Αναλαμπές - Κορίνα Κονταξάκη

 (σκέψεις από αναλαμπές φώτισης ή... σκοτεινές στιγμές αντι-φώτισης) 

Από τη σειρά "Πνευματική Ποίηση" "Spiritual Poetry" 

Μερικές φορές, ο μόνος τρόπος να μεταφέρω την πνευματική έμπνευση μου και να βοηθήσω και άλλους να το κάνουν είναι με στολισμένες λέξεις. Άλλες φορές πάλι, ο μόνος τρόπος για ξεφύγω από τον μικρό εαυτό μου είναι να καταγράψω τους δαίμονες μου, να τους κολακεύσω.

Δεν μπορώ να δώσω στο εγώ μου την ικανοποίηση ότι τα γράφει αυτά , γιατί τις πιο πολλές φορές απλά κάθομαι αμέτοχη και παρατηρώ το χέρι μου να γράφει κάτι που μετά θα καταλάβω. Αυτά που γράφω με βοηθούν να κατανοήσω τη ζωή,  γι’ αυτό και τα διαβάζω ξανά και ξανά σαν διαλογισμό. 

Πολλές φορές κάποιος/α από την ομάδα μοιράζεται τις εμπνεύσεις της/του μαζί μου και αυτό μου δίνει μεγάλη χαρά. Η Ελένη, Μαρία, Μαριλένα, Μάρω,  Αρετή, ο Ντάνιελ και τόσοι άλλοι έγιναν πολλές φορές οι Γκούρου για μένα, που με οδήγησαν από το σκοτάδι στο φως. Σας ευχαριστώ.

Νιώθω ότι εκείνοι που βρίσκονται στο ίδιο μονοπάτι με εμάς , θα βρουν αυτές τις αναλαμπές χρήσιμες. Οι υπόλοιποι μάλλον δεν θα καταλάβουν τίποτα , ή θα παρανοήσουν τις λέξεις. 

Καλή κατανόηση - Κορίνα Κονταξάκη 

Οι Πουλημένοι 

(όταν μια σκοτεινή σκέψη , φέρνει μια βαθιά συνειδητοποίηση) 

Ψυχές, 

Πουλημένες στο διάβολο από το εγώ τους 

από την πρώτη στιγμή του συμφωνημένου διαχωρισμού. 

 Ψυχές, 

 Που μετά την αγοραπωλησία 

 μένουν ορκισμένες να αρχίσουν την ώρα της γέννησης 

 και να σβήσουν για πάντα στο θάνατο. 

Να ζουν στο παρελθόν και στο μέλλον. 

Ποτέ στο παρόν. 

Το παρόν τους φέρνει καρδιοχτύπι, 

είναι ατελείωτο… 

Δεν αντέχει το περιορισμένο τους σώμα το αιώνιο. 

Η μνήμη της ύλης επιβάλλει. 

Νομιμοποίησαν το σκοτάδι και το ονόμασαν «δίκαιο» 

Έτσι υπηρετούν τα κύτταρα τους- 

Αποκλειστικά. 

Καταραμένοι, να φοβούνται να φύγουν, αλλά να μην ξέρουν τί κάνουν στη Γη. 

Θα τους μυρίσεις από μακριά: 

Καλύπτουν τα διαστρεβλωμένα τους υγρά 

με απορρυπαντικό ρούχων και αποσμητικό σώματος. 

Τα ονομάζουν «διέγερση», «απόλαυση». 

Καμιά φορά -με θράσος- το λένε αγάπη 

και στο όνομα της πατάνε στα τέσσερα, γερά, στον πάτο τη ύπαρξης. 

Γίνονται ζώα στολισμένα με ανθρωπιά, μέχρι να έρθουν σε οργασμό. 

Και μετά σηκώνονται πάλι στα δύο πόδια, 

ισιώνουν τα τσαλακωμένα τους κουστούμια 

προσποιούμενοι ότι άγγιξαν το φως. 

 Οι πουλημένοι δηλώνουν πιστοί στο Θεό 

 αλλά όχι στα δημιουργήματα Του. 

Βάζουν την άνεση τους πιο πάνω από τον καθαρό αέρα. 

Καλύπτουν το νοθευμένο σώμα τους με γραβάτες και βαθιά ντεκολτέ 

και το εκπαιδεύουν με σεμινάρια επιχειρηματικότητας να μην ακούει τη Γη. 

Η γη είναι εχθρός 

Δεν θέλουν χώμα στα γυαλιστερά τους παπούτσια- 

-έχουν επαγγελματικό ραντεβού σε λίγο. 

Έκαναν την επιβίωση ανώτατη αξία: 

έκαναν ομάδες Λένε «εμείς», «αυτοί», «δικό μας» 

-στα αλήθεια, το εννοούν. 

Ενωμένοι σαν αδερφές ψυχές,

να πολεμήσουν τον θάνατο. 

Μη γνωρίζοντας ότι είναι ήδη νεκροί μέσα στο φόβο τους. 

Δηλώνουν μεσάζοντες της ζωής 

αλλά δεν την αγαπούν. 

Τη φοβούνται. 

Έχουν επιχειρήματα για το αντίθετο και όλοι τους πιστεύουν. 

Πως όχι- αφού θέλουν να γίνουν σαν κι αυτούς. 

 Πως μπορείς, άφοβα, να δρας αιώνια, μέσα σε κάτι που τελειώνει; 

«μη λες απαισιόδοξα λόγια»  

-Θα σου πουν- 

Σαν να μην έχουν δει ψοφίμι ποτέ. 

 Πουλάνε τη ζωή τους στη μορφή τους 

 και σε τίτλους που κατασκεύασαν για να παγιδέψουν άλλους.

 

 Αγοράζουν ακριβά αυτοκίνητα που φτύνουν δηλητήριο, 

 Θέλουν να φτάσουν γρήγορα και χωρίς κόπο εκεί που πάνε όλοι σαν αυτούς, 

 για να τρέξουν επιτόπου στο διάδρομο 

 στην αίθουσα που βρωμάει ιδρώτα και πλαστικό. 

 Αναπνέοντας ψεύτικο αέρα. 

Πνίγουν τη μυρωδιά της αποσυντιθεμένης σάρκας στο στόμα τους 

με ακριβό οδοντικό διάλυμα μέντας. 

Αφού αφήσουν στο κέντρο του πιάτου το μαχαιροπίρουνο, 

και σκουπίσουν τα χείλη τους, 

με ξασπρισμένη από χλωρίνη πετσέτα. 

Αποφεύγουν τα μικρόβια 

αγνοώντας πως είναι οι ίδιοι μικρόβια του δημιουργού τους. 

Καλύπτουν την κακή τους τύχη με αντιβιοτικά και παυσίπονα 

μέχρι το αίμα τους να σαπίσει. 

Και μετά παίρνουν φάρμακα για το σάπιο αίμα. 

Ο λόγος είναι το πιο δυνατό τους σημείο 

για να μην προλάβεις να διαβάσεις τα μάτια τους. 

Επινόησαν το υποσυνείδητο 

για να κρύβονται από τον ίδιο τους τον εαυτό. 

Πέταξαν εκεί και το θάνατο 

 και ζουν σαν αθάνατοι 

απειλώντας οποιονδήποτε ξεθάβει το θάνατο μπροστά τους. 

 … 

- Πως ξεπερνάς τον πόνο της παρόμοιας σου ύπαρξης; 

 - Επαναλαμβάνοντας ιεροτελεστικά : «όλα είναι του Θεού!» 

Σκοτάδι, μίσος, λαγνεία, φως, αγάπη, σύνδεση 

Όλα είναι μέσα Του. 

Όλα ένα Ιερό Σώμα. 

Τί φοβάσαι που δεν είναι δικό Του; 

Ακολουθείς μια προκατασκευασμένη πορεία 

που παρηγορητικά νομίζουν ότι έχει αντίθετη φορά. 

Πώς αλλιώς θα θάψουν το φόβο της ανυπαρξίας…;

Η Γη είναι ο τελευταίος σταθμός της ψυχής 

πριν την Ιερή Απορρόφηση. 

Δεν πάμε στο φως- 

-ερχόμαστε από αυτό. 

 Στόχος μας το αιώνιο σκοτάδι. 

Η μαύρη τρύπα μας περιμένει 

Να γίνουμε από τα πάντα, τίποτα. 

Η ψυχή πέρασε ήδη τους ιδανικούς, 

τους φωτισμένους κόσμους. 

Κομμάτι από την έκρηξη του Θεού- 

πώς θα έμπαινε στην κόλαση της Γης αμέσως; 

Πρώτα πέρασε από το φως. 

 Κατεβαίνοντας στο χώμα, 

έκανε τη δική της έκρηξη 

-Σα μικρός θεός που είναι- 

Διασπάστηκε σε μύκητες, μαλάκια, σκουλήκια , φίδια. 

Πέρασε από εκατομμύρια μορφές. 

Έγινε τρωκτικό, σκίουρος, κοράκι 

Έκλεψε φαγητό από τους περαστικούς 

Άνοιξε τρύπες στη γη 

Έκανε φωλιές στα δέντρα. 

Μέχρι που απέκτησε τη δύναμη να σηκωθεί στα δύο πόδια. 

να γίνει όρθιο σώμα- 

το μπαστούνι του Θεού. 

 Και τότε βρήκε τα κομμάτια της 

 -που κι αυτά περπάτησαν παρόμοιο δρόμο- 

 Κι έγιναν όλοι μαζί … άνθρωπος. 

Άνθρωπος με την πιο ιδανική προοπτική : 

Να περάσει μέσα από την Ιερή Γνώση, στην άγνοια. 

Μέσα από το φόβο του αγνώστου, 

στην ηρωική Απορρόφηση από το αιώνιο σκοτάδι της Μαύρης Τρύπας. 

Μέσα από την υπερδιάσταση, 

στην απόλυτη ανυπαρξία. 

 Αυτός, ο αδιάλλακτος στόχος όλων των ψυχών. 

Παράδοξος προορισμός 

Σχεδόν ακατόρθωτος. 

Πώς μπορείς να αγκαλιάσεις μια ματαιότητα 

που σου αφανίζει κάθε καθορισμένο σχήμα;

Πως μπορείς μέσα στην ύλη, 

να υποβιβάσεις τη μορφή σε δούλο, 

που πάντα θα παλεύει για κάτι που δεν θα γίνει ποτέ δικό του; 

Μέσα στον πόνο του ανώφελου 

Μύστες πέρασαν 

να βιώσουν πρόωρα το δικό τους μέλλον, 

να μας βοηθήσουν να αντέξουμε το άμορφο. 

Δεν μπόρεσαν να πείσουν την ύλη να παραιτηθεί. 

Έτσι επινόησαν τον παράδεισο 

 -εκεί η μορφή θα μείνει- λένε, 

με μια προϋπόθεση : την κόλαση. 

Και οι πουλημένοι δέχτηκαν το ρίσκο αυτό. 

Για να αντέξουν την ιδέα της κόλασης 

έφτιαξαν απόψεις, επιχειρήματα, δικαιολογίες. 

Προχωρούν αυτοδημιούργητοι 

σε έναν πλασματικό κόσμο 

που θα σβήσει μέσα στον τρόμο του θανάτου τους. 

Κι όλα αυτά για να μην χάσουν τη μορφή. 

Τόση αξία έδωσαν στο ανώφελο 

Τόσο τρόμαξαν με την αιώνια αμορφία. 

Καταδικασμένοι 

να επαναλαμβάνουν την ίδια διαδικασία 

για εκατομμύρια χρόνια, 

μέχρι να απομυθοποιήσουν τον παράδεισο. 

 ….. 

Μέσα στην αντίστροφη πορεία του τούνελ της ζωής, 

καλούνται να αντέξουν τη μάταιη αναμονή. 

Να δεχτούν να κλείσουν τα μάτια,

πίσω, στο φως. 

Να κοιτάξουν μπροστά, το αιώνιο σκοτάδι. 

Να αγκαλιάσουν την ανυπαρξία. 

Μόλις απαρνηθούν το φως από το οποίο προήλθαν 

Αυτό διασπάται σε εκατομμύρια σωματίδια 

που αραιώνουν ταχύρρυθμα 

μέχρι η απόσταση τους να είναι τεράστια 

 -ο Κόσμος τους δίνει το χώρο- 

Έτσι, το φως χάνεται 

και ένα ατάραχο, άηχο, αμέτρητο σκοτάδι αναδύεται. 

Το ίδιο κάνει και η Άμορφη (πια) Ύπαρξη Τους. 

Σκότος καιΎπαρξη γίνονται ένα, 

σε έναν ευδαιμονικό οργασμό που δεν θες να τελειώσει ποτέ 

-όντως δεν τελειώνει. 

Μόνο που δεν είσαι εκεί να το νιώσεις.

Κ.Κ. 25/11/2023 

Ξεχασμένη Λάμψη

Εσύ το εμπόδιο

Εσύ και η λύση

Εσύ η περηφάνια μου

Και ο εξευτελισμός μου

 

Αγάπη, ζωή, θάνατος, επιδίωξη, φόβος

Αν ελαφρύνω

Υποσχέσου

Να είσαι εκεί να με περιμένεις.

 

Προσπαθώ να θυμηθώ τη μορφή Σου

Το σχήμα Σου

Το όχημα που Σε επιβιβάζει.

Κενό.

 

Πως δύναται να θέλω κάτι που έχω ξεχάσει;

Πως μπορεί να με ορίζει μια Λάμψη που δεν μπορώ να διακρίνω;

Που αποτυπώθηκε αυτή η υπέρτατη επιθυμία;

 

Παλεύω να διακρίνω το δρόμο που θα με φέρει κοντά Σου.

Όλοι αρμόζουν γιατί ο χώρος δε μετρά για Σένα.

Φοβάμαι μην αλλάξω μορφή και με ξεχάσεις,

Παραλείπω ότι δεν διακρίνεις μορφές.

Εκλιπαρώ με λόγια, προσευχές, τραγούδια

Αψηφώντας πως διέγραψες τις λέξεις, από τα ψέματα που Σου είπα.

 

Χάνομαι…

Τελικά μια θύμηση με κατατοπίζει:

Είχες πει πως είμαι ο μικρόκοσμος Σου

Αν κοιτάξω μέσα μου θα Σε δω…

Μέσα μου άβυσσος όπως το σύμπαν Σου

Απόδειξη πως έχεις δίκιο.

Πως να ελπίζω ότι θα είναι ευκολότερο;

Πως να καρτερώ ότι θα είναι λιγότερο τρομακτικό;

 

Εκλιπαρώ να με ερευνήσω χωρίς φόβο και αμφιβολία

Ο αγώνας μου χάνεται, μέσα στις άπειρες μνήμες και προσδοκίες μου

Σε ικετεύω να μου δώσεις τη Χάρη Σου να μείνω στο παρόν

Μα είναι κι αυτό άπειρο όσο μια στιγμή Σου

Πως να ελπίζω στη μετάβαση;

Τί να εξορκίσω για να δω έστω και ένα σημάδι της Λάμψης Σου;

 

«Ξόρκισε την ελπίδα» λέει ο σοφός

Κι αμέσως η Λάμψη Σου δείχνει μια αστραπή.

«όχι το φόβο;» ρωτάω διστακτικά

«το ίδιο» απαντά απρόθυμα, επιθετικά.

 

Περιμένω καθοδήγηση που όπως πάντα δεν διαδέχεται.

Προκαλώ μέσα μου την απάντηση, που δεν ξέρω αν ο σοφός την επέβαλε:

«Δεν μπορείς να προδώσεις τη λύση, μόνο να την αναδύσεις μέσα από το κενό»

 

(Παύση)

…

 

Τί είναι ο φόβος;

Είναι μαγνήτης.

Ένας μαγνήτης που σε σέρνει προς αυτό που σε φθείρει.

 

Τί είναι η ελπίδα;

Ο συντηρητής της έλξης.

Διατηρεί την πιθανότητα να αλλάξει, όχι ο φόβος,

αλλά αυτό που τον προκαλεί.

Ώστε ο φόβος να μείνει άθικτος.

Η ελπίδα είναι η δεύτερη, απαραίτητη όψη του φόβου.

 

Ο φόβος είναι ασύλληπτος, απόλυτος, παντοδύναμος. 

Η ελπίδα είναι αθεμελίωτη, μετρημένη, εύθραυστη.  

 

Ο φόβος ξεθωριάζει μόνο αν χάσει τη στήριξη του – την ελπίδα.

Και όταν θα φύγει ο φόβος, δεν χρειάζεται ελπίδα πια.

 

Κάθε φορά σε χάνω, είναι γιατί ελπίζω να Σε βρω την επόμενη φορά.

Κάθε φορά που το τώρα πτοείται, είναι γιατί το νικά η ελπίδα για το μέλλον.

Η ελπίδα σκοτώνει το Ιερό Τώρα.

Μόνο όταν η ελπίδα φύγει, το τώρα θα πάψει να είναι άπειρο.

Το Τώρα θα γίνει Ένα.

Το Τώρα θα γίνει Εσύ.

 

Κάθε μέρα παλεύω με το δαίμονα μου

Και κάθε φορά νικά.

Μέχρι αύριο.

 

Αν δεν υπάρχει αύριο

Ο δαίμονας θα μείνει άστεγος.

Ανίσχυρος να στηρίξει το φόβο

Χωρίς φόβο, δεν υπάρχει μέλλον

Χωρίς μέλλον

Υπάρχεις μόνο Εσύ.

 

K.K. 16/01/22

                                                   Ούτε Αυτό, Ούτε Εκείνο 

 

Δεν είμαι η μορφή

Δεν υπάρχω επειδή αναπνέω

Ούτε οι στοχασμοί μου αιτιολογούν την ύπαρξη μου.

 

Δεν είναι τα αισθήματα η συνθήκη για να είμαι

Ούτε απαρνιέμαι την επίδραση τους.

 

Δεν είμαι οι ιδιότητες

Ούτε το όνομα μου.

 

Δεν προσδιορίζομαι από τις αισθήσεις μου

Ούτε βασίζομαι στα όργανα τους.

 

Δε με περιγράφουν τα λάθη μου

Ούτε οι μνήμες μου.

 

Δεν καθορίζομαι από τα ένστικτά

του νου ή των κυττάρων μου

Ωστόσο δικαιώνω τη συνεισφορά τους.

 

Ακούω τη συνείδηση

Χωρίς να νομίζω ότι είναι η Φωνή Μου.

 

Δεν αναγνωρίζω το διαχωρισμό

Ούτε προσποιούμαι την απουσία του.

 

Δεν βασίζομαι σε αυτό που φαίνομαι

Ούτε σε αυτό που δηλώνω.

 

Δεν με ορίζουν τα επιτεύγματα μου

Ούτε τα υπάρχοντα μου,

Δεν με τρέφουν οι λαχτάρες μου

Ούτε με μειώνουν οι ήττες μου. 

 

Δεν είμαι η επίγνωση μου

Κι ας παρουσιάζεται ως το μόνο υποψήφιο.

 

Δεν είμαι αυτό , ούτε το άλλο

Είμαι κομμάτι Του ομοούσιο

Περιέχομαι στη Μνήμη Του

Εντούτοις δεν είμαι όλα όσα θυμάται.

 

                                           ------

 

Δεν είμαι αυτά που αισθάνεσαι για μένα

Ούτε οι εντυπώσεις σου για τη ζωή μου.

 

Δεν είμαι ό,τι φοβάσαι να δεις μέσα σου

Ούτε αυτά τα γνωρίσματα, που σου λείπουν.

 

Δεν ταυτίζομαι με τις απόψεις μου,

τις απόψεις σου

Ούτε τις γνώσεις μου

ή τις δικές σου.

 

Δεν υπάρχω μέσα από την προσοχή σου

Ούτε χάνομαι μέσα στην αμέλεια σου.

 

Το άγγιγμα σου δεν είναι αναντικατάστατο

Ούτε συγκρίνεται με κάτι άλλο.

 

Δεν σου ανήκω,

Δεν μου ανήκεις,

Μοιραζόμαστε την ίδια Πηγή.

 

Δεν μετρώ το ανάστημα,

Το χρόνο, την πυκνότητα, την αρμονία,

Τη φωνή, τη μυρωδιά, το σχήμα, την ευχαρίστηση ή τη δυσφορία.

 

Κρίνω ένα μόνο: πόσο κοντά είμαστε στο «Ιερό Τέλος»

Και έτσι μετράω την αξία-

Την αξία: ποσότητα; πόσο ; πόσα; πόση ;

Πόση χωρητικότητα έχει η καρδιά,

Να αγαπά χωρίς όρους.

Τί σημαίνει να αγαπά ;

Να υπάρχει, ταυτόχρονα, με όλους,

Να νιώθει τη δύναμη και την αδυναμία όλων,

Παραμένοντας Ακέραιη, Δυνατή, Σταθερή, Αιώνια.

Αυτό είναι αγάπη.

 

                                                                       -------------------

Όλες οι υπάρξεις θέλουν να αγαπήσουν

Έτσι εξασφαλίζουν το δρόμο της Επιστροφής

Δεν είναι προαιρετικό

Όλοι θα κραυγάσουμε «αξίζει!» τη στιγμή του γυρισμού

Πριν χαθούμε «για πάντα» μέσα Του

 

Για πάντα;

Εκατομμύρια χρόνια είναι ένας παλμός Του.

Πως να ερμηνεύσω τη στιγμή ή την αιωνιότητα ;

Πως να περηφανευτώ ή να απογοητευτώ μέσα στο χρόνο;

 

Να αγαπήσω κάθε μορφή Του, στο τώρα,  μόνο αυτό μπορώ,

Για να μπορέσω να γυμνωθώ την ύστατη στιγμή

χωρίς φόβο

από το όνομα, τις αναμνήσεις, τις ιδιότητες

που θα με κρατήσουν μακριά Του.

 

Το αντίθετο του φόβου είναι η αγάπη

Έτσι αρχίζω από τώρα,

Να μετρώ όλα τα όντα

από τη ιδιότητα τους να αγαπούν.

Και βλέπω ένα δέντρο,

πιο βαρυσήμαντο από οποιονδήποτε σημαντικό.

Γιατί με αγαπά, αδιαίρετα, ασταμάτητα, καθαρά

χωρίς καμιά αμφισβήτηση ότι είναι και είμαι κομμάτι Του.

 

Μέσα στη μέθη, στέλνω ένα ξόρκι:

«Όλοι , ξαφνικά, χωρίς καμιά πρόθεση και προετοιμασία

Να δούμε τα πάντα μέσα στο Θεό

Να σβήσει ο φόβος μέσα στην αγάπη.»

 

Θα σταματήσει ο κόσμος , θα χαθεί,

Γιατί θα έχουμε όλοι απορροφηθεί από Αυτόν,

Που πετυχαίνοντας τον Αιώνιο Στόχο Του,

θα απορροφηθεί από Τον Δικό Του Θεό.

 

Θα το αντέξω;  φυσικά όχι

Κανείς, στο χωροχρόνο, δεν θα το αντέξει.

Ο Ιερός Θάνατος θα φροντίσει να μην το μάθουμε ποτέ.

Και έτσι όλα θα τελειώσουν ανώδυνα, ήσυχα, σταθερά.

 

Μην τρομάζεις…

Θα σε δω σε μια άλλη μορφή

Σε μια άλλη ιδιότητα

Για να ξαναρχίσουμε από την αρχή

Με έναν άλλο Θεό

Το ίδιο ταξίδι

Την ίδια πορεία

Μαζί Του,

για όσες αιωνιότητες χρειαστεί

Μέχρι -πάλι- να ολοκληρωθεί.

 

Κ.Κ. 7/12/21 inspired from “Neti Neti”* – Upanishads

 

 

Neti Neti is a Sanskrit expression which means "neither this, nor that". It is found in the Upanishads and the Avadhuta Gita and constitutes an analytical meditation helping a person to understand the nature of the Brahman (God) by negating everything that is not Brahman. The purpose of the exercise is to negate all objects of consciousness, including thoughts and the mind, and to realize the non-dual awareness of reality.

From Wikipedia, the free encyclopedia

 

 

 

Photo: Sotiroula Loizia 

(μια μέρα μετά το διαλογισμό, το χέρι έγραψε αυτό) 

ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ 

Να γελάς και να κλαις από όμοια ανάγκη

και να μπορείς να το μοιράζεσαι.

Να τραγουδάς

Κι αν δεν δύνασαι,

τότε να χορεύεις

Και αν σου φαίνεται κουραστικό,

να μοιράζεσαι ποίηση.

Και αν βαριέσαι

Φτιάξε ένα μπουκέτο λουλούδια που δεν υπήρξε πριν

Φτιάξε φαγητό γεμάτο χρώματα

και πες στα κύτταρα σου να μη φοβούνται να το απολαύσουν

αργά

Δεν θα τους το πάρει κανείς πια.

Να κοιτάς τους ανθρώπους βαθιά, με ενδιαφέρον

Σαν να είναι εκείνοι το κέντρο του κόσμου -όχι εσύ .

Να ευχαριστείς τον κύριο του σκουπίζει το δρόμο

Και την κυρία που δίνει φυλλάδια στους περαστικούς

Και να απολαμβάνεις το απορημένο τους βλέμμα

Να ακούς

Ακόμα κι αν δεν υπάρχει φωνή/συλλαβές/επεξήγηση

Να αφουγκράζεσαι

Σαν να σου ανήκουν όλα

Σαν να είσαι εσύ η αιτία που όλα συμβαίνουν.

 

Να σκάβεις βαθιά μέσα στη φαντασία σου για να δικαιολογήσεις τον κλέφτη, τον ψεύτη

και ειδικά εκείνον που αδιάκριτα σε πλήγωσε.

Να απαιτείς από εσένα μόνο,

αλλά να ψάχνεις να ανταποδώσεις στους άλλους ότι έχει κερδηθεί.

Να μη σε πληγώνουν οι ατέλειες σου

είναι εκεί για να μπορούν να περάσουν όλα τα χρώματα στην ψυχή.

Να μη σε ενοχλούν οι ατέλειες των άλλων

είναι εκεί για να δημιουργήσεις.

Να μπαίνεις άφοβα , βαθιά, μέσα στην καρδιά των ανθρώπων σα να μη ξέρεις πως θα σε 

διώξουν μόλις χάσουν την αποκλειστικότητα.

Σα να μην ξέρεις πως μετράνε τη συγγένεια με το αίμα.

Να παραλείπεις τα λάθη των άλλων

-μην τους τα κλέβεις

δε συμβαίνουν για να δοκιμαστείς εσύ αλλά εκείνοι.

Να μάθεις να διαχωρίζεις την ποιότητα από τον άνθρωπο

Μην τα κάνεις ένα, προς Θεού!

Να λες: «υπάρχει ατομισμός», όχι: «είσαι ατομιστής»

γιατί ακούγεται αιώνιο και είναι άδικο.

Να αναγνωρίζεις την προσωρινότητα και των δύο.

Να δεις επιτέλους ότι το «κακό» βρίσκεται μέσα στην Πηγή, και να το απομυθοποιήσεις.

Να ξυπνήσεις μια μέρα για να αντιληφθείς ότι ακόμα και οι πιο σκοτεινές υπάρξεις θα 

αποροφηθούν μια μέρα από την αιώνια θεϊκή τρύπα.

Πόσο μάλλον εσύ .

Μη χάνεις χρόνο να χαρακτηρίζεις.

Δε σου χαρίστηκε η γη

Την κέρδισες μες τους αιώνες, με πόλεμο, αίμα, δάκρυα και πόνο

Και θα στην πάρουν πριν τελειώσεις

Μη χάνεις χρόνο!

Κατάλαβε σύντομα ότι δε φτιάχτηκε για σένα ο ήλιος

Φτιάχτηκε για το Θεό, γι’ αυτό δεν τον ελέγχεις

Δεν φτιάχτηκε για σένα η ζωή

Φτιάχτηκε για το Θεό γι’ αυτό δεν τη δικαιούσαι αλλά την υποχρεούσαι.

Να νιώθεις ευγνωμοσύνη που τα κύτταρα σου, θεωρούν ανάγκη την υποχρέωση της ζωής.

Να δακρύζεις από χαρά για αυτήν την έμφυτη άγνοια.

Και μετά, κατόρθωσε το πιο σημαντικό:

συνέχισε να επενδύεις στο άδοξο σαν να είναι η πιο ιδεώδης επιθυμία.

Συνέχισε

Σαν να είναι πιο σημαντική η ζωή ,από την ελευθερία.

 

Συνέχισε

Να κοιτάς τους ανθρώπους στα μάτια μέχρι να ξεθάψεις την ουσία τους

Αυτή είναι η μόνη σου ελπίδα

Συνέχισε με επιμονή να τους ερευνάς με αμείωτη φροντίδα

Μόνο έτσι θα αντέξεις το παράδοξο της ζωής .

Συνέχισε πεισματικά να τους αναζητάς

Μέχρι να δεις σε Όλους, Εσένα

Και να Σε Αγαπήσεις τόσο

που να φεύγεις αθόρυβα

από την μικρότητα.

Να Είσαι τόσο Αδιαίρετος

που να αδιαφορείς ήσυχα για την ασέβεια.

Να Είσαι τόσο Αυτάρκης

που να αποσύρεσαι αυτόματα από αυτό που ζημιώνει την Αιώνια Ύπαρξη σου.

Να ταυτιστείς τόσο με αυτή Σου τη Μορφή

που να ζεις

Σα να μη γυρεύεις να αγαπηθείς

αλλά να αγαπήσεις .

Κ.Κ. 

Photo: Anna Maria Staszczak 

(μετά από μια εμπειρία θανάτου βγήκε αυτό)

Μετά το Χώμα 

Όταν η ψυχή αλάφρωσε από το χώμα

Έμεινε σε μια γωνιά με ημίφως

Για να ορίσει τι θα κρατήσει.

Αναμνήσεις αναπάντεχες

Εμπειρίες απρόβλεπτες

Στιγμές απροσδόκητες

Εικόνες αιφνίδιες

Ιδιότητες αλόγιστες   

Και το κυριότερο : Συντροφιές.

Όχι αυτές που όριζαν τα ένστικτα

Σίγουρα όχι αυτές.

Γιατί;

Αναρωτιέμαι πως γίνεται να ορίζει μια ολόκληρη ζωή εκείνο που θα χάσει κάθε εξουσία

Εκείνο που στην καθοριστική, δεν δύναται να ξεδιαλέξει.

Εκείνο που έχει τώρα πεθάνει .

Μια παιδική αγκαλιά.

Ένα περαστικό βλέμμα.

Οι γονιοί …

Οι στιγμές που η αγάπη ήταν καθαρή -όχι απαραίτητα αμοιβαία.

Τα ψεύτικα , συνειδητά και ασυνείδητα λόγια.

Οι ώρες μίσους. Όλες οι ώρες μίσους χωρίς καμία έκπτωση.

Οι σπάνιες ώρες καθαρής ένωσης. Όλες ευτυχώς. Χωρίς καμιά παράλειψη.

Η καινούριες ζωές.

Τα σημεία τέλους.

Κάποια όνειρα ύπνου (γιατί; Δεν μπορώ να το εξηγήσω)

Οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες.

Όταν η συμπόνια αναδυόταν σε πράξη. 

Όταν η απώλεια ήταν τετελεσμένη .

Όλες οι σιωπές. 

Όλες οι εμπνεύσεις. 

Όλα τα ανιδιοτελή αγγίγματα.

Καμία προσβολή

Καμία απόκτηση

Καμία πραγμάτωση

Και το κυριότερο: καμιά αισθητική ή αισθησιακή παρακαταθήκη.

 

Πόσο χρόνο έχασε ο νους, με προσήλωση , να υπηρετεί  το μάταιο.  

Ωστόσο, ό χρόνος ήταν δικός του.

Δικό μου, είναι το αιώνιο.

Κ.Κ.

                             

                                   

Αυτό γράφτηκε μετά από ολονυχτία με το μάντρα om so ham που σημαίνει 

"Είμαι Αυτό"  https://www.youtube.com/watch?v=qA4XX15xatk&t=2s 

                                                        Αγάπη 

Να χαθείς μέσα σε κάποιον άλλο

Και να νιώθεις τη σάρκα σου να αποσυντίθεται μέσα του.

Να απορροφηθείς μέσα σε κάτι χωρίς απόδειξη ότι υπάρχει

Και να βιώνεις τη ευδαιμονία της αφομοίωσης.

Να παραδίδεις την ψυχή σου σε μια ιδέα

Χωρίς να υπάρχει εγγύηση ότι θα πετύχει.

Να αφήνεσαι ανεξέλεγκτα στο χρόνο

Χωρίς να ξέρεις αν σου διατίθεται αρκετός ή όχι.

Να γίνεσαι η αίσθηση που βιώνεις τώρα

Χωρίς την αγωνία αν θα την αναβιώσεις.

Να αγκαλιάζεις το σκοτάδι ανεξέλεγκτα

Από ευγνωμοσύνη - επειδή επισημαίνει το φως.

Να θυσιάζεις αναμνήσεις, επιθυμίες, επιτεύγματά

Χωρίς να ξέρεις αν θα τα ξανακερδίσεις.

Να αφοσιώνεσαι σε εκείνο που κρατά την καρδιά ανοικτή

Ακόμα κι αν η ύλη δεν ωφελείται από αυτό.

Να λατρεύεις χωρίς όριο

Μέχρι οι αισθήσεις και το σώμα να αλλοιωθούν.

Να εξαφανίζεσαι πίσω από το Τίποτα

Και να νιώθεις το κενό σαν απέραντο γέμισμα

Να αφομοιώνεσαι μέσα στο Ένα

Τόσο που ξεχνάς να το αντιληφθείς.

Να εγκύπτεις στη θυσία ευκολότερα από ποτέ

Και να σου φέρνει την μεγαλύτερη ικανοποίηση.

Να προσφέρεις απόλυτα, παντού

Και να νιώθεις το αντάλλαγμα από τη Δημιουργία, άμεσα.  

Να προσκυνάς κάθε ύπαρξη

Χωρίς να ανησυχείς αν είναι ανώτερη.

Να πεθαίνεις , εδώ και τώρα , μέσα στο αιώνιο φως,

Χωρίς να ξέρεις αν αυτό είναι ο Θεός ή ο διάβολος.

Να εκπνέεις για τελευταία φορά

στο όνομα της Αγάπης,

Γιατί νίκησε το φόβο, τον ατομισμό, την αμφιβολία,

Και έγινε Αυτό.

OM SO HAM

                                                               

                                                               Τίποτα Δεν Αλλάζει 

Αυτό γράφτηκε για την αγαπημένη μου ομάδα , που αστραπιαία φοβήθηκαν ότι δεν θα μπορέσουν να "ζήσουν τη ζωή" όταν και αν φωτιστούν 

Κι εσύ συνεχίζεις να αμφιβάλλεις

Με μια αμφιβολία που διεγείρει την απάντηση αυτόματα

Συνεχίζεις να αναζητάς

με μια αγωνία που καταργεί την προσδοκία

και να βρίσκεις

Ή να μη βρίσκεις

Συνεχίζεις να γελάς δυνατά

Και να κλαις κρυφά

Και σου φαίνονται και τα δύο τόσο ψυχαγωγικά

Συνεχίζεις να αγαπάς

Απλά να αγαπάς, χωρίς ποτέ η αγάπη αυτή να φέρνει λύπη ή ... αποτέλεσμα.

Συνεχίζεις να υπάρχεις

Στο χώρο

Στο χρόνο

Μα νιώθεις τα δεσμά τους τόσο προσωρινά

(Αλλά πάλι δεν αργείς ποτέ στα ραντεβού)

Συνεχίζεις να τραβιέσαι από τη συνήθεια που έχεις κληρονομήσει

Μα είναι τόσο αδύναμη απλά γιατί δε προσπαθείς να την πολεμήσεις

Ξαπλώνεις , γυρνάς ανάσκελα και κοιμάσαι αμέσως, 

ελάχιστα αλλά βαθιά γιατί ήσουν ντόμπρος, σταράτος, καθαρός ,σωστός.

Και ξυπνάς αμέσως γιατί θέλεις να το ξανακάνεις

Και το κυριότερο

Συνεχίζεις να φοβάσαι

Με ένα φόβο που σχεδόν τον αναζητάς

Με ένα φόβο σαν τον πόνο της λύτρωσης

Ποντάρει σ αυτό τον φόβο

Όπως το σώμα ποντάρει στον πόνο για να γλυτώσει την κάθαρση

Ποντάρει σ αυτό το φόβο

Όπως οι ζητιάνοι ποντάρουν στη λύπηση

Ξέρει πως η θλίψη είναι ανεκτή

Όχι όμως ο φόβος 

Ποντάρει στο φόβο

Γιατί ξέρει πως όλοι έχουν δικαίωμα να φοβούνται

Ποντάρει στο φόβο

Λέει πως το αντίθετο του φόβου είναι αυτοκτονία

Και η αυτοκτονία είναι αμαρτία

…κανείς δεν θέλει να είναι αμαρτωλός

Ποντάρει στο φόβο

Γιατί πασάρει την προφύλαξη πριν από την ελευθερία.

Το δέντρο έχει αναποδογυρίσει

Κι εσύ συνεχίζεις να κουβαλάς ξύλα και να φέρνεις νερό.

Κ.Κ. για την 1η ομάδα διαλογισμού 2017

          Photo by Petros Kameris 

Αυτό γράφτηκε μετά από 10 μέρες mauna (σιωπή) στο Monte Sahaja του Mooji . 

                                                      ΚΟΛΑΣΗ 

                                            Δεν είμαι στην κόλαση

                                    Είμαι ο διάβολος μέσα στην κόλαση,

Παγιδευμένη σε φαντασίες, άχρηστες πληροφορίες, παραισθήσεις, αναμνήσεις, νωχέλεια,

Χρωματισμένα δημιουργικά με άγνοια, διακοσμημένα επιδεικτικά με εγωισμό , 

Διαστρεβλωμένα από αποστροφές και επιθυμίες, 

συμπληρωμένα -σαν να είναι απαραίτητη ανάγκη- με φόβο.

Φόβο του διαχωρισμού

Διαχωρισμό, από τί;

Δεν ξέρω

Πως μπορώ να ξέρω;

Η φωτιά της κόλασης με αποσπά.

Βλέπω τον δροσερό , διάφανο σαν το κρυστάλλινο νερό, 

Ήλιο της Σιωπής,

Να με περιμένει

-«θα έρθεις» ψιθυρίζει χωρίς ήχο

-«πότε;;» κραυγάζω

-«είσαι ήδη εδώ»

    …

Δεν μπορώ να πολεμήσω.

Το κομμάτι της Γης που κατέχω είναι παράλυτο,

Κατειλημμένο από κάτι έξω από μένα.

(Κι όμως είμαι εγώ.

Δεν το ξέρω ακόμα. Αλλά είμαι εγώ).

Μέσα στην κόλαση ένα μοτίβο ηχεί ασταμάτητα: 

«θα πονέσεις! Ο χωρισμός θα σε πονέσει! Θα πονέσεις και μετά θα πεθάνεις!»

Θέλω να φύγω , αλλά δεν ξέρω που να πάω.

Κάποιος μου είπε για έναν παράδεισο.

Στοχάζομαι τον παράδεισο με το φόβο του θανάτου να καραδοκεί στη γωνία με το χρονόμετρο

«τόσο μπορείς, φτάνει» παραμιλάει κάθε δευτερόλεπτο.

και νιώθω ευγνωμοσύνη που με αφήνει έστω κι έτσι.

Και νιώθω ευγνωμοσύνη που συμφωνεί μαζί μου – έστω κι έτσι.

Νιώθω ευγνωμοσύνη που με αφήνει να συλλογιστώ τον παράδεισο.

Η ευγνωμοσύνη είναι καλύτερη από την έχθρα έτσι δεν είναι;

Μου είπαν- για να δω τον παράδεισο- πρέπει να πολεμώ το μίσος με αγάπη,

αυτό δεν εννοούν;

….

Αλλά συνεχίζω να φοβάμαι το χωρισμό

Κι αυτός- ο φόβος- γίνεται παντοδύναμος.

Τόσο δυνατός που.. παίρνει τη μορφή του Θεού.

Και κάθεται στο θρόνο του Θεού τα μάτια ορθάνοικτα όπως οι αποτυχημένοι δικτάτορες.

Και περπατώ με αυτόν

Και συνομιλώ με αυτόν

Και κοιτώ τον παράδεισο με αυτόν

Και αγαπώ με αυτόν.

Αγαπώ με το φόβο του Θανάτου να με κοιτά με τα ορθάνοικτα μάτια του και να επαναλαμβάνει

«τόσο μπορείς, φτάνει».

Και έτσι ζω

Με τη βαρύτητα να με σπρώχνει στην κόλαση κάθε φορά που τα μάτια μου αντικρίζουν την πόρτα του παραδείσου

Δεν είναι οι επιθυμίες πια

Δεν είναι η αγάπη για ζωή

Είναι απλά η δύναμη της βαρύτητας

Που τραβά την ύλη μακριά από τον παράδεισο

Και αφήνει την ελπίδα να με εξευτελίζει

κάνει τη μάταιη ελπίδα μου, πιο δημοφιλή από την ελευθερία.

Την ασφάλεια ,ισχυρότερη από την αυτοτέλεια.

Την εξασφάλιση, προτιμότερη από την απελευθέρωση

Τον εγωισμό, χρησιμότερο από την αγάπη.

Αναφωνώ «Δεν φοβάμαι!»

«Δεν φοβάμαι το θάνατο!»

Και το εννοώ

Γιατί

Φοβάμαι τη ζωή.

Τη ζωή, σαν διάβολος, στην κόλαση.

Η ανάμνηση του Ηλίου σαν κεραυνός ανάβει και σβήνει αστραπιαία.  

Τόσο γρήγορα που δεν προλαβαίνω να το αναλύσω.

Αστράφτει σαν να προμηνύει βροχή… 

Η κόλαση φέρνει τους αγγέλους της να μου μηνύσουν

«Δεν θέλει νερό η Γη σου, θέλει χαρά! Χρειάζεσαι χαρά! η χαρά θα διώξει τον πόνο! » 

τραγουδούν παράφωνα.

Οι κεραυνοί αναβοσβήνουν χωρίς ήχο

Λάμπουν στιγμιαία  αλλά τόσο υπερβολικά

που φοβάμαι ότι είναι ακόμα μια φαντασίωση που φιλοδοξεί να με κατέχει.

Οι φάλτσοι ύμνοι μπερδεύονται με τις αστραπές

Μήπως η παραφωνία παράγει το Φως;

Δεν ξέρω.

Εξασθενίζω από την ιδέα ότι είμαι μόνη.

Πόνος, φόβος, ενοχές οι νέοι μου κατακτητές

Ποιος τους έφερε;

Οι  αστραπές ή οι παράφωνοι ύμνοι;

Δεν ξέρω – δεν μπορώ να ξέρω!

Γι αυτό παραιτούμαι

Παραιτούμαι σημαίνει παρατηρώ.

 …

Τα τραγούδια των αγγέλων της κόλασης

Γίνονται τόσο παράφωνα που δεν είναι τραγούδια πια

Είναι… φτερά, ήχοι από φτερά ή βρυχηθμοί λιονταριών – δεν ξέρω να σας πω με σιγουριά

Οι αστραπές όμως συνεχίζουν  

Όσο συνεχίζουν τόσο παρατηρώ

Μέχρι που

Γίνονται βροχή που χτυπά αλύπητα τη Γη μου

Βίαια- για να τη θρέψει, να την ανοίξει , να δεχτεί το νερό όσο πιο βαθιά μέσα της

Όσο πιο βαθιά γίνεται.

Η κόλαση αντενεργεί.

Παίρνει διάφορες μορφές.

Ακόμα και αυτή του παραδείσου.

……

Παρατηρώ

Δεν μπορεί πια να ανταπεξέλθει,

πρέπει να με κάψει.

Παρατηρώ

με χλωμό πρόσωπο και τρεμάμενα πόδια.

Ενώ φοβάμαι, 

παρατηρώ.

Μέσα στην αγωνία της να με κάψει, 

καίει και όλα όσα με παγιδεύουν μέσα της.

Ο Ήλιος και η άηχη φωνή Του ανοίγουν την καρδιά μου

«Έλα …βυθίσου στην πηγή σου…»

«Υπεροψία» μουγκρίζει η κόλαση

Σαν να βγαίνει με την τελευταία της πνοή.

Δεν υπάρχει δίλλημα πια.

Απλά περιμένω

Περιμένω την κόλαση να κάψει τα πάντα

Ακόμα και το χώρο που διαβολικά κατέχει

Έτσι το εκεί να γίνει Εδώ.

Σιωπή.

Κ.Κ. Monte Sahaja Mooji August 2017

Έχουμε Πουλήσει την Ψυχή μας στον Εγωϊσμό μας και η Διαπραγμάτευση Είναι Σκληρή 

Το πιο επικίνδυνο από όλα

Είναι ο «εξευγενισμένος εγωισμός» :

Μπερδεύουμε τη μαλθακότητα για χαλάρωση

Νομίζουμε το φόβο για αγάπη

Μετράμε τη σύγχυση για έμπνευση

Πιστεύουμε τη γνώση για σοφία

Συγχύζουμε την παράνοια με φώτιση

Θεωρούμε την υπερένταση, κοσμική ενέργεια

Ταυτίζουμε την εμμονή με τη συγκέντρωση

Προωθούμε τις προσωπικές στιγμές για συμπαντικές

Κατασκευάζουμε τις στιγμιαίες αναλαμπές σε ολοκλήρωση

Πρεσβεύουμε το εγώ για τον Εαυτό,

ενώ περνάμε τη σταθερότητα για εγωπάθεια.

Προσοχή στον εξευγενισμένο εγωισμό ….

Την αφηρημένη πνευματικότητα…

Την συγχυσμένη γνώση…

Το νοθευμένο ταλέντο…

Κ.Κ.

Photo Korina Kontaxaki 

                                                       

                                                            Είμαι Αυτό 

Αυτό γράφτηκε ενώ περπατούσα στην Πορτογαλία , μετά από 10 μέρες mauna (σιωπή) στο Monte Sahaja του Mooji . 

                                         

                                        Μέσα στο χώρο όλα συμβαίνουν,

                                          Ο χώρος όμως δεν αλλάζει.

                                               Ο χώρος μένει χώρος

 Ακόμα κι αν μέσα του η επιθυμία και ο φόβος χρωματίζουν ανελέητα, 

 αφηρημένες, παροδικές εικόνες.

«Είμαι ο φόβος» - λέει η ψευδαίσθηση

«Είμαι η επιθυμία»- διαφωνεί με σιγουριά η αβεβαιότητα.

Μα όλες οι απόψεις συγκρούονται στον ανέπαφο χώρο

Μέχρι να αποκαλυφθεί

Πως είμαι ο χώρος 

Χώρος που αφήνει την επιθυμία και τον φόβο να με διεκδικούν.

Αγωνίζονται να επιβιώσουν μέσα μου- 

Ενώ νομίζουν ότι είμαι μέσα τους -Ο χώρος περιέχει τα πάντα.

"Η απεραντοσύνη που βλέπει ο νους δεν είναι ο Εαυτός

Η απεραντοσύνη στην οποία ο νους περιέχεται - αυτό είναι ο Εαυτός." 

2017 Monte Sahaja Mooji 

Το Κοσμικό Όνειρο 

Το Απεριόριστο περιορίζεται Για να περάσει τα όρια του

Να γίνει υπερ-απεριόριστο

Μαζί με τα όρια του δίνουν και χέρια

Πόσο ευτυχισμένο είναι...! 

Ο νους δεν λαμβάνει πόσο το χαίρεται

Χέρια για να δίνει, να παίρνει, να αισθάνεται

Μάτια, για να βλέπουν οι άλλοι το απεριόριστο μέσα του

Αλλά και για να βλέπει το περιορισμένο.

Μετά, του δίνουν την αίσθηση ότι υπάρχει....

Τι ηδονή!      Να υπάρχει , να το ξέρει....

Η κοσμική μητέρα του πακετάρει μερικές συμβουλές "φύλαξε τα, κλείδωσε τα

καλά!"

Το ονομάζει ... μνήμη.

Και μετά...

Η μεγάλη μύηση.

Η τελετουργία παίρνει μερικά εκατομμύρια χρόνια.

Οι δοκιμασίες είναι πολλές,

τα κριτήρια αυστηρά.

Γιορτή στον ουρανό όταν

Κάποιος μυηθεί.

Ήρθε η ώρα!

Κάποιος- έστω και ένας κατάφερε να ξεχάσει! 

Η κοσμική μητέρα τρέχει ξοπίσω του

«Πάρε κι αυτό, άνοιγε το κάθε φορά που αμφιβάλλεις, 

Ότι θα σε φέρνει πίσω, θα σου δίνει γαλήνη

Ότι θα σε κρατά εκεί, θα σου φέρνει πόνο- μην ξεγελαστείς!

Ρώτα την καρδιά! Μην, μην ξεγελαστείς!» 

Την κοιτά απορημένος

Έχει ήδη ξεχάσει

Δεν ξέρει Ποια είναι

Βάζει επιπόλαια το δώρο της στο κεφάλι του 

Εκείνη βλέπει την αδιαφορία του και κλαίει 

Κρυφά

Δεν πρέπει να Την δει…

Έτοιμος για το Ανώτερο Κοσμικό Όνειρο

Ξένος μέσα σε ξένους

Μόνος μέσα σε μόνους

Τυφλός μέσα σε τυφλούς.

 

Στον Ουρανό κάνουν γιορτή!

Κάποιος χάθηκε για να ξαναβρεθεί!

Ο χρόνος δεν έχει σημασία

Ξέρουν ότι θα γυρίσει πίσω

Δεν έχει σημασία πότε.

Όταν γυρίσει, δεν θα έχει σημασία πότε.

Όταν γυρίσει, δεν θα έχει σημασία γιατί.

Όταν γυρίσει, δεν θα έχει σημασία ο στόχος.

Το κοσμικό όνειρο έχει αρχίσει

Αλλά δεν το θυμάται πια

Ο στόχος κρύβει την αλήθεια.

Και θα μπορούσε να ξέρει, ότι κάτι που αλλάζει δεν μπορεί να είναι αληθινό

Αλλά έχει ξεχάσει να το παρατηρήσει.

Και θα μπορούσε να επιβεβαιώσει, ότι η διάσπαση, δεν μπορεί να είναι η κληρονομιά του,

Αλλά το παραλείπει για λόγους ομοιομορφίας.

Και θα μπορούσε να καταλάβει, ότι η ορθότητα δεν μπορεί να έχει χίλιες μορφές

Αλλά έχει πεισμώσει να μην το γνωρίσει.

Και θα μπορούσε να υποψιαστεί , ότι τα όνειρα του είναι τόσο αληθινά όσο η ζωή,

Αλλά του έχουν πει ότι δεν είναι- και τους πιστεύει.

Και θα μπορούσε να αντιληφθεί, ότι εκείνο μέσα του, που ασταμάτητα ζητάει , είναι το πρώτο που παραλείπει να ευφρανθεί,

Αλλά εγκατέλειψε να του επιβληθεί.

Και θα μπορούσε να διακρίνει, ότι τα καθηλωμένα δέντρα είναι πιο ελεύθερα από εκείνον

Αλλά διαβάζει την ακινησία σαν αποτυχία, και την απορρίπτει.

Και θα μπορούσε να νιώσει , ότι ο θάνατος είναι η πιο τιμημένη στιγμή,

Αλλά η λησμονιά έχει διαστρεβλώσει την αυθεντία.  

Ότι υπάρχει δεν είναι εκεί

Ότι λείπει , είναι πολύ

Το τίποτα σημαίνει όλα

Και τα πάντα σημαίνει έλλειψη

Ότι Είναι δεν μπορεί να πεθάνει

Ότι νομίζει ότι είναι, είναι ήδη νεκρό

Το μέλλον μόλις έχει συμβεί

Η ουσία είναι ότι δεν υπάρχει νόημα.

Ο χρόνος δεν επιδρά στο στόχο

Ο στόχος δεν είναι η αλήθεια

Η αλήθεια δεν είναι η πορεία

Η πορεία δεν έχει γεννηθεί

Ο στόχος είναι η αρχή.

… Αν κάτι χάθηκε δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει.

Κ.Κ. 2017 

                                                     Ζωή

Μετά από 3 ώρες πάρτι σιωπής με την ομάδα (Ιούνιος 2016)

Τελικά 
Όταν θα πεθάνω 
Το μόνο που θα πάρω μαζί μου
Είναι τις στιγμές που απλά υπήρχα
Και τις στιγμές που η αγάπη ή η απουσία της
Μπήκε ανάμεσα σε μένα και σε άλλες ψυχές

Ό στόχος θα έχει επιτευχθεί 
Αν όταν ξεψυχήσω 
Νιώσω σαν να έχω ξυπνήσει από εφιάλτη 
Ακόμα κι αν η ζωή ήταν μακαριότητα 
(ειδικά τότε) 
Ένας εφιάλτης που άφησε χιλιάδες αδερφές ψυχές 
Να ξανασυναντήσω.

Μετά από μια Ιερή Απορρόφηση , αντί  για σιωπή, γράφτηκε αυτό.

Διάλυση

Μια ακτίνα αρκεί

Και τα όρια χάνονται

Είναι το σβήσιμο που φέρνει τον πόνο;

Ή η ανάμνηση των ορίων ;

Δε γνωρίζω

 

Ψάχνει την ανάσα μου

Για να με φέρει πίσω

Καμιά φορά τα καταφέρνει

Είναι η άπνοια που φέρνει την οδύνη;

Ή η θύμηση της εξάρτησης από την πνοή;

Δε γνωρίζω

 

Δεν ανήκω στη μορφή

Δεν έχω χρήση

Είναι η έλλειψη που φέρνει την απόγνωση;

Ή η Ιερή Απορρόφηση;

Δε γνωρίζω

Όμως ξαφνικά

Υπάρχω

Αλλά δεν έχω ζωή. 

Κ.Κ. 

ΠαΓιΔα

 Ένα όνειρο που είχα δει και δεν μπόρεσα ποτέ να το ξεχάσω

 

Παγιδευμένος στο χώρο και το χρόνο

Καταδικασμένος να βλέπω μόνο ίχνη του σύμπαντος

Αιώνια προγραμματισμένος να αποζητώ το όριο.

 

Να καλύπτω την αλήθεια

από φόβο για το ανεξέλεγκτο

που θα σκοτώσει το σώμα.

 

Ποιος πόνος είναι πιο βαρύς;

 

Του μικρού μου τρομοκρατημένου εαυτού;

Ή της αιώνιας υποψίας για ελευθερία;

 

Το όρια είναι ψεύτικα αλλά είναι και αυτό κάτι…

Κάτι πιο εφικτό από το απεριόριστο.

 

Κι όμως…

 

Επιθυμώ να δραπετεύσω

Να δραπετεύσω ναι

Να φύγω δεν μπορώ

Μόνο να δραπετεύσω

Το αεροπλάνο που μου διατίθεται (από ποιόν;)

Είναι χαλασμένο

Το ρισκάρω,

κάποιος άλλος το ρισκάρει μαζί μου

Ξέρει τι κάνει;

Όπου θέλει μας πάει, όπου θέλει σταματά

Φοβάμαι, το κρύο

Εκεί που ήμουν ήταν ζεστά.

 

Φοβάμαι το κρύο .

Η παγίδα είναι ζεστή

Όλα είναι ατελείωτα προσωρινά.

Όλα.

Ακόμα κι οι επιθυμία διαφυγής.

Κάτι πρέπει να αλλάξει

Κάτι εκτός εγώ

Φοβάμαι το κρύο

 

Σκοτεινές κορυφές βουνών, επικίνδυνες αν χτυπήσεις πάνω τους

Έχουν ονόματα ανθρώπινα για να μην μας τρομάξουν

Κρυώνω

Μένουμε λίγο σε κάθε κορυφή

Σαν τον Οδυσσέα πριν βρει την Ιθάκη

Ιθάκη

Ιθάκη είναι κάτι που έχεις αλλά πρέπει να το χάσεις για να το θέλεις πάλι.

Δεν ονομάζεται Ιθάκη αν δεν το είχες και το έχασες.

 

Κουράστηκα τις σκοτεινές κορυφές με τα ανθρώπινα ονόματα

Θέλω να πάω πίσω στο διαμαντένιο μου κλουβί που τώρα έγινε Ιθάκη

Και πάω!

Ένας γέρος παίζει την αγαπημένη μου γκάιντα

Καμιά φορά ο ήχος βγαίνει άσχημος

Άλλες ονειρικός,

όπως η ζωή.

Τον χαιρετώ ζεστά- τι κάνει όμως μέσα στο κλουβί Μου;

«Δεν είναι κλουβί πια

Ένας κήπος καταπράσινος είναι , γεμάτος χρωματιστά λουλούδια»

Το κλουβί άνοιξε. Άνθισε ο κήπος.

Τώρα μπορώ να μείνω.

Άνθιζε όσο κρύωνα.

 Κ.Κ. 

Photo by Laura Iacovides 

Ιερή μοναχικότητα

 

Μια φωνή

Μια στάση

Μια όψη

Ένα

Όχι αυτό της απόγνωσης

Όχι αυτό της οφειλής

Ιερό Ένα

Τόσο ένα ,

που έγινε τα πάντα

Αέναος κύκλος που ηλεκτρίζει

Το σώμα

Το μυαλό

Τη ζωή

Την αγάπη

 

Ιερό Ένα

Έτοιμο να εγκλωβιστεί για να αποδεσμευτεί

Έτοιμο να παραχωρήσει για να παραλάβει

Έτοιμο να συμφιλιωθεί για να περατωθεί

Έτοιμο (ίσως το μοναδικό έτοιμο),

να γίνει δύο.

Δύο για όσο κρατά μια ανάσα,

πριν χαθούν

για να γίνουν Ένα.

Ξανά.

Ποιος ωστόσο ρισκάρει να χαθεί ;

Σιγή.

 Κ.Κ. 

       photo by Chris Greene 

(Μια συζήτηση του εγώ και της ψυχής την ώρα του διαλογισμού) 

Να χαθώ, μα πού;

Κελαηδώ σπασμωδικά ,σαν απεγνωσμένο πουλί

Κάθε φορά που η ψυχή ζητάει παράδοση.

«Να χαθώ , μα που;» επαναλαμβάνω συγχρονισμένα

Δείχνω τον απρόθυμο ζήλο μου να συμπράξω στο χαμό μου

Με ελεγχόμενες προϋποθέσεις

Με εξασφαλισμένες εικασίες

Με εποικοδομητικές κριτικές

 

«Πώς, πού, γιατί;

Τί μπορεί να αλλάξει;»

 

Κανείς δεν αναγνωρίζει τη βροχή της θάλασσας από αυτή του ουρανού

Είμαστε όλοι μέσα στην Ουσία

Πως τα μάτια θα δουν τα μάτια τους;

 

Τίποτα δεν μου ανήκει

Πώς το κύτταρο θα διεκδικήσει το σώμα;

Μόνο να χαθεί μπορεί, μέσα στο αίμα.

 

«Να χαθώ …μα που;

Που είναι το αίμα του Θεού να με παρασύρει;»  

 

Πως το δοχείο θα χωρέσει τον ωκεανό;

Μόνο αδιάκοπα να αδειάζει μπορεί ,να χωρέσει στιγμές του.

 

«Να χαθώ στο άπειρο για πόσο;

Πού θα με παρασύρει η ύστατη μου επιθυμία;

Να απαρνηθώ τα όρια, μέχρι πού;»

 

Πως ο χρόνος να νιώσει το χρόνο;

Η ζωή μου είναι μια στιγμή του Όλον

Παρελθόν, παρόν και μέλλον, είναι το τώρα του Θεού.

 

«Πες μου σε ποια αμορφία θα διαλυθεί η μορφή μου

Ποιο αιώνιο πλάσμα θα καταργήσει τη χωμάτινη μου ψευδαίσθηση

Ποια άπειρη ουσία θα κατασπαράξει τους συλλογισμούς μου

Και μετά άσε με

Να χαθώ»  

 

Δεν θα Τον δω ποτέ, το έχω αποδεχτεί.

Πως το ατελείωτο να χωρέσει στο ορισμένο; 

 

«Κι όταν μου πεις που θα χαθώ

Παίρνω όρκο να μην διστάσω

Αλλά να παύσω αδίστακτα»  

 

Σώπα! Βρυχιέται το Αμετάβλητο

Και το διαβάζω σαν αγανάκτηση

Δεν ξέρω άλλο τρόπο να το ερμηνεύσω

 

Και η βαρύτητα με προτρέπει να συνεχίζω εμμονικά να αντιστέκομαι

 

Μέχρι που αντί για λέξεις

Η όμοια ιδέα αναδύεται: σώπα!

Μια σιωπή επιβάλλεται,

βασανιστική, θανατηφόρα,

Καυτή σαν φωτιά,  που αρπάζει την κάθε σκέψη, λέξη, σχόλιο

Και την καίει σαν να ήταν κούτσουρο.

Και τότε- μόνο τότε- η σιωπή καταβροχθίζει την επίμονη αντίθετή της προσέγγιση

……

Η σιγή αναδύεται

…..

Βούτηξα τις γνώμες

Τις επιθυμίες

Τις ιδιότητες

Στο Θεϊκό Άπειρο

Και τις ξανάφερα ποτισμένες με την Ουσία.

Ακόμα μια φορά.

K.K.  

Η Μαύρη Τρύπα, ο Θεός

 

Η διαύγεια του νερού

Οι ακτίνες του ήλιου που διεισδύουν μέσα του σαν παθιασμένοι εραστές.

 

Η αγνότητα των πουλιών,

ανεξακρίβωτο αν προέρχεται από άγνοια ή εντελή σοφία.

 

Η σκιά ενός δέντρου ένα καλοκαιριάτικο μεσημέρι-

ποτέ διευκρινισμένο αρκετά γιατί είναι τόσο πιο ανακουφιστική

από εκείνη ενός καλοχτισμένου  υπόστεγου.

 

Ζεστά τρεμόσβηνα φώτα μέσα από τα παράθυρα των σπιτιών,

μια άγρια χειμωνιάτικη νύχτα.

 

Ένας μοναχικός ναός

οποιουδήποτε Θεού,

Αρκεί ο άνθρωπος να τον πιστεύει αδιάλλακτα.

 

Η ευγνωμοσύνη όταν εξαρθρώνει κάθε όριο

για να γίνει ύλη,

έκθυμα και σιωπηλά.

 

Μια συνουσία με μια «άλλη» ψυχή-

Σιωπηλή, σταθερή, ανεπαίσθητη,

ηδονικά μακάβρια, γιατί ξέρεις ότι έχεις χαθεί.

 

Το αφόρητο της αγάπης που δε χωρά στα ανθρώπινα όρια-

Πρέπει κάποτε να κλαις κρυφά ή να γελάς κραυγαλέα, να φοβηθείς, να μισήσεις, να βλάψεις

για να μην εκραγεί μέσα σου

και ξεψυχήσεις.

 

Το σπάνιο γνώρισμα να χάνεις την ιδιωτικότητα μέσα στην αγάπη

που απαιτεί βίαια όλες τις αισθήσεις

Όλες τις ιδιότητες,

Όλες τις αναμνήσεις

 

Και τέλος σου ζητάει την ίδια σου την ανάσα.

Την ανάσα που σου έδωσε πριν εκατομμύρια χρόνια

κι εσύ την ανακύκλωνες, αλλάζοντας μορφές.

 

Διστάζεις, αναπνέεις βαθιά  και γρήγορα, που σημαίνει «όχι ακόμα, λίγο ακόμα».

Δεν έχει όρια πόσες φορές θα στο ζητήσει, αρκεί να σου την πάρει πίσω…

Να θυμάσαι πως είναι η Αγάπη, ναι,

Θέλει να πάρει πίσω την ανάσα που σου έδωσε, από αγάπη.

Τη θέλει πίσω, όχι ως ανάσα πια, αλλά ως μια τέλεια, αέναη κουκίδα.

Γιατί είναι ο Θεός- Η Μαύρη Τρύπα,

Αυτή μας γέννησε

Αυτή μας έδωσε μόνο μια, δική Της, πνοή,

εκατομμύρια χρόνια για εμάς, να Την αναζητήσουμε.

Μας περιμένει με συμπόνια να μας ρουφήξει πάλι Μέσα Της

Να ρουφήξει τον τελευταίο μας οίστρο 

Αρκεί να μπορέσουμε να θυμηθούμε τον ήχο Της.

Δεν μας δόθηκαν τα μάτια να δούμε το σκοτάδι Της,

είναι επίπονα σκοτεινό.

Μην προσπαθήσεις να το δεις

θα τυφλωθείς.

Μόνο να Το ακούσεις μπορείς-

Όχι, όχι ούτε αυτό

Μόνο να νιώσεις τον ήχο του σκοταδιού Της μπορείς.

 

Δεν είναι όμορφος ήχος

Πως μπορεί ο ήχος της Ιερής Αιώνιας Απουσίας, να είναι ευχάριστός στις δανεικές μας αισθήσεις;

Είναι αβάσταχτα τρομακτικός

Σαν να τον Τελευταίο Πειρασμό.

Αυτό είναι η Αγάπη

Η Μαύρη Τρύπα, ο Θεός.

 K.K. 28/12/20 

Η Βασανιστική διαφωνία των αντωνύμων (μέρος 1,2,3)

Η παρακάτω σειρά , βασίζεται στην ιδέα της "Αντίθετης Στάσης" του δασκάλου Patanjali "Όταν οι σκέψεις δεν είναι επιθυμητές , συγκεντρωνόμαστε στο αντίθετο τους" Μια πρακτική που βοηθάει πολύ να ισοζυγίσουμε τις αρνητικές σκέψεις και την κριτική. 

Ο κόσμος που ζούμε είναι βλαβερός

Ποτέ άλλοτε -όμως- δεν ήταν αλλιώς

Πάντα όταν η άγνοια κυριαρχεί

Την ελευθερία κάποιος να βιώσει αδυνατεί

 

Την κατάσταση αυτή για να μη σιχαθεί

Ο σοφός και ελεύθερος, λύση είχε βρει

Συγκεντρώσου στα αντίθετα -λέει με πυγμή

Μια ψευδαίσθηση πάντα θα είναι η ζωή

Όπου η ύλη πάει , ο νους να αντισταθεί 

με μια σκέψη

που θα είναι ισότιμα δυνατή. 

Η Βασανιστική Διαφωνία των Αντωνύμων μέρος 1 (χρ. 2015) 

 

Η επώδυνη παραφωνία των διαφορετικών αντιλήψεων                     

Η ανεξάντλητη οικειότητα των εραστών

 

Η καταστρεπτική επιρροή των ενστίκτων

Η αφιλτράριστη αποκάλυψη των ονείρων    

                                                                                                                       

Η μυρωδιά του νοθευμένου σώματος                                

Ένα ξαφνικό, διάφανο, παιδικό αγκάλιασμα

                                                                                               

Ο αστείρευτα επίμονος έλεγχος της επιβίωσης

Η συνειδητή μετάβαση στον ύπνο               

 

Η τιμωρία του χωροχρόνου  

Οι κωδικοποιημένες αποκαλύψεις των αισθήσεων  

                                                                                                   

Η άγονη προσπάθεια για απόλυτη σύνδεση                 

Ένα καθοριστικό βλέμμα που διάρκεσε λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο πριν η επιβίωση το καταργήσει.

 

Η ψευδαίσθηση του διαχωρισμού                               

Το αναπάντεχο καλημέρισμα ενός αγνώστου στον πρωινό περίπατο                                                                                                                                                              

Η ασυγκράτητη εισβολή των εντόμων                                

Η πληθωρική δημιουργικότητα των λουλουδιών

 

Η ασυνείδητη δημιουργία ύλης                                            

Το ανεπαίσθητο φανέρωμα μιας ανάμνησης που δεν θα ενθυμηθεί ποτέ

 

Η επίπονη υπερδύναμη της φθοράς                                  

Η ανακουφιστική συνειδητοποίηση του εκτεταμένου

 

Τα μάτια εκείνων που δεν θα μάθουν ποτέ                       

Το απέραντο του ουρανού

 

Η καταναγκαστική αντικατάσταση της συνείδησης                             

Η αναπάντεχη στιγμή μιας αυτόματης απάντησης         

 

Ο ανεξέλεγκτος πόνος της ενσυναίσθησης                     

Η πολυδιάστατη ελευθερία της απόλυτης γενναιότητας                                          

Η εξιδανίκευση των βιολογικών αναγκών                        

Εκείνα τα μικρά ανοικτά χέρια που γεμίζουν μόνο με άλλα χέρια-μεγαλύτερα

 

 Ο φτιαχτός κανόνας της παντοδυναμίας της ύλης                         

Η αστραπιαία έμπνευση που αν δεν καταγραφεί, δεν υπήρξε ποτέ       

                                                                                      

Η καταναγκαστική επιβολή του παρελθόντος                                          

Η στιγμιαία ένωση με μια παλιά ψυχή

                                                                                              

Η σπασμωδική απόπειρα για ένωση, που καταλήγει κακοποίηση                             

Η διάλυση της ατομικότητας, στην Ενιαία Θεία ουσία

 Η επιτρεπτή ,διαστρεβλωμένη ανάγκη για αποδοχή

Εκείνη η τρυφερή ματιά, που τώρα εξαρτάται από εκείνον που ακόμα εξαρτάται.

 Η ανυπόφορη ανικανότητα ηδύτητας του Τώρα                     

Η υπέρμετρη ταχύτητα των σκέψεων  

 Οι λέξεις που δεν έπρεπε να είχαν ειπωθεί…               

Το αιώνια πετυχημένο κοσμικό όνειρο

 Η συνεχής ανάδυση της άγνοιας                                           

Ένα ποίημα

 Ο αμείλιχτος πόνος των ανεκπλήρωτων επιθυμιών                       

Η αίσθηση της Ουσιώδους Ροής                                                                        

 

Η χροιά εκείνη της φωνής που δεν θα ξανακουστεί ποτέ…και σιγοσβήνει μέσα στη μνήμη       

Η λυτρωτική αυταπάτη των ορίων                      

 

  YogaMahaRish Patanjali , sutra 2.33, πρακτική Pratipaksha Bhavana (αντίθετη στάση):

“Όταν οι σκέψεις δεν είναι οι επιθυμητές, συγκεντρωνόμαστε στο αντίθετο τους»

  

Η Βασανιστική Διαφωνία των Αντωνύμων μέρος 2 (χρ. 2019) 

Μια από αυτές τις μέρες (νύχτες) που η μόνη λύση είναι να βρεις τα αντίθετα των ανυπόφορων.

 

-Η αδυναμία συντονισμού που εύχεσαι να φέρει οργή, αλλιώς φέρνει αβάσταχτο πόνο.

-Η άπειρη αγάπη της Πηγής που τη βιώνεις μόνο όταν γίνεις Αυτό.

 

-Η τραυματική μονοτονία να στηρίξεις όλη την ψευδαίσθηση.

-Η γενναιόδωρη ευκαιρία να φύγεις από το σώμα νικητής.

 

-Ο εγωισμός που διαβάζεται καινοτομία και η καινοτομία που διαβάζεται δογματισμός.

-Ένα συνωμοτικό χαμόγελο συνεννόησης.

 

-Η πεισματική άγνοια, για υψηλούς λόγους επιβίωσης.

-Η στιγμή που ένα απλό μοίρασμα γονατίζει την ψευδαίσθηση του ατομισμού.

 

-Ο φόβος του θανάτου, που είναι κατά βάθος φόβος της ζωής.

-Η αλλαγή που φέρνει το βίωμα του προσωρινού.

 

-Όλα αυτά που είναι καλύτερα επειδή κάποιοι είναι μακριά....

-Όλοι εκείνοι που είναι καλύτεροι επειδή είναι κοντά.

 

-Η τυραννική αχρηστία της σιωπής.

-Η στιγμή εκείνη που η σιωπή αποκαλύπτει την χρυσή της αιτία.

 

-Ο διαπεραστική οδύνη γιατί ακόμα μια φορά, η ουσία δεν θα γίνει αντιληπτή.

-Εκείνος ο μοναδικός που αντιλήφθηκε , αλλά δεν θα το πει ποτέ.

 

-Η υλική δράση που επιμένει να απορροφάται από το αόρατο.

-Η εσωτερική αδράνεια που αποκαλύπτει τη δύναμή της, αργά και σταθερά.

 

-Ο πόνος που φέρνει η αποτυχημένη προσπάθεια να Αγαπήσεις.

-Η σημείο εκείνο που ανακαλύπτεις την προσωπική Της φύση.

 

-Όλα εκείνα που νόμιζες ότι κάηκαν, αλλά είχαν προσωρινά θαφτεί.

-Το παιδί που γελά δυνατά μέσα στο στήθος, χωρίς τα μπροστινά του δόντια, ενώ νόμιζες ότι μεγάλωσες.

 

-Οι επιθυμίες που σε σπρώχνουν, όταν θέλεις να βιώσεις την ακινησία.

-Οι επιθυμίες που σε διατηρούν, όταν η μόνη ελπίδα φαντάζει να είναι το τέλος.

 

-Η στιγμή εκείνη, που ξέρεις δεν θα επαναληφθεί.

-Μια καινούρια στιγμή που θα μείνει η μοναδική.

 

-Το βασανιστικό δίλημμα όταν τα αντίθετα κυριαρχούν.

-Η ακατάληπτη γαλήνη όταν τα αντίθετα πεθαίνουν.

 

-Τα μάτια εκείνα που σε κοιτούν κτητικά και επιμένουν να το διαβάσεις «αγάπη».

-Η ευγνωμοσύνη που προσφέρει η ελευθερία.

 

-Ο ασύλληπτος πόνος της αδυναμίας.

-Η ακατανίκητη δύναμη του μοιράσματος.

 

-Τα μάτια εκείνα που δεν θα έχουν ποτέ την ίδια έκφραση- γιατί έκλεισαν για πάντα.

-Μια οικεία, ακατανίκητη έκφραση που σου θυμίζει κάτι που δεν μπορείς να θυμηθείς.

 

-Η φτηνότητα της μαζικής αποδοχής

-Η λυτρωτική εμπειρία της ασημαντικότητας.

 

-Η αποδυναμωτική επιβολή της εξάρτησης

-Η μέρα που έχει νικηθεί ολοσχερώς.

 

-Τα ανυπόφορα

-Τα αντίθετα τους, υποφερτά.

 

YogaMahaRish Patanjali , sutra 2.33 πρακτική Pratipaksha Bhavana (αντίθετη στάση):

“Όταν οι σκέψεις δεν είναι οι επιθυμητές, συγκεντρωνόμαστε στο αντίθετο τους»

Η Βασανιστική διαφωνία των Αντωνύμων μέρος 3 (Απρ. 2020)

 

Η σκληρή συνειδητοποίηση πως η μοναχικότητα είναι πιο ποιοτική

Ένα άξαφνο τηλεφώνημα

 

Ο συνεχόμενος φόβος της αλλαγής

Η αυτεξούσια στιγμή

 

Ο ενστικτώδης τρόμος της μοναξιάς

Μια φευγάτη στιγμή απελευθέρωσης

 

Η εγωπάθεια που μεγεθύνεται όταν η ανασφάλεια δεσπόζει

Η εξαίρεση στον κανόνα.

 

Η επαναλαμβανόμενη συνειδητοποίηση ότι η πρωτινή ορμή νικά

Η συνειδητή απομάκρυνση από το ορμέμφυτο 

 

Η αποκάλυψη ανύπαρκτων αναγκών που εξελίσσονται αντί να εξαλειφθούν  

Το Κοσμικό Παιχνίδι που ακολουθεί τον ίδιο νόμο

 

Το ακριβό οινόπνευμα

Το φθηνό ίντερνετ

 

Η απάνθρωπη έλλειψη επαφής

Η αγάπη που δεν γνωρίζει όρια

 

Οι δράσεις που διαβάστηκαν με μίσος γιατί δεν μπόρεσαν να αποκρυπτογραφηθούν

Ένα ξαφνικό σπάνιο κελάηδημα που φαίνεται ότι συντέθηκε μόνο για σένα

 

Η αδιαφορία - επειδή αδυνατείς το αγελαίο

Η μοναχικότητα που εξελίχθηκε σε αριστείο

 

Η έλλειψη έμπνευσης, λόγω εξάγνισης

Ο νέος οίστρος , σπάνιας επιβεβαίωσης.

 

Η πιστή , τακτική αδιαφορία για το αιώνιο

Το συνωμοτικό χαμόγελο ενός συμπορευτή

 

Η πιστή, τακτική ανάγκη για το προσωρινό

Μια στιγμιαία αναλαμπή που σπάει την τακτικότητα

 

Μια μη εντοπισμένη ματαιοδοξία που έρχεται από πολύ παλιά

Η συμπόνια μετά τη συνειδητοποίηση του ατελούς 

 

Η αναγκαία επιλογή απαλλαγής της ευθύνης

Η ευγνωμοσύνη για κάτι που δεν ευθύνεσαι

 

Η συνωμοτική καχυποψία που καταντάει χυδαιότητα

Οι ψυχές που έχουν σωθεί μέσα από τη δυσπιστία

 

Η αναξιοπρέπεια του αρχικού ενστίκτου

Η στιγμιαία απόλαυση της αφιλτράριστης έκφρασης 

 

Η αναξιοπρέπεια της επιβίωσης

Η αχρησιμοποίητη ευκαιρία να απαλλαγείς …

Κ.Κ.      (Απρίλιος 2020 Εγκλεισμός)

Σκοτεινά 

Παρακάτω είναι γραπτά που συμβαίνουν όταν το εγώ αγανακτεί - κυριώς γιατί δεν γίνεται το δικό του. ίσως βοηθήσουν κάποιους να κοιτάξουν τους δαίμονες τους κατάματα. 

"Κάθε σήμερα παλεύω με τον δαίμονα μου, 

και κάθε φορά νικά.

Μέχρι αύριο." 

photo Laura Iacovides 

                                            Στην Ψευδαίσθηση Όλα Είναι Πιθανά 

Μέσα σε ένα βαθύ συνειδητό ύπνο

Η πύλη του Όλον ανοίγει

Ο φρουρός με προειδοποιεί:

«Όλα τα Αντίθετα θα σβήσουν…μπορείς;»

Δεν ξέρω ακριβώς τι εννοεί.

Γνέφω «ναι» χωρίς να ξέρω γιατί.

Γνέφω «ναι» με τρεμάμενα κόκαλα, χωρίς να ξέρω γιατί.

Γνέφω «ναι» γιατί αν δεν το κάνω , δεν θα μάθω ποτέ γιατί δειλιάζω τόσο.

Όμως

Εκείνο που πεθαίνει στον κόσμο του Όλον

Γίνεται αφύσικα τεράστιο

Αφύσικα δυναμικό. 

Κραυγάζει: 

«Μέσα στα έγκατα των Αντιθέτων, εκεί, στο μοναδικό ενδεχόμενο να ζήσω απόλαυση, 

θα μου πάρεις την ευκαιρία;»

Απόλαυση

Ξαφνικά η λέξη αυτή αποκτά υπέρμετρη σημασία

Ακόμα κι αν -κι εκείνο- δεν ξέρω τι σημαίνει ακριβώς

Τολμώ να ρωτήσω

«τι σημαίνει απόλαυση;»

«Δεν έχουμε χρόνο για κουβέντες»  απαντά σταράτα

«Το ένα από τα Αντίθετα της ψευδαίσθησης»

Αντικρούει συνωμοτικά ο φρουρός

«Το άλλο;;»  Ωρύομαι πριν ακόμα τελειώσει τη φράση του.

Σιωπή

Και οι δύο φωνές έχουν χαθεί

«Το άλλο Αντίθετο;;;» επιμένω

«Τελείωσε ο χρόνος.»

συμφωνούν και οι δύο πλευρές.

Σκοτάδι.

Επιστρέφω στην αποχαύνωση της ψευδαίσθησης.

Όμως το διαβάζω σαν «ζωή».

Όμως το διαβάζω σαν δράση.

Και εκεί , στην ψευδαίσθηση

Σαν αναλαμπή τρυπώνει ο εξής συλλογισμός:

Απόλαυση σημαίνει θεμιτές επιθυμίες

Το Αντίθετο της είναι οι αθέμιτες

Θεμιτές, γιατί μπορούν να γίνουν

Αθέμιτες γιατί δεν θα γίνουν ποτέ.

Και αυτό είναι το Αντίθετο της απόλαυσης.

«Μην στέκεσαι στις επιθυμίες: αρκέσου στις μικρές χαρές! Αυτό είναι απόλαυση! Το Αντίθετο της είναι ο πόνος!» Αναφωνεί μια άλλη πλευρά.

Ο κόσμος των Αντίθετων Αντιθέτων. 

Αντίξοος, Αντιτιθέμενος, Άπειρος, Αχανής, Προκλητικός.  

Εκεί που όλα είναι πιθανά. 

Στην ψευδαίσθηση , όλα είναι πιθανά.

Η ψευδαίσθηση έχει απόψεις, προτιμήσεις, αναλαμπές, προκλήσεις, αλλαγές, προτιμήσεις, διεκδικήσεις, οπτικές, αλλαγές, ανταλλάγματα, Αντίθετα.

Μόνο στην αλήθεια όλα είναι σταθερά.

Κλείνω πεισματικά τα μάτια , 

σφίγγω το μυαλό να κλειδώσει ο νους , 

μένω αφύσικα ακίνητη , 

αφύσικα αμέτοχη, 

εκλιπαρώ να πάω πίσω στην Πύλη του Όλον.

Ικετεύω για μέρες μα η Πύλη δεν εμφανίζεται.

Ποιος ικετεύει τελικά; Μήπως η ψευδαίσθηση είναι η αλήθεια;

Μήπως η Πύλη ήταν φαντασία;

Πως μπορεί όμως η αλήθεια να ζητά απόψεις ;  

Πως μπορεί η αλήθεια να ζητά τα Αντίθετα;

Συνεχίζω να εκλιπαρώ.

Μέχρι που τα Αντίθετα γίνονται τόσο δυνατά που υπάρχουν χωρίς τη συγκατάθεση μου.

Μέχρι που οι επιθυμίες γίνονται τόσο κραυγαλέες που κατακτούν την ψευδαίσθηση ολοσχερώς.

Κατακτούν την ύπαρξη που ορίζω σαν δική μου.

«Μερικές επιθυμίες

δεν ανήκουν ούτε στο εγώ ,

ούτε στην ψυχή.

Αιωρούνται αυτόνομες , σαν καλοθρεμμένα φαντάσματα

Περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή.

Σώσε με...»

Ικετεύω

Μα κανείς…

(συνεχίζεται)

(η συνέχεια)

Αναφορά στη σιωπή (Πληγή, Εφήμερο, Ελπίδα, Επιθυμία)

Εμπνευσμένο από το «Αναφορά στο Γκρέκο» του Ν. Καζαντζάκη 

{…} «Σαράντα χρόνια ασκήτευε ένας μεγάλος άγιος, σαράντα χρόνια δεν μπορούσε να φτάσει στο Θεό κάτι στεκόταν ανάμεσα και τον εμπόδιζε. Ύστερα από σαράντα χρόνια κατάλαβε: ήταν ένα σταμνάκι που το αγαπούσε πολύ γιατί έβαζε μέσα το νερό που έπινε και το δρόσιζε. Το σπάσε και μονομιάς έσμιξε με το Θεό» {…}

 

Την ώρα του πόνου

Βλέπω το ατάραχο να με περικλείει συμπονετικά

Τη στιγμή της υπέρτατης επιθυμίας

Νιώθω την Ύπατη Γαλήνια Απόσπαση να αναδύεται.  

 

Νιώθω όμως το τρίξιμο του εφήμερου, που σημειώνει το χρέος

Ακούω την ατομική πληγή, ύπουλα να υπενθυμίζει.

 

Πόσο περιθώριο έχω να αγνοήσω την επιθυμία;

Που είναι το ύστατο σημείο;

Πότε θεωρείται μοιραίο να παραβλέπεις τις νόθες ανάγκες του εφήμερου;

 

Όλα μου τα εργαλεία είναι προσωρινά

Ακόμα και η επιθυμία να ελευθερωθώ περιέχει τη λέξη επιθυμία

Πως να αποτάξεις το χώρο και το χρόνο με όπλα που είναι μέσα τους;

 

Μην γελιέσαι

Οι πλανήτες θα συνεχίσουν να γυρίζουν στην καθορισμένη τους τροχιά

Άραγε νομίζουν κι εκείνοι ότι το επιλέγουν;

Είναι κι αυτοί φως καταβλημένο από άγνοια;

 

Μόνο η άγνοια τολμά

να επιδρά στο προκαθορισμένο

Με τόσο θράσος

που σχεδόν το διεκπεραιώνει

 

«Ότι επιθυμείς

Δεν είναι η γιατρειά

Είναι η πληγή»

Ψιθυρίζει

Και μετά σιωπά προκλητικά.

 

Ποια είναι η πληγή;;

Είναι την πληγή που πρέπει να αποτάξω;;

Σιωπώ,

από ελπίδα για ανταπόκριση

«Μονάχα με την ελπίδα φτάνουμε στο ανέλπιδο»

 

Γνωρίζω μόνο αυτό:

Η σιωπή ανήκει στο αιώνιο

Η πληγή στο εφήμερο.

Αν ρίξεις μια σταγόνα στον ωκεανό

Ποιο υπερέχει;

Η σταγόνα; Ή ο ωκεανός;

Σιωπώ

χωρίς να το ξέρω,

όχι για να μου αποκαλυφθεί η πληγή πια.

Αλλά για να βιώσω το ανέλπιδο

 

Χωρίς να το γνωρίζω, χωρίς να μπορώ να το παρατηρήσω,

Η πληγή

λιμοκτονεί στη σιωπή…  

 

Πόσος χρόνος έμεινε πριν η σταγόνα γίνει ωκεανός;

Ούτε αυτό το γνωρίζω

Λυπάμαι,

που δεν θα μάθω ποια είναι η πληγή.

Όμως κι αυτό γίνεται στιγμιαίος αντίλαλος μέσα στην υπερδύναμη στης σιωπής

….

Χωρίς λόγια

χωρίς λέξεις

Υπάρχω

 

Εκεί που δεν υπάρχει χαρά

Ούτε πόνος

Εκεί που η ελπίδα είναι απατηλή ιδέα

 

Οι επιθυμίες πολύ μεγάλες να χωρέσουν τη στενή σχισμή του Ιερού Τίποτα

 

«Ακούστηκε άραγε ποτέ απάνω στη γη μια φωνή τόσο περήφανη που να καταφρόνεσει την ελπίδα;»

 

Έτσι ανέλπιδα

Το αιώνιο καταργεί το εφήμερο, την επιθυμία, την πληγή. 

Κ.Κ.  

Τα Απάνθρωπα 

(δεν είναι φιλοζωική πρωτοβουλία) 

Το σκουλήκι σέρνεται στο πεζοδρόμιο μετά τη βροχή

Ψάχνει να φάει

Ένας περαστικός το πατάει -σκουλήκι ήταν, δεν πειράζει

Ξεχνάει πως και εκείνος για φαΐ βγήκε

στο διάλειμμα του από μια δουλειά που απεχθάνεται.

Η γάτα τρίβεται στα πόδια του σουβλατζή

Κάποιοι τη φωνάζουν Νταίζη, άλλοι Φλάφι

«Είμαι δικιά σου»

γουργουρίζει και το εννοεί

Όπως το εννοεί και στην κυρά Μαρία που την αφήνει δίπλα στο τζάκι όταν κάνει κρύο.

«Νταίζη!!Μόνο για να τρως με θες»

Μουγκρίζει ο σουβλατζής

Ξεχνάει πως έχει δεσμεύσει τη γυναίκα του να μεγαλώνει τα παιδιά του χωρίς να την ποθεί πια.

«Φλάφι! Θα πάρω σκύλο που είναι πιο πιστός» Κλαίγεται η κυρά Μαρία

Ξεχνάει πως έχει αφήσει τη μάνα της μόνη στο σπίτι , γιατί ο άντρας της δεν θέλει την πεθερά του στα πόδια του.

Ξεχνάει πως ανέχεται τις απιστίες του γιατί νομίζει ότι δεν έχει που να πάει.

Ξεχνάει πως η μάνα της έχει έξτρα δωμάτιο που μένει μια άγνωστη που την προσέχει όχι από καθήκον, αλλά από ανάγκη.

Μια μέρα ένα αυτοκίνητο λιώνει το κεφάλι της Νταίζης (ή Φλάφι)

Είναι για μισή μέρα στο δρόμο μέχρι να χάσει εντελώς το σχήμα της

Να μη φαίνεται ούτε Νταίζη, ούτε Φλάφι

Μέχρι το βράδυ η Νταίζη (ή η Φλάφι) έχει γίνει μια κοκκινόμαυρη μάζα χωρίς όνομα ή ιδιότητα

Τη νύχτα γίνεται μεζεδάκι για τους αρουραίους .

Ο σουβλατζής περνάει και τους βλέπει να τρώνε τη μάζα

Δεν αναγνωρίζει την Νταίζη (Πως θα μπορούσε)

Αλλά αηδιάζει με τους αρουραίους που καθαρίζουν το πτώμα από το δρόμο

Ξεχνάει πως κι αυτός πτώματα τρώει

Μόνο που εκείνος δεν καθαρίζει τα αποφάγια.

Οι αρουραίοι μαλώνουν για το τελευταίο κομμάτι , και βγάζουν κραυγές σαν από ανθρώπινο ολοκαύτωμα.

Ο άντρας της κυρά Μαρίας ξυπνά, κοιτάει το παράθυρο και γίνεται μάρτυρας της μάχης

Παίρνει το όπλο και πετυχαίνει έναν αρουραίο

Αύριο θα είναι ο ήρωας της γειτονίας

Ένας αρουραίος λιγότερος εξ αιτίας του!

Ξεχνά να συγκρίνει τη μάχη του αρουραίου με τη μάχη του στο γραφείο , στο μπαρ που συχνάζει, στις συναντήσεις με τη πεθερά του.

Ξεχνά να συγκρίνει τις κραυγές των τρωκτικών με τις κραυγές που βγάζει όταν χάνει η ομάδα του στο γήπεδο.

Ένας άλλος γάτος κάνει την εμφάνιση του τώρα

Αλλά δεν τον θέλουν γιατί κατουρά στις γωνίες

«Διώξτε τον - βρώμισε ο τόπος!» Εκλιπαρεί κυρία του ρετιρέ.

Δεν ξέρει κανείς το όνομα της.

Ξεχνάει πως τα συσκευασμένα κινόα που αγοράζει για την ημερήσια της πρωτεΐνη ήταν το σπίτι δεκάδων αγριόγατων πριν γίνουν καλλιέργειες

Το ξεχνάει γιατί οι άνθρωποι δεν κατουρούν στις γωνίες όταν καταβάλουν τα δάση

Κατουρούν σε βιοδιασπαζόμενες τουαλέτες

Και βρωμάνε οι τουαλέτες μέσα στα δάση, όχι όμως τα δάση.

Ο γάτος τρέχει από πίσω μια γάτα

Πρώτη φορά τη βλέπουν στη γειτονιά

Μαλώνει με τον μαύρο γάτο του διπλανού τετραγώνου

Ο ένας χτύπησε στο μάτι και ο άλλος κουτσαίνει.

«μην τους ταΐζετε για να φύγουν , δεν μας άφησαν να κοιμηθούμε από τις φωνές τους»

Συνεχίζει η κυρία του ρετιρέ

Ξεχνάει πως έχει αυπνίες, όχι από τις φωνές των γάτων που διεκδικούν τα θηλυκά,

Αλλά γιατί κανείς δεν την έχει διεκδικήσει. Και φοβάται ότι ποτέ, κανείς δεν θα το κάνει.

«Υγεία πάνω από όλα!» της λέει πολλές φορές η κυρία Κούλα – η καφετζού της γειτονιάς. Πάσχει από καρκίνο και χρειάζεται κάτι παραπάνω από τη σύνταξη της, για τις χημειοθεραπείες.

Η κυρία του ρετιρέ την επισκέπτεται κάθε βδομάδα,

με το φλυτζάνι του πρωινού της καφέ,

κρυφά,

στην τσάντα της.

Έχουν μια πολύ ωραία συνεργασία.

Η κυρία του ρετιρέ της συμπληρώνει τα λεφτά για τις χημειοθεραπείες

και η κυρία Κούλα τις δίνει ελπίδες.

Μόνο που μια μέρα δεν κατάφερε να αγοράσει τις ελπίδες της.

Αντί για την κυρία Κούλα, βρήκε ένα φέρετρο.

Πέθανε χθες το βράδυ

Την ώρα που ο μαύρος γάτος , και αυτός που κατουρά στις γωνιές

Μαχόντουσαν για την θηλυκιά.

«γι αυτό δεν μπορούσα να κοιμηθώ…» ψιθυρίζει με λυγμούς η κυρία του ρετιρέ

(Έλλη, Έλλη τη λένε τελικά, το είπε κλαίγοντας στο σουβλατζή που έτρεξε να δει τι γίνεται)

Δίπλα στο φέρετρο ο μαύρος γάτος γλύφει το τραυματισμένο του μάτι

Και αναρωτιέται

Γιατί τόσοι λυγμοί

Απλά, για ένα φέρετρο,

με ένα νεκρό σώμα μέσα.

Αναρωτιέται γιατί τόσες ψυχές μαζεύτηκαν

Γύρω από ένα σώμα που δεν έχει πια ψυχή.  

Για λίγες μέρες,

Οι αρουραίοι , οι γάτοι και τα σκουλήκια

Θα ακολουθούν τα ένστικτα τους ελεύθερα.

Γιατί οι άνθρωποι μόνο θα φοβούνται

Να ζήσουν

και να πεθάνουν

σαν την κυρία Κούλα.

Κ.Κ.  
"Η Ψευδαίσθηση του Διαχωρισμού" 

photo Korina Kontaxaki 

                                                                     

                                                         ΕΞΕΦΤΕΛΙΣΜΟΣ

Μου δίνεις αίμα και οστά

Φτιαγμένα από εκατομμύρια νεκρούς

Μου πουλάς δάκρυα και ανάσες

Για όπλα

Μου προσφέρεις το τοπίο με χρώματα , χνουδωτούς φίλους που μιλούν με το σώμα τους

Και αέρα δροσερό που με αγγίζει και μου δίνει την ψευδαίσθηση της ελευθερίας

Της ελευθερίας

Να περάσω

Μέσα από το φόβο

Την επιθυμία

Τον ανταγωνισμό

Να ελευθερωθώ

Και αν τα καταφέρω

Με σταματά η αγάπη

Η αγάπη

Με διακόπτουν τα λόγια

Τα λόγια

Με εμποδίζουν οι εκλάμψεις

Οι εκλάμψεις

Οι εκλάμψεις, που για όσο κρατά ένας κεραυνός νομίζω ότι ελευθερώθηκα 

Μόνο για να ξαναγυρίσω πίσω στην ανικανότητα

Εσύ το λες ευκαιρία

      Εγώ το λέω εξευτελισμό

Κ.Κ. 

Photo Laura Iacovides 

                                              Πόλεμος 

Αυτό μόνο επειδή είναι μακάβριο, έγινε από τα πιο διαβασμένα του blog. Κρίμα που ζητάμε μόνο τα σκοτεινά. 

Το απέραντο του ουρανού,

Το ξαφνικό φρέσκο αεράκι που πλένει τα μάτια σου,

Η ένωση δύο καρδιών , έτσι ξαφνικά.

Μια φωνή… που ξέρεις ότι σε έχει αλλάξει αλλά δεν καταλαβαίνεις τι λέει. 

Μια σπίθα που έχει στόχο να ανάψει ένα φως εκτυφλωτικό αλλά δεν το κάνει. 

Η σκοτεινή δύναμη την εμποδίζει, λένε.

Και την φανταζόμαστε μαύρη, άσχημη, βρωμερή

Που να ξέρεις… ότι έχει την πιο ελκυστική μυρωδιά, την πιο γοητευτική όψη,

Είναι σαν τις Σειρήνες , γι αυτό και δε θα στο πει.

Θα σε χειραγωγεί με υπερβατική επιδεξιότητα.

Σου γδέρνει το δέρμα , 

για να ζωγραφίζει πάνω σου τις σκοτεινές του εικόνες, 

που τις προβάλλει σαν τέχνη. 

Σου κλέβει την τροφή 

και σου πουλάει τα αποφάγια του σαν υπερτροφές σε τιμή ευκαιρίας.

Σου πετάει στα μούτρα τα κόπρανα του- τυλιγμένα σε κουτί για σοκολατάκια. 

Έχει και μια χρυσή κορδελίτσα και την σημείωση gluten free. 

Και διασκεδάζει να σε βλέπει να τα καταβροχθίζεις με όρεξη.

Σε γονατίζει και σου λέει είναι για μετριοφροσύνη.

Σου ποτίζει ενέσεις, επιστημονικά ελεγμένες που γεμίζουν τα κύτταρα σου με τις βαλτωμένες του ιδέες.

Σου δαγκώνει το λαιμό πριν κοιμηθείς για να βεβαιωθεί ότι δεν θα ταξιδέψεις μακριά.

Κουβαλάς τα σκουπίδια του αλλά σου λέει είναι τα απαραίτητα. 

Δεν τα χρησιμοποιεί ποτέ ,αλλά ξεχνάς να το παρατηρήσεις.

Σε βιάζει παρά φύσιν,

με τακτικότητα μέχρι να ξεχάσεις το αληθινό, 

να ξεχάσεις ότι  μπορείς να πεις όχι. 

Σε βιάζει παρά φύσιν μέχρι να σου γίνει ανάγκη. 

Σε εγχειρίζει με υπερσύγχρονα εργαλεία  

και σου βάζει άλλη καρδιά, άλλο συκώτι , άλλα νεφρά

Τα δικά σου τα τρώει.

Σου κλέβει τα υπάρχοντα και σου αφήνει το υστέρημα 

Ζεις με το υστέρημα – αλλά δεν το ξέρεις. 

Ενώ εσύ ψάχνεις να γλυτώσεις από την ασχήμια, η ομορφιά τα κάνει όλα αντιαισθητικά. 

Η ομορφιά πνίγει την Πνοή. 

Όταν περπατάς κουβαλάς την Πνοή μαζί σου; 

Όταν υποφέρεις; Όταν ερωτεύεσαι; Όταν κινδυνεύεις; 

Η Πνοή είναι μέσα σου για να γίνει στρόβιλος

κι εσύ την κρατάς Πνοή μέχρι να τελειώσει ο πόλεμος- λες… 

… Η ελευθερία είναι δωρεάν. Αλλά δεν είναι φτηνή 

Ποιον δεν θα πληρώσεις για να την έχεις; 

Κ.Κ. 2017 

                                Πως να κάνεις την καρδιά να σταματήσει

 Αυτό γράφτηκε σε μια στιγμή εσωτερικής απόγνωσης . Είμαι απόλυτα πεπεισμένη ότι η απόγνωση έρχεται μόνο από μέσα- το έξω είναι εντελώς ανεξάρτητο. Και από μέσα πρέπει να αντιμετωπιστεί. 

Η καρδιά είναι που πρέπει να σταματήσει

Όχι το μυαλό

Ακούς;

Η καρδιά...

Το μυαλό βρίσκει δικαιολογίες, βρίσκει επιχειρήματα και γλυτώνει

Η καρδιά όμως κάνει τη γλώσσα μαύρη

Το στομάχι βαρύ

Τα μάτια θολά

Δεν μιλάς

Δεν χωνεύεις

Δεν βλέπεις

Η καρδιά πρέπει να σταματήσει

Κι ας φύγεις από το σώμα

Αρκεί να μην ξανάρθεις μπρος σε προδοσία

Αρκεί να μην αντιμετωπίσεις την άγνοια

Αυτό τον εφιάλτη που κοιτάς αλλά δεν βλέπεις

Αρκεί να μην υπάρχεις για να ζεις

Μόνο .

Πως να κάνεις τη καρδιά να σταματήσει

Να είσαι σε εγρήγορση

Μην θεωρείς καμία δράση δεδομένη

Περίμενε την ασυνέπεια

Ακόμα και από εσένα.

Κάνε την ασυνέπεια να φαίνεται φυσική , άδολη, απαρατήρητη.

 

Πως να κάνεις την καρδιά να σταματήσει

Κατανόησε την ομοιομορφία

Μην την βρίζεις , μην την υποβιβάζεις

Δεν γεννήθηκες ανόμοιος

Το επέλεξες

Κανείς δε θα στάξει το αίμα του για να αυτοαναγνωριστείς

Χώνεψε το

 

Πως να κάνεις την καρδιά να σταματήσει

Γίνε σοφός

Μην αισθάνεσαι άλλα από αυτά που σκέφτεσαι

Όρισε το.  

 

Και τέλος

Κλείσε τα μάτια σε όλα

σε αμέσως λίγο

θα τα κλείσει και η καρδιά

μείνε ακίνητος

μέχρι η καρδιά να σταματήσει

γράψε ένα σημείωμα

«μην με φέρετε πίσω»

Και περίμενε το σκοτάδι να σε ρουφήσει .

Κ.Κ. 

Αποχώρηση 

Ακούω τον διαχωρισμό να επιβάλλει

Με άποψη και επιχειρήματα

 

Και αναρωτιέμαι

Γι’ αυτό μου δόθηκε η νόηση;

Ντρέπομαι να παραδεχτώ

Πως όλα είναι του Θεού

Κλαριά, πέτρες, σκουλήκια, έντομα, τρωκτικά, ερπετά, θηλαστικά,

Όλα έχουν την Πνοή να τους καθοδηγεί,

Εκτός εγώ

Πληρώνοντας το τίμημα του σχίσματος.

 

Και αναρωτιέμαι

Γι’ αυτό μου δόθηκε η ανεξαρτησία ;

 

Έχω δει ζώα να νικούν το ένστικτο από τρυφερότητα

Και ανθρώπους να τους νικά το ένστικτο από επιχειρήματα

 

Και για να μην υποχωρήσω

Ζητώ να αποχωρήσω

…..

Έχω δει ζώα να μη βλάπτουν, από πληρότητα

Και ανθρώπους να βλάπτουν για την πληρότητα

 

Και για να μην συμβιβαστώ

Ζητώ να αποσυρθώ

……

Έχω δει ζώα να νικούν την ορμή από αθωότητα

Και ανθρώπους να την επιβάλλουν από ματαιοδοξία

 

Και για να μη το αποδεχτώ

Ζητώ να αποτραβηχτώ

….

Έχω δει ζώα να αψηφούν το χρόνο για ένα κοίταγμα

Και ανθρώπους να τον κλέβουν από απληστία

 

Και για να μην παρεκτραπώ

Ζητώ να απομονωθώ

 

Ζητώ απεγνωσμένα να απεγκλωβιστώ

Γιατί ο χρόνος είναι αιώνος

Αλλά τρίζει τα κόκκαλα επίπονα

Θυμίζοντας το στόχο που ο διαχωρισμός θόλωσε.

 

Ο χρόνος περνά ασυνάρτητα

Ανάλογα με πότε κατάφερε ο διαχωρισμός να καταργηθεί.

Ανάλογα με πότε κατάφερε ο διαχωρισμός να αγαπήσει.

 

Έστω και μες στη λάσπη

Έστω και μες το βυθό

Έστω και μες στη πυρκαγιά

Έστω και μες στον ανεμοστρόβιλο  

Έστω και μέσα σε μια στιγμή

Πριν η επιβίωση το καταργήσει.

Με άποψη

και επιχειρήματα.

 

Και για να μην αλλοτριωθώ

Ζητώ να διασκορπιστώ

 

Κ.Κ. 02/06/21

Ακόμα μια εμπειρία Θεού και θανάτου. Νομίζω ο Καζαντζάκης είχε την ίδια εμπειρία και έγραψε την Ασκητική (πολύ καλύτερα από μένα βέβαια....)

 

Θάνατος

 Ούτε ελπίζω

Ούτε θυμάμαι

Ούτε τολμάω

Ούτε φοβάμαι

Είμαι ένα ατέρμον κομμάτι του Θεού  

Που μάχεται να επανέλθει μέσα Του

Χωρίς να ξέρει γιατί

Το Θεϊκό ένστικτο ορίζει .  

 

Με θέλει αμέτοχη για να με δεχτεί-

Δεν θέλει την αγάπη μου,

Θέλει την τελευταία μου πνοή.

Δεν θέλει την πίστη μου,

Θέλει την κυτταρική μου μνήμη,

Να την προσθέσει στο Ιερό του Θεμέλιο.

 

Δεν με αγαπά-

Με έχει ανάγκη

 

Νιώθω προδομένη;

Το θνητό μου μέρος, ναι.

Γιατί μόνο εκείνο έλπιζε αλλιώς.

Μόνο εκείνο πίστευε κρυφά στον παράδεισο.

 

Πόσο εγωκεντρικό ήταν το θνητό μου,

Να Τον ορίσει ως αγάπη;

Είμαι ένα κύτταρο Του

Ένα αμυδρό κομμάτι Του.

Πώς να με αποσπάσει από τον κόσμο του ;

 

Εγώ; Αγαπώ το μικρόκοσμο μέσα μου;

Υιοί , βακτήρια μικροοργανισμοί,

Φιλοδοξούν να πεθάνουν μέσα μου για να εξελιχθούν,

Να γίνουν κύτταρα μου,

Μόνο για να τραφούν από μένα και μετά να πεθάνουν εν αγνοία μου.

Να πάνε πίσω στον ωκεανό, στα ποτάμια, στη γη

Ελπίζοντας να με ξαναβρούν τυχαία, την ώρα που κάθομαι αμέριμνη και παίζω με το χώμα – βρέφος ξαναγεννημένο

Για να ξαναρχίσουν από την αρχή

 

Τα αγάπησα ποτέ;

Μόνο, ασυναίσθητα, με το αίμα μου τα έθρεψα

Δεν τα γνώρισα ποτέ.

 

Ζουν στο σώμα μου ακολουθώντας τους νόμους του

Τους-νόμους-του, αλλιώς πεθαίνουν,

Ή σκοτώνουν τη θρέψη τους.

Και αρχίζουμε όλοι από την αρχή

Με ιδιοτέλεια

Με προσδοκία

Με εγωισμό.

 

Ποιος στο μακρόκοσμο δεν θα καθρέπτιζε τους ίδιους νόμους;;

 

Το φύλλο πέφτει από το δέντρο γνωρίζοντας τη μοίρα του

Θα γίνει χώμα, θα πάει πίσω σε αυτό που το γέννησε

Στον κορμό του, τα κλαριά του, τους καρπούς στου

Το ίδιο, σε άλλη μορφή

Το φύλλο θυμάται τις μορφές του, πώς αλλιώς….

Πώς αλλιώς πέφτει τόσο αβίαστα;

 

Τι ειρωνεία να έχω επίγνωση του νου μου

Αλλά να μη θυμάμαι ότι είναι δικός Του.

 

Τι σπατάλη

Να αντιστέκομαι στην Επιστροφή

Τόσο άδικα, τόσο αδέξια, τόσο μάταια.

Να καθυστερώ, από μια άγνοια που ακόμα και τα φυτά κατέχουν.

Και αυτή την αντίσταση τη λέω…ζωή.

Τη λέω αγάπη

Τη λέω χαρά.

 

Όλες αυτές τις άγνοιες μαζεμένες.

Ποιος θα συμφωνήσει μαζί μου πως η ζωή είναι υποχρέωση;

Κανείς δεν ρισκάρει τέτοια ευθύνη.

 

Πώς καταφέρνει να παίρνει ενέργεια ο Θεός συντηρώντας τη μάταιη αυτή ψευδαίσθηση;

Έφτιαξε μόνο ένα γνώρισμα: την άποψη,

Και έγιναν όλες οι ψευδαισθήσεις , αλήθεια.

 

Κ.Κ. 3/11/21 , 3.14πμ 

 

Δυο ποιήματα για το τέλος (όταν υπάρχει πολύς πόνος) 

Τέλος 

Κανείς δεν θέλει το τέλος.

Η αρχή είναι γεμάτη φως

Φως που ξέρουμε θα σκοτεινιάσει

Αλλά το άγνωστο μπορεί να πάρει ότι χρώμα επιλέξουμε

Ενώ το τέλος...επιβάλλει το χρώμα του

Και είναι πάντα το πιο τρομακτικό χρώμα

Είναι κόκκινο για το μπλε

Άσπρο για το μαύρο

Είναι η αλλαγή για τη σιγουριά

Είναι η αγωνία για την ασφάλεια

Είναι το άγνωστο για τη ρουτίνα

 

Είναι το ένα για το δύο.

 

Πάλι το δύο...

Δύο άνθρωποι

Δύο αντίθετα

Δύο δρόμοι

Δύο πλευρές.

 

Είναι το δύο για το ένα.

Όχι το ένα το ολόκληρο.

Απλά...ένα...μόνο του.

 

Κ.Κ. 1/2010

--------------------------------  

Αν αυτό ήταν το τέλος

Αν αυτό ήταν το τελευταίο μου γραπτό

Θα ήθελα να γράψω για την αγάπη

Αυτήν την αγάπη που ήρθε σαν έκλαμψη

Και ήθελα τόσο πολύ να διατηρήσω.

 

Αυτή την αγάπη που υπάρχει μέσα Σου σα σπόρος

Σπόρος που δεν αφήνουν τα αγριόχορτα να γεννηθεί.

 

Τα αγριόχορτα...όμορφα από μακριά.

Κάνουν το τοπίο να φαίνεται...πράσινο. Ζωντανό.

Ενδιαφέρον.

Γεμάτο πιθανότητες….

Ζωής.

 

Είναι ωραία τα αγριόχορτα.

Ξαπλώνεις πάνω τους και δεν γεμίζουν τα ρούχα σου χώμα.

Κρύβεσαι.

Τρέφεσαι.

Δείχνεις πλούσιος.

 

Τα συνηθίσαμε τα αγριόχορτα.

Τον άλλο το σπόρο...δεν τον ξέρουμε.

 

Άστο καλύτερα...καλά είναι και τα αγριόχορτα.

Καληνύχτα.

 

Κ.Κ. 1/2010