Απαγορεύεται ο καθαρός αέρας, οι εξορμήσεις, οι συναναστροφές - Αντρέας Δημητρίου

    photo canva.com 

Απαγορεύεται η Pranayama

Ένα χρόνο έκανα μαθήματα για την φιλοσοφία της Yoga. Έμαθα πολλά και ξεκίνησα να εφαρμόζω πολλά. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα ότι είχα τέτοιο έλεγχο στο σώμα μου και στο μυαλό μου. «Επανάληψη, τακτικότητα και ρυθμός», «Ευθυγράμμιση 5 σωμάτων» και  «αίσθηση ευδαιμονίας» ήταν όλα μονάκριβα δώρα της εκπαίδευσης μου.

Όλα όμως διαλύθηκαν σε μια νύχτα όταν εμφανίστηκε «Αυτός». Από την πρώτη στιγμή που μου εμφανίστηκε μου είπε ότι ήταν ο δάσκαλος μου. Μου τόνισε μάλιστα ότι δεν θα φύγει αν δε πάρω το μάθημα που είχα να πάρω και χωρίς να προλάβω να πω λέξη μου εξήγησε με κάθε λεπτομέρεια ότι η μικρή πόλη που επέλεξα να ζω έχει μολυσμένο αέρα γεμάτο δηλητήριο.

Στην αρχή το περιγέλασα και δεν το πίστεψα, αλλά κάθε πρωί ερχόταν και μου υπενθύμιζε αυτή την πληροφορία και τότε ξεκίνησα μια προσπάθεια έντονης παρατήρησης της ατμοσφαιρικής ρύπανσης. Άρχισα να κοιτάω τον ουρανό, να προσπαθώ να μυριστώ το καυσαέριο για το οποίο μιλούσε. Και έτσι ξεκίνησα να αντιλαμβάνομαι ότι είχε δίκαιο, κάθε πρωί η πόλη μύριζε καμένο πλαστικό! Άνοιγα το παράθυρο το πρωί και ένιωθα αυτό το δηλητήριο στα πνευμόνια μου. Ξεκίνησα να παρατηρώ ενδελεχώς τον ουρανό, μπορούσα να πω πότε ήταν καθαρός γαλάζιος και πότε είχε ένα άσπρο πέπλο ρύπανσης. Πήρα φίλους τηλέφωνο για να το μοιραστώ, ρώτησα άτομα που εμπιστευόμουν την γνώμη τους για συμβουλές. Βγήκα από το σπίτι μίλησα σε γνωστούς, σε κόσμο γι’ αυτό που συμβαίνει στην πόλη. Κάποιοι γέλασαν μαζί μου, κάποιοι με βρήκαν υπερβολικό, κάποιοι ήξεραν για το πρόβλημα αλλά θεωρούσαν ότι έτσι είχαν τα πράματα. Με παρέπεμψαν μάλιστα σε μια ομάδα αργόσχολων όπως τους είπαν που ασχολείται με τον αέρα.

Μια από αυτές τις μέρες που προσπαθούσα μανιωδώς να καταλάβω τι συνέβαινε με τον αέρα ήρθε και η απάντηση από την δασκάλα μου τηλεγραφική και περιεκτικότατη:

«Πρόσεξε την Aparigraha σου και βρες οξυγόνο για την πρακτική σου.»

Αμέσως ανέτρεξα στις σημειώσεις μου να θυμηθώ τι ακριβώς ήταν η aparigraha. Βρήκα το μάθημα με τα Yama και ξεκίνησα να διαβάζω:

Aparigraha: (σύνδρομο μυρμηγκιού) ένστικτο επιβίωσης - που μας κάνει να κρατάμε, να μαζεύουμε πράματα - αντικείμενα, ακόμα και αναμνήσεις, ίσως και γνώσεις. Η aparigraha έχει να κάνει με την επιβίωση, για να λειτουργήσει σωστά πρέπει να μαλακώσουμε μέσα μας τα ένστικτα της ασφάλειας και της επιβίωσης. Έχει δίκαιο σκέφτηκα υπάρχει ένα θέμα επιβίωσης με αυτή την κατάσταση αλλά πώς να μαλακώσω τα ένστικτα επιβίωσης και ασφάλειας αμα δεν μπορώ να αναπνεύσω, αμα δεν μπορώ να κάνω pranayama. Πρέπει να βρω οξυγόνο για την πρακτική μου.

5 στοιχεία της Φύσης

Την επόμενη μέρα ξεκίνησα να βήχω, δεν άντεχα αυτή τη μυρωδιά έβλεπα και τις μετρήσεις που έκανε η ομάδα "αργόσχολων" και με έκανε ακόμα πιο ανήσυχο. Αποφάσισα να φεύγω από την πόλη δύο φορές την εβδομάδα να ανεβαίνω στο βουνό, να παίρνω καθαρό αέρα και να κάνω διαλογισμό. Οι περίπατοι στην φύση είχαν αποτέλεσμα, απολάμβανα στο έπακρο τα 5 στοιχεία της φύσης (νερό, γη, αέρας, αιθέρας και φωτιά) και αφηνόμουν σ’αυτά για να μου γεμίσουν τις μπαταρίες μου. Θυμάμαι ότι δυσκολεύτηκα να αντιληφθώ τι ήταν τα 5 στοιχεία όταν πρωτο-άκουσα γι’ αυτά. Μου ήταν ξεκάθαρο ότι το νερό σε ένα φυσικό τοπίο αντιπροσώπευε το ποτάμι ή την θάλασσα, η γη αντιπροσώπευε το χώμα, τις πέτρες ακόμα και το χορτάρι που πατάμε. Ο αέρας πάλι μου ήταν ξεκάθαρος αλλά κολλούσα στον αιθέρα και την φωτιά. Αν ο αέρας ήταν ο αέρας που αναπνέουμε και γεμίζουμε τα πνευμόνια μας τότε τι ήταν ο αιθέρας;

Θυμάμαι την δασκάλα μου να λέει ότι ο αιθέρας είναι ο λεπτοειδής αέρας που έχει ηλεκτική ενέργεια, με άλλα λόγια η ηλεκτρική φόρτιση του αέρα είναι ο αιθέρας. Και θυμάμαι να μην το αντιλαμβάνομαι απόλυτα μέχρι που μου είπε ότι ο αιθέρας είναι η πράνα που βρίσκεται στον αερα. Όσο για το στοιχείο της φωτιάς μου ήταν πιο εύκολο να κατανοήσω ότι αντιπροσώπευε τον ήλιο. Αυτό ήταν πολύ πιο απλό: φωτιά - θερμότητα - ζεστασιά - ενέργεια - ήλιος.

Τρεις φορές είχα κάνει εξόρμηση στην φύση και ήδη ένιωθα πολύ καλύτερα. Το βράδυ όμως της τρίτης φοράς με επισκέφθηκε πάλι "Αυτός".

«Από αύριο μου είπε θα απαγορεύεται να βγεις από σπίτι, θα βγαίνεις μόνο για να πάρεις τρόφιμα»

«Γιατί;» διαμαρτυρήθηκα.

«Γιατί έτσι!» αποκρίθηκε.

Γέλασα πάλι αμήχανα και απάντησα αντιδρώντας: «Θα μου πεις ποιος είσαι και τι θέλεις; Είσαι οπτασία; είσαι δαίμονας;»

«Είμαι ο δάσκαλος του μαθήματος που πρέπει να πάρεις», απάντησε πάλι ατάραχα.

 Σηκώθηκα φοβισμένος αυτή την φορά, βγήκα από το δωμάτιο για να γλυτώσω από αυτή την φωνή, πήγα στο σαλόνι, άνοιξα την τηλεόραση, όλα τα κανάλια έδειχναν το διάγγελμα του προέδρου για το lock-down εξαιτίας της πανδημίας.

Αλήθεια τι κάνεις όταν σου περιορίσουν το οξυγόνο και τις κινήσεις σου; Πως μπορείς να κτίσεις ενέργεια αμα δεν μπορείς να κάνεις καθόλου pranayama;

Διατροφή

Αν δεν μπορώ να φύγω από την πόλη, να αναπνεύσω καθαρό αέρα και να έρθω σε επαφή με τα στοιχεία της φύσης. Αν δεν μπορώ να κάνω διαλογισμό και τις αναπνοές μου που με εξισορροπούν, τότε οφείλω να συγκεντρωθώ σ ‘αυτά που μπορώ να κάνω. Μπορώ πολύ απλά να προσέξω το τι τρώω και πόσο τρώω. Ήξερα καλά από προηγούμενες στρεσογόνες περιόδους της ζωής μου ότι η καλή αλκαλική  διατροφή βοηθάει το σώμα και το μυαλό να λειτουργεί όσο το δυνατόν πιο άρτια. Η διατροφή μας πρέπει να αποτελείται από τροφές που είναι:

• Ζωντανές (τροφές που δεν έχουν δεχτεί επεξεργασία)
• Ευκολοχώνευτες (τροφές που συνδυάζονται σωστά με άλλα τρόφιμα).
• Συντονισμένες (τροφές που είναι  προϊόντα της εποχή και της χώρας που βρίσκεσαι)

Έτσι λοιπόν για να διαφυλάξω την ενέργεια μου ή και να κτίσω ενέργεια με την διατροφή σταμάτησα να τρώω ότι ήταν βαρύ και δύσκολο στην πέμψη. Η διατροφή μου κατέληξε να αποτελείται από φρούτα, λαχανικά, πολλές φύτρες και λίγο ρύζι. Η ποσότητα που έτρωγα ήταν μικρή και ο χρόνος που χρειαζόμουν να ολοκληρώσω ένα γεύμα ήταν μεγάλος. Αποφάσισα να τρώω αργά τα γεύματα μου, να τα βιώνω σαν μια μικρή ιεροτελεστία. Να μασάω καλά την τροφή και να είμαι παρόν κατα την διάρκεια του γεύματος μου. Προσπάθησα πολύ για να μην βλέπω κάτι ή να διαβάζω κάτι καθώς έτρωγα. Συγκεντρωνόμουνα στο φαγητό μου και αν έπρεπε να σκεφτώ κάτι, προσπαθούσα να σκέφτομαι την κάθε τροφή στο πιάτο μου. Να σκέφτομαι δηλαδή από που ήρθε και πως βρέθηκε εδώ, ποιος γεωργός την καλλιέργησε από ποιο μέρος της χώρας έρχεται, ποιο δέντρο, ή ποια γη το γέννησε. Όπως έλεγε και η δασκάλα μου "αν είναι δυνατόν προσπάθα να νιώσεις, (να γευτείς) ακόμα και τα αγριόχορτα που μεγάλωσαν δίπλα από το μπρόκολο που έχεις στο πιάτο σου".

Η διατροφή με βοήθησε αρκετά να ανακτήσω ή καλύτερα να διατηρήσω ενέργεια που έχανα από την έλλειψη οξυγόνου και κατ'επέκταση την μη εξάσκηση της πρακτικής μου. Αλλά δεν ήταν αρκετό, έπρεπε να βρω και άλλους τρόπους να έχω ενέργεια αφού δεν μπορούσα να παράγω ενέργεια με pranayama. Ήξερα επίσης πολύ καλά ότι κάτι που θα με βοηθούσε να διατηρήσω ενέργεια ήταν να μην έχω προσκολλήσεις. Και ομολογώ ότι αυτό δεν μου ήταν καθόλου εύκολο γιατί ήδη μου είχε γίνει εμμονή ο κακός αέρας που ανέπνεα και η κατάσταση με την πανδημία που φάνταζε καθόλα αποπνικτική. Αν η aparigraha  έχει να κάνει καθαρά με το ένστικτο επιβίωσης και αν αυτή η κατάσταση καύσης σκουπιδιών διαβρώνει το πιο σημαντικό στοιχείο για την επιβίωση μου: το οξυγόνο, τότε φαντάζομαι χρειαζόταν να κάνω μεγάλη  προσπάθεια για να εξισορροπήσω αυτό που έχανα.

Οργάνωση και Ρουτίνα

Η αυστηρή μοναστηριακή ρουτίνα υπάρχει για να βοηθάει τους μοναχούς να συγκεντρώνονται στα καθήκοντα που έχουν καθημερινά να κάνουν αλλά και για να μην σπαταλούν άσκοπα ενέργεια. Με τέτοιου είδους ρουτίνα, ξέρεις από πριν τι έχεις να κάνεις και κατευθύνεις το μυαλό σου και το σώμα σου προς αυτή την κατεύθυνση.

 Σκεπτόμενος όλα αυτά ήμουν πλέον σίγουρος ότι σημασία είχε να μην ξοδεύω κι άλλη ενέργεια από αυτή που μου με αναγκάζει η κατάσταση να ξοδέψω. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι πρέπει να σταματήσω να κάνω πράματα που απαιτούν ενέργεια αλλά να έχω επίγνωση που σπαταλώ ενέργεια. Να οργανώνω δηλαδή που να σπαταλήσω την ενέργεια μου και να το κάνω με επίγνωση. Γιατί όπως συνήθιζε να λέει η δασκάλα μου: η ενέργεια είναι ατέλειωτη, ο τρόπος που διοχετεύουμε την ενέργεια μας είναι περιορισμένος.  Γι’αυτό ακριβώς τον λόγο χρειάζεται ένα οργανωμένο πρόγραμμα και μια ρουτίνα. Και γι’αυτό ακριβώς τον λόγο επέβαλα στον εαυτό μου της μέρας της καραντίνας: πρόγραμμα και ρουτίνα. Από το πρωινό ξύπνημα μέχρι τις ώρες που έτρωγα, προσπαθούσα να ακολουθώ συγκεκριμένο πρόγραμμα. Είχα προ πολλού καθορίσει ποιες ώρες θα ξόδευα για να μιλήσω για το πρόβλημα του αέρα και την επίλυση του όπως και για το ποιες ώρες θα ξεκουραζόμουνα χωρίς να κάνω τίποτα. Ποιες ώρες θα αναλωνόμουν σε «μικρά» και ποιες ώρες σε πιο ουσιώδη. Και όλα αυτά προσπαθούσα να τα κάνω έχοντας επίγνωση του τι έκανα κάθε στιγμή.

Περιπατητικός διαλογισμός

Μεγάλη δυσκολία είχα να βρω κάτι να αντικαταστήσω τον πρωινό μου διαλογισμό με τις αναπνοές που δημιουργούσαν πράνα. Πως κτίζεις πράνα όταν δεν μπορείς να κάνεις pranayama; Ευτυχώς είχα ακούσει κάποτε από ένα μοναχό συμβουλές για ένα περιπατητικό διαλογισμό που σε βοηθάει να συγκεντρώνεσαι μόνο στο περπάτημα που κάνεις κάθε φορά. Αντικατέστησα λοιπόν την pranayama (που εξάλλου δεν μπορούσα πλέον να κάνω) με αυτό τον περιπατητικό διαλογισμό.

Σ’ αυτό τον περιπατητικό διαλογισμό ο βηματισμός σου(όπως σε κάθε διαλογισμό) έπρεπε να συγχρονιστεί με την αναπνοή και τον αέρα που μπαίνει και βγαίνει από τα ρουθούνια σου. Κάθε εισπνοή αντιστοιχούσε σε τρία βήματα και κάθε εκπνοή σε άλλα τρία βήματα. Με το που εισέπνεα επαναλάμβανα μέσα μου "ευχαριστώ", "ευχαριστώ", "ευχαριστώ". Με το που εξέπνεα επαναλάμβανα τρεις φορές "ναι", "ναι", "ναι".

Τρία βήματα η εισπνοή μου και τρία "ευχαριστώ" προς την γη, τον Θεό, την πηγή. Άλλα τρία βήματα η εκπνοή μου μαζί με τρία "ναι", "ναι", "ναι", μια λέξη που ενθαρρύνει την αποδοχή στην ύπαρξη μου. Αυτή η μικρή διαλογιστική αλλαγή με βοήθησε να μην σκέφτομαι το δηλητήριο στον αέρα αλλά να συγκεντρώνομαι στην κίνηση, στο ευχαριστώ που έλεγα και στο «ναι» προς την γη, την ζωή και την ευλογία που είχα της κίνησης.

Μη αντίσταση

Εκτός από τον περιπατητικό διαλογισμό είχα επίσης προσθέσει στην καθημερινή μου ρουτίνα μια ειλικρινή προσπάθεια ή έστω μια ειλικρινή πρόθεση για να μην αντιστέκομαι σε όλα αυτά που συμβαίνουν και δεν έχω έλεγχο πάνω τους. Για παράδειγμα όσο και αν με εξόργιζε η μόλυνση του αέρα, όσο και αν μου ήταν ανυπόφορος ο περιορισμός στο σπίτι, έπρεπε να καταφέρω με κάποιον τρόπο να μην μου στοιχίζει περισσότερο από αυτό μου στοίχιζε ήδη στην καθημερινότητα μου.

Ναι είναι δύσκολο να είσαι συνέχει σπίτι, ναι είναι δύσκολο να είσαι αποκλεισμένος σε μια πόλη με μολυσμένο αέρα, ναι δεν μπορεί να γίνει έτσι pranayama, αλλά ως εκεί!   Προσπάθησα πολύ να μην αντιστέκομαι περισσότερο από ότι μπορούσα να αντισταθώ σε αυτό που συνέβαινε. Ήξερα πολύ καλά ότι αν άφηνα αυτό το γεγονός να με επηρεάσει περισσότερο με σκέψεις όπως καρκίνος στους πνεύμονες ή τιμωρία σ’αυτους που κάνουν αυτό το έγκλημα με τον μολυσμένο αέρα θα με βασάνιζε ακόμα περισσότερο. Ομολογώ μου ήταν πολύ δύσκολο να καταφέρω να έχω όσο το δυνατό μια ουδέτερη στάση για να μην χάσω περισσότερο ενέργεια. Έπρεπε όμως να διαφυλάξω την νοητική μου ενέργεια με μια στάση «Μη αντίστασης» σε αυτό που συνέβαινε. Ήταν δύσκολο… όμως «η πρόθεση και μόνο, κάποτε αρκεί».

Ποιος θα το πιστευτέ όμως ότι η συνέχεια όλης αυτής της ιστορίας με τον Αέρα αλλά και με «Αυτόν» θα έπαιρνε τέτοια τροπή. Γιατί ως ένας τιμωρός «Αυτός» ξαναήρθε για να με αναστατώσει. Λες και ήρθε να με τιμωρήσει γιατί τα κατάφερα.

Αυτή την φορά με περιόρισε σε ένα μόνο δωμάτιο.  Χάραξε μάλιστα ένα μικρό κύκλο στο έδαφος γύρω από τον εαυτό μου όπως έγινε με τον Χριστό στην ταινία του Σκοτσέζε «Ο Χριστός ξαναστρώνεται» και με φωνές και με απειλές μου εξήγησε ότι δεν μπορούσα να βγω από αυτό τον κύκλο μέχρι να τελειώσει η πανδημία.

Διατροφή, Ρουτίνα, Περπάτημα όλα ξαφνικά σταμάτησαν. Και η ερώτηση που είχα τώρα να απαντήσω στον εαυτό μου ήταν ακόμα πιο δύσκολη: Τι κάνεις όταν δεν μπορείς να κινηθείς, να αναπνεύσεις και να φας σωστά; Πραγματικά τι κάνει κάποιος αν μείνει περιορισμένος σε ένα σημείο μόνο με το σώμα του και τις σκέψεις του;

Στάση σώματος

Χωρίς δεύτερη σκέψη κάθισα στη στάση της Vajra Asana, ήταν λές και όλες οι πληροφορίες που είχε μαζέψει το υποσυνείδητο μου όλα αυτά τα χρόνια που έκανα yoga ξεκίνησαν να ξεδιπλώνονται αυτή ακριβώς τη στιγμή. Η κατάσταση όλως περιέργως ήταν απλή μέσα στο μυαλό μου. Όταν δεν μπορείς να κινηθείς, κάθεσαι συνειδητά. Γι’ αυτό και εγώ αμέσως γονάτισα, έκλεισα τα μάτια και έκατσα στην στάση της Vajra Asana. Ήξερα ότι δεν μπορούσα να κάνω pranayama αλλά ήμουν σίγουρος ότι μια σωστή πειθαρχημένη στάση vajra asana μόνο καλό μπορούσε να κάνει σε αυτή την κατάσταση. Και πράγματί κάπως έτσι έγινε. Η στάση του σώματος βελτίωσε και την «σταση» του μυαλού. Μάλιστα ο οραματισμός συνέχισε να είναι ό ίδιος έστω και αν δεν ανέπνεα για να κτίσω ενέργεια, έστω και αν ανέπνεα αυτό τον κακής ποιότητας αέρα απλά για επιβίωση, το μυαλό μου ανεβοκατέβαινε με κόκκινο και μπλε, έμπαινε μέσα στην σπονδυλική μου στήλη και πηγαινοερχόταν από τον κόκκυγα στο εσωτερικό του κρανίου μου,  δημιουργούσε εσωτερικά τρίγωνα ενέργειας που το καθοδηγούσαν να συγκεντρώνεται στο παρόν, να συγκεντρώνεται στο κάθε δευτερόλεπτο που  περνούσε και όχι στην ομολογουμένως τραγική δυστοπική κατάσταση που βίωνε ο εαυτός μου.

Δεν θυμάμαι πόσες ώρες έμεινα σε αυτή την στάση καθισμένος σε μια πρωτόγνωρη ηρεμία. Ήταν λες και όλο μου το είναι αντέδρασε με ένα βασιλικό τρόπο σ’αυτους τους εξωπραγματικούς περιορισμούς που για κάποιο λόγο μου επιβλήθηκαν. Μάλιστα, ένα χαμόγελο ξεκίνησε να σχηματίζεται στο πρόσωπο μου γιατί κατά βάθος ήξερα ότι τα κατάφερνα… Ότι και αν μου συνέβαινε με «Αυτόν» και με τους περιορισμούς του, εγώ τα κατάφερνα μόνο με σωστή-πειθαρχημένη στάση του σώματος.

 

Αποδοχή και Παράδοση

Μέχρι που έγινε και αυτό γιατί όπως λέει και ένας γνωστός φιλόσοφος: «Οι άνθρωποι έχουμε την δύναμη να επιβιώσουμε μέσα από φρικτές καταστάσεις».

Το ταβάνι του σπιτιού ξεκίνησε να κατεβαίνει προς τα κάτω. Ναι το ταβάνι του σπιτιού μου πολύ απλά μου ερχόταν στο κεφάλι αργά και σταθερά. Κατέβαινε αργά και απειλητικά χωρίς να σταματάει. Έφτασε στο ύψος μου και συνέχισε να κατεβαίνει. Με εξανάγκασε να ξαπλώσω. Στην πλάτη ένιωθα το πάτωμα και στο μπροστινό μέρος του σώματος μου το ταβάνι. Τότε ξέσπασα σε γελό-κλαμα. Γέλασα δυνατά, ξεκαρδιστικά μα ταυτόχρονα έκλαψα, ήταν τραγικό... Δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό. Πως μπορεί να συμβαίνει αυτό; Αλήθεια ήταν γελοίο και ταυτόχρονα ανυπόφορο. Όλες μου οι λειτουργίες μπήκαν σε παύση εξαιτίας της κατάστασης.

Μα το ταβάνι στο κεφάλι...;

Καλά η μόλυνση, καλά το οξυγόνο, αντε και ο κύκλος της ακινησίας, (ένα παιχνίδι ήταν και αυτό) αλλά το ταβάνι στο κεφάλι; Αλήθεια; Γιατί;

Έπεσα, έπεσα πολύ... δεν μπορούσα να καταλάβω τί ήταν όλο αυτό. Αν ήταν όνειρο έπρεπε να τελειώσει, αν ήταν δοκιμασία κάπου θα σταματούσε, αν ήταν η κόλαση...; Τι;

Μετά από ώρες ή μέρες (δεν είμαι και σίγουρος) επιβεβλημένης ακινησίας και δράματος αποφάσισα ότι δεν υπάρχει «γιατί», δεν υπάρχει τίποτα που μπορεί να αναλυθεί μέσα σε αυτή την κατάσταση. Είμαι ακίνητος γιατί έτσι. Αυτό είναι, πρέπει να το δεχτώ.

Πρέπει να δεχτώ ότι αυτό είναι.

Ίσως εγώ να το προκάλεσα αυτό στον εαυτό μου. Το μάθημα που έχω να λάβω από αυτό που συμβαίνει ίσως ο εαυτός μου να το ζήτησε και ο Εαυτός μου να πρέπει να το λάβει. Εγώ κατέβασα το ταβάνι στο κεφάλι μου και εγώ δημιούργησα τον περιοριστικό κύκλο γύρω από το σώμα μου. Εγώ έφερα τον εαυτό μου σε αυτό το σημείο.

Και όταν λέω εγώ εννοώ το κομμάτι του εαυτού μου που βρίσκει αυτή την κατάσταση σαν ευκαιρία για να ευθυγραμμίσει τα 5 σώματα. Ευκαιρία για να εξελιχτεί και να αλλάξει. Να βγει με κάποιο τρόπο κερδισμένο από αυτή την γελοία δυστοπία.

Έτσι λοιπόν έκλεισα τα μάτια, οραματίστηκα μια κουρτίνα κλειστή μπροστά από τα κλειστά μου μάτια και ψιθύρισα στον εαυτό μου "και αυτό θα περάσει".

______________

Υστερόγραφο-Συμβουλή: Υπάρχουν άνθρωποι που κυριολεκτικά πρέπει να βρεθούν στο πάτωμα για να αποφασίσουν να αλλάξουν, πρόσεχε μην γίνεις ένας από αυτούς!

Αντρέας Δημητρίου 

photo canva.com