Όταν η Πηγή (το όλον φως, ο Θεός) δεν άντεξε άλλο την
μοναξιά χρησιμοποίησε την τεράστια ενέργεια της και έσπασε σε αμέτρητα κομμάτια
καθαρής συνειδητότητας. Η Πηγή, είχε πλέον γίνει πηγή ενέργειας, που κρατούσε
τον χώρο μέσα στον οποίο βρίσκονταν τα κομμάτια της. Τα κομμάτια αυτά κινούνταν
και δονούνταν για εκατομμύρια χρόνια μέσα στο χώρο που τους δημιούργησε η Πηγή,
τροφοδοτημένα πάντα από την ενέργεια της. Τα κομμάτια άρχισαν να εξελίσσονται
και το καθένα χρησιμοποιούσε την ενέργεια της Πηγής για να εξελιχθεί και να
δημιουργήσει. Άρχισαν να δημιουργούν κύτταρα, τα οποία, ήταν κομμάτι της Πηγής
που έσπασε σε καθαρή συνειδητότητα.
Τα κύτταρα αυτά, άρχισαν να προσπαθούν να επιβιώσουν στο
καινούργιο τους περιβάλλον. Η δοκιμασία της επιβίωσης τους, ήταν σημαντική, και
έτσι αποφάσισαν ομαδικά να αποθηκεύουν τα ευρήματα των δοκιμασιών τους στην
κυτταρική τους μνήμη για να δημιουργήσουν ένα εγχειρίδιο το οποίο θα
παραχωρούσαν σε αυτούς που θα έρχονταν μετά
για να είναι έτοιμοι. Το εγχειρίδιο ανανεώνονταν συνεχώς και μεταφερόταν στους επόμενους
με κώδικα.
Τα καινούργια αυτά όντα ζούσαν ομαδικά και μέσα στο χρόνο
εξελίχθηκαν και άρχισαν να συνειδητοποιούν την ύπαρξη τους. Ζούσαν για αιώνες
μέσα στην συνειδητοποίηση της ύπαρξης τους.
Τότε, η Πηγή αποφάσισε να τους δώσει το ahamkara σαν δώρο. Το ahamkara τους έδωσε την
αίσθηση της ατομικότητας, ότι δηλαδή υπάρχουν ξέχωρα από τους όμοιους τους.
Πλέον μπορούσαν καθαρά να δουν ότι είχαν
την ικανότητα να εξελιχτούν ατομικά και να επιστρέψουν πίσω στην Πηγή. Δεν
χρειαζόταν πλέον να εξελιχθεί όλο τους το είδος. Το κάθε όν μόνο του, μπορούσε
πλέον να δουλέψει για να επιστρέψει και να ενωθεί με την Πηγή. Τα όντα άρχισαν
να τα χάνουν. Η συνειδητοποίηση της ατομικότητας τους ενδυνάμωσε το ‘εγώ’. Το
‘εγώ’ άρχισε να τους επιβάλλει τον τρόπο με τον οποίο έβλεπαν τα πράγματα (klesha). Με άλλα λόγια το ‘εγώ’ είχε κάποιες δυσλειτουργίες.
Δυσλειτουργία – ΑΓΝΟΙΑ
Η ατομικότητα είχε περιορίσει
την επίγνωση των όντων μόνο στη φυσική τους υπόσταση (στο σώμα τους). Είχαν
ξεχάσει την θεϊκή τους υπόσταση, δηλαδή είχαν αρχίσει να ξεχνούν την αλήθεια. Η
ατομικότητα μαζί με την ανάγκη τους για να επιβιώσουν περιόρισε την επίγνωση
τους μόνο στην υλική τους υπόσταση. Σιγά
–σιγά άρχισαν όλο και περισσότερο να απολαμβάνουν την υλική τους υπόσταση και
τις απολαύσεις της ζωής. Κοιτούσαν προς την ύλη και ξέχασαν ότι ο στόχος ήταν η
επανένωση με την Πηγή. Μάλιστα μέσα στα χρόνια μέσω της κυτταρικής μνήμης που
περνούσε σαν κώδικας στις νέες γενιές τα όντα άρχισαν να γνωρίζουν όλο και
λιγότερα για την αλήθεια. Δεν μπορούσαν πλέον να δουν ότι το σώμα τους ήταν
καθρέπτης της Πηγής. Δεν μπορούσαν να νιώσουν πλέον ότι ήταν κομμάτι της. Πίστευαν
ότι τα όρια τους είναι στο φυσικό τους σώμα. Αγνοούσαν την ύπαρξη των άλλων
σωμάτων τους, τα οποία υπάρχουν έξω από την ύλη.
Δυσλειτουργία – ΕΓΩΙΣΜΟΣ
Το ‘εγώ’ έκανε τα όντα μέσω
της ατομικότητας να βλέπουν τα πράγματα μόνο μέσω της δικής τους οπτικής
γωνιάς. Το καθένα σαν αποτέλεσμα της άγνοιας έβλεπε τα πράγματα όπως πίστευε ότι
το συμφέρει. Αυτό καθόριζε και τις πράξεις του. Αντί να πράττει με στόχο την
επανένωση, έπραττε βάση της οπτικής γωνιάς που πίστευε ότι ήταν η έννοια της
ύπαρξης του. Τα όντα ξόδευαν ζωές και ζωές πράττοντας εγωιστικά.
Δυσλειτουργία – ΕΛΞΗ ΠΡΟΣ ΤΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΑΠΟΘΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟ
ΔΥΣΑΡΕΣΤΟ
Τα όντα με ενδυναμωμένη πλέον
την αίσθηση της ατομικότητας δρούσαν περισσότερο με βάση την ανάγκη για τα θέλω
και τα δεν θέλω τους. Τραβολογούνταν από την ικανοποίηση των αισθήσεων τους. Δεν μπορούσαν να δουν ότι τα αισθήματα
τους ήταν προσωρινά. Το κίνητρο των επιλογών τους δεν ήταν πλέον η εξέλιξη τους και η επιστροφή
τους στην Πηγή. Οι επιλογές τους βασίζονταν περισσότερο στα θέλω και στα δεν
θέλω του ‘εγώ’ (τι αρέσει και τι δεν αρέσει στην ατομικευμένη τους
υπόσταση). Λόγω έλλειψης συνείδησης αυτά
που ήθελαν δεν ήταν αυτά που χρειαζόταν η ψυχή τους για να εξελιχθεί. Οι λάθος
τους επιλογές, τους οδηγούσαν σε λάθος μονοπάτια τα οποία ήταν πολύ μακριά από
το μονοπάτι της επανένωσης. Όσο πιο μακριά τους έπαιρναν οι επιλογές τους τόσος
περισσότερος χρόνος θα χρειαζόταν για να βρουν ξανά το δρόμο προς την αλήθεια
και την εξέλιξη.
Δυσλειτουργία – ΕΝΣΤΙΚΤΟ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ
Το ένστικτο επιβίωσης
προερχόμενο από την κυτταρική τους μνήμη τους θύμιζε συνέχεια ότι πρέπει να
κάνουν ότι χρειάζεται για να επιβιώσουν. Ότι η επιβίωση τους απειλείτο και
χρειαζόταν να την προστατεύσουν. Στα πρωταρχικά στάδια της ύπαρξης τους, όντως,
έπρεπε να επιβιώσουν. Καθώς όμως οι αιώνες περνούσαν η επιβίωση γινόταν όλο και
πιο εύκολη. Αλλά η ατομικευμένη τους ψυχή σε συνδυασμό με την κυτταρική τους
μνήμη τους έκανε να νομίζουν ότι η επιβίωση είναι η κύρια τους ασχολία.
Τα όντα μέσα στους αιώνες είχαν χάσει το νόημα της
ατομικότητας. Το ‘εγώ’ είχε πλέον κυριεύσει τις ζωές τους . Έτσι η Πηγή
αποφάσισε να τους στείλει ακόμα ένα δώρο. Την διάκριση και την συνείδηση. Αυτά
θα τους έδιναν την δυνατότητα να μπορούν να διακρίνουν και να συνειδητοποιήσουν
το τι χρειάζεται να πράξουν για να επιστρέψουν πίσω στην Πηγή όπου
ανήκουν. Πλέον χρειαζόταν να ενώσουν την
ατομικότητα με την διάκριση/συνείδηση για να επιστρέψουν πίσω. Ενώνοντας αυτά
θα μπορούσαν να συνειδητοποιήσουν τις δυσλειτουργίες του ‘εγώ’ και έτσι δεν θα
τις άφηναν να καθορίζουν την ζωή τους. Ο συνδυασμός του ‘εγώ’ με την
συνείδηση θα τους βοηθούσε να δράσουν
σωστά. Θα τους έδινε την ευκαιρία να δουν τι είναι σωστό να πράξουν για να
βρουν το δρόμο. Η ένωση του ‘εγώ με την συνείδηση δεν ήταν ο τελικός στόχος.
Ήταν απλά ακόμα ένα εργαλείο το οποίο θα τους βοηθούσε να διαχειριστούν τις
δυσλειτουργίες της ατομικευμένης τους ψυχής. Πολλοί άρχισαν να μπερδεύουν την
συνείδηση με την καθαρή συνειδητότητα.
Η καθαρή συνειδητότητα όπως αναφέρθηκε πιο πάνω είναι
κομμάτι της Πηγής. Είναι αυτό που μένει όταν η φυσική υπόσταση των όντων
πεθαίνει. Για την καθαρή συνειδητότητα η ζωή είναι απλά ένας ρόλος που
χρειάζεται να παίξει η ατομικευμένη ψυχή σε αυτή της την ενσάρκωση. Δεν
προσκολλάτε σε γεγονότα και καταστάσεις. Η ένωση μαζί της θα έδινε την ευκαιρία
στα όντα να μην ταυτίζονται με τους διάφορους ρόλους που θα καλούνταν να
παίξουν. Δεν θα προσκολλούνταν στα αποτελέσματα των δράσεων τους. Η ένωση με
την καθαρή συνειδητότητα θα τους έκανε ελεύθερους αφού δεν θα προσπαθούσαν να
ικανοποιήσουν τα θέλω και τα δεν θέλω του ‘εγώ’.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου