταργούνται με ένα τρόπο: Τακτικότητα. Σταθερότητα. Επιμονή.

Ακούγεται τραγικό αλλά όταν το πετύχεις δεν θα είναι τραγικό. Απλά πρέπει να πάρεις την απόφαση. Όταν σταματήσεις να σκέφτεσαι και να αναλύεις, τα πράγματα έρχονται όπως πρέπει να έρθουν.

….

Όταν ανοίξει η καρδιά, περνάμε μια περίοδο οργής γιατί το εγώ πριν εξαφανιστεί περνάει με κατάσταση που είναι οργισμένο με όλους τους άλλους που δεν είναι εξελιγμένοι.

Έχουμε λοιπόν αυτό το στάδιο του υπερβολικού εγωισμού και ότι οι άλλοι είναι άχρηστοι αλλά μετά μας περνά.

….

Έχουμε την έγνοια του δεύτερου εγκεφάλου ότι θα μας φύγει ο έλεγχος. Κι’ εγώ δουλεύω αυτή την εμμονή μου να έχω τον έλεγχο στα πάντα.

….

Όταν όμως μπεις στο παιχνίδι και αρχίσεις να το δουλεύεις, τα φέρνει έτσι η ψυχή σου, ώστε να γίνουν τα πράγματα που πρέπει. Όταν θέλεις κάτι από την καρδιά σου γίνεται. Είναι βασικό να βρούμε το κίνητρο. Έχω ακούσει πολλούς που είχα μια πνευματική εμπειρία στο διαλογισμό και τους άρεσε, γι’ αυτό το ωραίο που νιώθουμε στο διαλογισμό είναι ένας τρόπος να μας προσελκύσει αλλά αυτό δεν πρέπει να είναι το κίνητρο.

Αν δεν θέλουμε πραγματικά να εξελιχθούμε τότε υπάρχει πρόβλημα γιατί δεν τα δίνουμε όλα. Δεν δέχεσαι να θυσιάσεις τα πάντα για το στόχο σου. Πρέπει να θέλουμε γιατί στην αρχή το ταξίδι είναι οδυνηρό. Η αλλαγή είναι οδυνηρή.

…..

Όταν αρχίσει να ανοίγει η καρδιά, το εγώ μπορεί να προσποιηθεί τον σύμμαχο. Το εγώ βρίσκει τρόπους αντί να αναλύει τα κατώτερα προβλήματα να αναλύει τα ανώτερα, δηλαδή σαν να πήρε προαγωγή και αρχίζει να αναλύει πνευματικές θεωρίες. Και εκεί πέφτεις στην παγίδα. Τα πράγματα είναι απλά και το εγώ θα προσπαθεί συνεχώς να τα κάνει πολύπλοκα (η ανάλυση φέρνει παράλυση!)

Όλα αυτά δεν θα γίνουν όταν συγκεντρωθούμε στην καρδιά!