Δεν είμαι στην
κόλαση
Είμαι ο διάβολος
μέσα στην κόλαση,
Παγιδευμένη σε
φαντασίες, άχρηστες πληροφορίες, παραισθήσεις, αναμνήσεις, νωχέλεια,
Χρωματισμένα
δημιουργικά με άγνοια, διακοσμημένα επιδεικτικά με εγωισμό , διαστρεβλωμένα από
αποστροφές και επιθυμίες, συμπληρωμένα-σαν να είναι απαραίτητη ανάγκη- με φόβο.
Φόβο του
διαχωρισμού
Διαχωρισμό, από
τί;
Δεν ξέρω
Πως μπορώ να
ξέρω;
Η φωτιά της
κόλασης με αποσπά.
Βλέπω τον
δροσερό , διάφανο σαν το κρυστάλλινο νερό, Ήλιο της Σιωπής,
Να με
περιμένει
«θα έρθεις»
ψιθυρίζει χωρίς ήχο
«πότε;;»
κραυγάζω
«είσαι ήδη εδώ»
…
Δεν μπορώ να
πολεμήσω.
Το κομμάτι της
Γης που κατέχω είναι παράλυτο,
Κατειλημμένο
από κάτι έξω από μένα.
(Κι όμως είμαι
εγώ.
Δεν το ξέρω
ακόμα. Αλλά είμαι εγώ).
Μέσα στην κόλαση
ένα μοτίβο ηχεί ασταμάτητα: «θα πονέσεις! Ο χωρισμός θα σε πονέσει! Θα πονέσεις
και μετά θα πεθάνεις!»
Θέλω να φύγω ,
αλλά δεν ξέρω που να πάω.
Κάποιος μου είπε
για έναν παράδεισο.
Στοχάζομαι τον
παράδεισο με το φόβο του θανάτου να καραδοκεί στη γωνία με το χρονόμετρο
«τόσο μπορείς,
φτάνει» παραμιλάει κάθε δευτερόλεπτο.
και νιώθω
ευγνωμοσύνη που με αφήνει έστω κι έτσι.
Και νιώθω
ευγνωμοσύνη που συμφωνεί μαζί μου – έστω κι έτσι.
Νιώθω
ευγνωμοσύνη που με αφήνει να συλλογιστώ τον παράδεισο.
Η ευγνωμοσύνη
είναι καλύτερη από την έχθρα έτσι δεν είναι;
Μου είπαν- για
να δω τον παράδεισο- πρέπει να πολεμώ το μίσος με αγάπη,
αυτό δεν εννοούν;
….
Αλλά συνεχίζω
να φοβάμαι το χωρισμό
Κι αυτός- ο
φόβος- γίνεται παντοδύναμος.
Τόσο δυνατός
που.. παίρνει τη μορφή του Θεού.
Και κάθεται
στο θρόνο του Θεού τα μάτια ορθάνοικτα όπως οι αποτυχημένοι δικτάτορες.
Και περπατώ με
αυτόν
Και συνομιλώ
με αυτόν
Και κοιτώ τον
παράδεισο με αυτόν
Και αγαπώ με
αυτόν.
Αγαπώ με το φόβο του Θανάτου να με κοιτά με τα
ορθάνοικτα μάτια του και να επαναλαμβάνει
«τόσο μπορείς, φτάνει».
Και έτσι ζω
Με τη βαρύτητα
να με σπρώχνει στην κόλαση κάθε φορά που τα μάτια μου αντικρίζουν την πόρτα του
παραδείσου
Δεν είναι οι
επιθυμίες πια
Δεν είναι η αγάπη
για ζωή
Είναι απλά η
δύναμη της βαρύτητας
Που τραβά την
ύλη μακριά από τον παράδεισο
Και αφήνει την
ελπίδα να με εξευτελίζει
κάνει τη μάταιη
ελπίδα μου, πιο δημοφιλή από την ελευθερία.
Την ασφάλεια ,ισχυρότερη
από την αυτοτέλεια.
Την εξασφάλιση,
προτιμότερη από την απελευθέρωση
Τον εγωισμό, χρησιμότερο
από την αγάπη.
Αναφωνώ «Δεν φοβάμαι!»
«Δεν φοβάμαι το θάνατο!»
Και το εννοώ
Γιατί
Φοβάμαι τη ζωή.
Τη ζωή, σαν
διάβολος, στην κόλαση.
Η ανάμνηση του
Ηλίου σαν κεραυνός ανάβει και σβήνει αστραπιαία.
Τόσο γρήγορα
που δεν προλαβαίνω να το αναλύσω.
Αστράφτει σαν
να προμηνύει βροχή…
Η κόλαση φέρνει
τους αγγέλους της να μου μηνύσουν
«Δεν θέλει
νερό η Γη σου, θέλει χαρά! Χρειάζεσαι χαρά! η χαρά θα διώξει τον πόνο! »
τραγουδούν παράφωνα.
Οι κεραυνοί
αναβοσβήνουν χωρίς ήχο
Λάμπουν στιγμιαία αλλά τόσο υπερβολικά
που φοβάμαι ότι
είναι ακόμα μια φαντασίωση που φιλοδοξεί να με κατέχει.
Οι φάλτσοι
ύμνοι μπερδεύονται με τις αστραπές
Μήπως η
παραφωνία παράγει το Φως;
Δεν ξέρω.
Εξασθενίζω από
την ιδέα ότι είμαι μόνη.
Πόνος, φόβος,
ενοχές οι νέοι μου κατακτητές
Ποιος τους έφερε;
Οι αστραπές ή οι παράφωνοι ύμνοι;
Δεν ξέρω – δεν
μπορώ να ξέρω!
Γι αυτό
παραιτούμαι
Παραιτούμαι σημαίνει
παρατηρώ.
…
Τα τραγούδια
των αγγέλων της κόλασης
Γίνονται τόσο
παράφωνα που δεν είναι τραγούδια πια
Είναι… φτερά,
ήχοι από φτερά ή βρυχηθμοί λιονταριών – δεν ξέρω να σας πω με σιγουριά
Οι αστραπές όμως
συνεχίζουν
Όσο συνεχίζουν
τόσο παρατηρώ
Μέχρι που
Γίνονται βροχή
που χτυπά αλύπητα τη Γη μου
Βίαια- για να
τη θρέψει, να την ανοίξει , να δεχτεί το νερό όσο πιο βαθιά μέσα της
Όσο πιο βαθιά
γίνεται.
Η κόλαση
αντενεργεί.
Παίρνει διάφορες
μορφές.
Ακόμα και αυτή
του παραδείσου.
……
Παρατηρώ
Δεν μπορεί πια να
ανταπεξέλθει
πρέπει να με κάψει
παρατηρώ
με χλωμό πρόσωπο
και τρεμάμενα πόδια.
Ενώ φοβάμαι,
παρατηρώ.
Μέσα στην
αγωνία της να με κάψει
Καίει και όλα
όσα με παγιδεύουν μέσα της.
Ο Ήλιος και η
άηχη φωνή Του ανοίγουν την καρδιά μου
«Έλα …βυθίσου
στην πηγή σου…»
«Υπεροψία» μουγκρίζει
η κόλαση
Σαν να βγαίνει
με την τελευταία της πνοή.
Δεν υπάρχει
δίλλημα πια.
Απλά περιμένω
Περιμένω την
κόλαση να κάψει τα πάντα
Ακόμα και το
χώρο που διαβολικά κατέχει
Έτσι το εκεί
να γίνει Εδώ.
Σιωπή.
Κ.Κ. Από τη συλλογή "Αναλαμπές"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου