Ψυχή (Σ.Π.)

 

Σ' αυτό το ον που λέγεται άνθρωπος χαρίστηκε κάτι μοναδικό. Η ψυχή. Χωρίς ψυχή υπάρχει ζωή; Ναι υπάρχει. Υπάρχει ζωή σε φυσικό επίπεδο. Θα έλεγα στον κόσμο του επιστητού,  της εμπειρίας,  του χειροπιαστού. Το λουλούδι έχει ζωή,  το δέντρο έχει ζωή,  ο καρπός,  τα έντομα, τα ψάρια. Εκεί όμως που υπάρχει ψυχή- υπάρχει η μεταφυσική ζωή. Εκεί μπορεί να κατοικήσει η πνευματικότητα. Συλλογίζομαι... Πόσο κρίμα που ορισμένοι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν από αυτή τη ζωή χωρίς να έχουν βιώσει το "διαφορετικό", χωρίς να έχουν συνειδητοποιήσει την άλλη διάσταση της ύπαρξης,  τους επόμενους ίσως κύκλους της ψυχής,  την αιωνιότητά της, το ταξίδι μας στον άπειρο χρόνο χωρίς υλικό σώμα.  

Πόσο κρίμα που χαρίστηκε σ' αυτή την ψυχή πνοή- ενσάρκωση και ο άνθρωπος την πνίγει και την σκοτώνει καθημερινά.... "Σταματώ κάποτε τον χρόνο". Σταματώ. Κοιτάζω τ' άστρα,  το φεγγάρι, τα σύννεφα, τον ήλιο, τα πουλιά, την θάλασσα. Χαζεύω ένα βουνό,  μια πράσινη πλαγιά , ένα λουλούδι, αγγίζω το χέρι μου στο κρύο νερό ενός ρυακιού. Σταμάτησες ποτέ; Θαυμαστά έργα. Χαρίστηκε πνοή και σώμα στην ψυχή για να "δει" - για να "βιώσει". Είναι στη φύση της ν' ανθίζει η ψυχή. Και ο άνθρωπος αντί να την ποτίζει και να την ευφραίνει, την σκοτώνει. Την σκοτώνει με ανόητες συναναστροφές,  περιττά λόγια,  την βρωμίζει με βρώμικες ξένες ενέργειες. Μα πάλι κάτι θαυμαστό γίνεται. Η ψυχή ό,τι δεν χρειάζεται στην τελική το απορρίπτει. Το καθαρίζει. Θα μπορούσα να φέρω στο νου έναν καταρράκτη που καταλήγει σε χείμαρρο. Καθετί το νερό το καθαρίζει. Με την επανάληψη της φυσικής του ροής και στον δικό του ρυθμό. Η ατέρμονη ροή δεν αφήνει υπολείμματα. Το ίδιο και η ψυχή. Θα κρατήσει όσα χρειάζεται. Τι τελικά χρειάζεται; Χρειάζεται "κάτι"; Έντονη ηδονή; Δυνατό πόνο; Μάλλον αταραξία. Μάλλον ουδετερότητα. 

 

Το συναίσθημα είναι ο μανδύας. Θα έλεγα μαύρος μανδύας. Συγκινήσεις.... ενθουσιασμός, χαρά,  έρωτας.. Χάνεσαι στο σύννεφο που δημιουργούν. Και όταν πια αρχίσει η μπόρα και το νερό σε ξεπλένει συνειδητοποιείς την δύναμη του νου. Ήταν όλα μια ψευδαίσθηση, ένα είδωλο,  μια εικόνα που έχει δημιουργήσει ο νους. Αυτός ο υπέροχος νους, που άλλοτε σε κατεβάζει στον πάτο, στα κατώτερα ένστικτα και άλλοτε σε ανυψώνει αναζητώντας μοναδικές και ανώτερες συγκινήσεις. Το σύννεφο που σε σκέπασε δεν είναι αποτέλεσμα μόνο του συναισθήματος. Μα και της δίψας σου για καθετί υλικό. Πλανεύτρα και η ύλη. Σκέφτηκες ποτέ την πεπερασμένη μας ύπαρξη στη γη; Τι χρειάζεσαι για να ζήσεις; Λιγοστό φαγητό, μια στέγη, μερικά ρούχα και ορισμένα χρήματα. Τίποτε δεν είναι αιώνιο πλην της ψυχής.  Η αγάπη για το χρήμα,  την ύλη,  τις κτήσεις σε τυφλώνει.  Σε κρατά μακριά απ' όλα όσα σε συνδέουν με τον ανώτερο σου εαυτό.  Η πηγή θα σου προσφέρει όσα χρειάζεσαι.  Παραδώσου. Πίστεψε και παράδωσε. Πίστεψε και περίμενε.  

 

Αυτό το υπέροχο δώρο της ζωής που μας χαρίστηκε είναι ένα μικρό ταξίδι στον χρόνο. Είμαστε όλοι ηθοποιοί και συνάμα θεατές.  Ναι ηθοποιοί. Υποδυόμαστε ρόλους. Πρέπει να παίξουμε σ' αυτό το θέατρο που λέγεται ζωή.  Να σαι δυνατή. Είναι πολλοί οι ρόλοι, τα κουστούμια, τα λόγια ..... Μπορεί να μπερδευτείς. Έχε το νου σου μην χαθείς.  Δεν είσαι αυτά. Έχεις άλλες ποιότητες. Μα ακόμα και σ' αυτό το θέατρο πιστεύω πως η ψυχή δεν μπορεί να κρυφτεί. Οι ποιότητες της ψυχής είναι τόσο δυνατές, που αναδύονται στην επιφάνεια, όπως το λάδι στο νερό. Τόσο ανάλαφρο μα με τόση δυναμική.  Έχει θρέψει γενιές και γενιές. Οι ποιότητες ξεσκεπάζονται στον καθημερινό βίο. Εξακτινώνονται. 

 

Μείνε στο κέντρο σου. Δυο αντίθετες δυνάμεις σε τραβολογάνε. Δυο αντίθετες πλευρές σε αποτελούν. Η ζεστή και η κρύα,  η κόκκινη και η μπλε, η χρυσή και η ασημένια. Πού είναι το πραγματικό φως; Στο κέντρο. Με περιμένει για να με περιλούσει. Επιστροφή στο κέντρο ,στον άλλο μου εαυτό. Αυτή είναι η ταυτότητα μου. Είμαι πιστή στην πηγή που το φωτίζει.  Καμία ενοχή,  κανένα συναίσθημα, καμία προσδοκία. Η αλήθεια είναι εκεί.  Όλοι θα πεθάνουμε πλην της ψυχής.  Σου δόθηκε η ενσάρκωση όχι για να αυτοκαταστραφείς, μα για να λάβεις την εμπειρία,  να αποκτήσεις γνώση και να συνειδητοποιήσεις το μέγεθος της άγνοιάς σου. Για να απαλλαγείς από τους σπόρους/ καρπούς αγνοίας και να λάβεις κόκκους σοφίας και επίγνωσης.  Σου δόθηκε για να αναγεννηθείς από τις στάχτες σου. 

 

Γίνε τώρα παρατηρητής. Έπραξες, έδωσες,  έλαβες. Τώρα συνειδητοποίησε. Έχω επίγνωση ότι συνειδητοποιώ. Έχω επίγνωση ότι καταλαβαίνω. Εγώ και συ δεν είμαστε ένα. Είμαι ψηλά. Είμαι σε απόσταση. Βλέπω. Κάνε τη δουλειά σου ανενόχλητα βρε "εγώ". Δεν με τρομάζεις. Σε ξέρω.  

Σου επιτρέπω να ζήσεις.  Σου επιτρέπω να "παρασυρθείς"στην πανδαισία των αισθήσεων. Ερωτεύσου, παίξε , γέλασε, μα πάνω απ ' όλα αγάπησε. Αγάπησε πρώτα εσένα. Έπειτα θα αγαπάς τα πάντα.  Θα σου επιτρέψω να παρασυρθείς και από την ηχώ της ύλης που σε κρούει. Ντύσου, χόρεψε,  γέλασε! Μα μην πλανάσαι. Δεν είσαι συ... μην γελιέσαι. Δεν είναι εδώ η αλήθεια.  Δεν είναι αυτό το αιώνιο. Κοίταξε μέσα βαθιά και έπειτα κοίτα ψηλά.  Παραδώσου. 

Εύκολα παρασύρεσαι και ξαστοχάς ω ψυχή μου! Όχι γιατί είναι στη φύση σου, μα σε προδίδει ο νους. 

Αυτός ο νους, που ολοένα και δέρνεται. Σέρνεται σαν φίδι,  εκεί στα χαμηλά,  αφήνοντας στίγματα, κάποτε πολύ βαθιά στο πέρασμά του. Ο νους που σε τυλίγει, κι αν τον εμπιστευτείς θα σε σφίξει τόσο δυνατά. Ασφυκτικά.  Η ψυχή παλεύει άνισα μαζί του. Ο νους κατευθύνει το σώμα. Ο νους και το σώμα είναι υπέροχα θεία δώρα. Δίνονται κρυστάλλινα από την πηγή.  Μα σιγά σιγά το σώμα γίνεται υπηρέτης του νου. Ο νους αναλαμβάνει τον ρόλο του αφέντη και μαζί με το σώμα εξουσιάζουν. Έτσι λοιπόν η ψυχή φυλακίζεται. Το υλικό σώμα είναι για μένα η φυλακή και ο νους ο εξουσιαστής! Παρά ταύτα η ψυχή όλα τα ξέρει... 

 Η ψυχή όλα τα γνωρίζει.  Αυτή γνωρίζει όλα όσα χρειάζεσαι. Αυτή ορίζει. Μπορείς να την ακούσεις; Σώπασε. Κόπασε νου! Είσαι τόσο δυνατός όσο κι αυτή. Μπορεί να υπάρξει αρμονία; Είστε και οι 2 υπέροχοι. Ακολούθησε την ψυχή. Σκέψου και πράξε με τις ποιότητες της, την καθαρότητά της. Γιατί υψώνεσαι; Γιατί γίνεσαι τέρας; Δεν είσαι. Είσαι κι εσύ θεϊκά πλασμένος. Και καθετί θεϊκά πλασμένο είναι τέλειο. Υπάρχει η τελειότητα.  Μπορείς να την νιώσεις; Μπορείς! Αν την συνειδητοποιήσεις! Η επίγνωση είναι το κλειδί.  

Τι θα απομείνει στο τέλος; Τίποτα. Όλα είναι μια σκιά,  ένα όνειρο,  ματαιότητα. Είμαστε πεπερασμένα όντα στον αέναο συμπαντικό χωροχρόνο. Τίποτα δεν θα απομείνει. Μόνο η ψυχή θα αναδυθεί στα ουράνια και απελευθερωμένη θα ταξιδέψει και πάλι. Ανόητε άνθρωπε... Τίποτα δεν σου ανήκει. Μόνο η αλήθεια σου. Σώπασε, κλείσε τα μάτια και τώρα "κοίταξε" ψηλά.  Στο κέντρο. 

Ανύψωσε το πνεύμα. Ο ουρανός σε καλεί!

Ευχαριστώ την δασκάλα μου, τον άνθρωπο που με εμπνέει και με οδηγεί σε ανώτερες συνειδητοποιήσεις. Αβίαστα,  αθόρυβα,  διαλεκτικά. Την Κορίνα της καρδιάς μου. 

Σ.Π.