Η Μαύρη Τρύπα, ο Θεός

 

Η διαύγεια του νερού

Οι ακτίνες του ήλιου που διεισδύουν μέσα του σαν παθιασμένοι εραστές.

 

Η αγνότητα των πουλιών,

ανεξακρίβωτο αν προέρχεται από άγνοια ή εντελή σοφία.

 

Η σκιά ενός δέντρου ένα καλοκαιριάτικο μεσημέρι-

ποτέ διευκρινισμένο αρκετά γιατί είναι τόσο πιο ανακουφιστική

από εκείνη ενός καλοχτισμένου  υπόστεγου.

 

Ζεστά τρεμόσβηνα φώτα μέσα από τα παράθυρα των σπιτιών,

μια άγρια χειμωνιάτικη νύχτα.

 

Ένας μοναχικός ναός

οποιουδήποτε Θεού,

Αρκεί ο άνθρωπος να τον πιστεύει αδιάλλακτα.

 

Η ευγνωμοσύνη όταν εξαρθρώνει κάθε όριο

για να γίνει ύλη,

έκθυμα και σιωπηλά.

 

Μια συνουσία με μια «άλλη» ψυχή-

Σιωπηλή, σταθερή, ανεπαίσθητη,

ηδονικά μακάβρια, γιατί ξέρεις ότι έχεις χαθεί.

 

Το αφόρητο της αγάπης που δε χωρά στα ανθρώπινα όρια-

Πρέπει κάποτε να κλαις κρυφά ή να γελάς κραυγαλέα, να φοβηθείς, να μισήσεις, να βλάψεις

για να μην εκραγεί μέσα σου

και ξεψυχήσεις.

 

Το σπάνιο γνώρισμα να χάνεις την ιδιωτικότητα μέσα στην αγάπη

που απαιτεί βίαια όλες τις αισθήσεις

Όλες τις ιδιότητες,

Όλες τις αναμνήσεις

 

Και τέλος σου ζητάει την ίδια σου την ανάσα.

Την ανάσα που σου έδωσε πριν εκατομμύρια χρόνια

κι εσύ την ανακύκλωνες, αλλάζοντας μορφές.

 

Διστάζεις, αναπνέεις βαθιά  και γρήγορα, που σημαίνει «όχι ακόμα, λίγο ακόμα».

Δεν έχει όρια πόσες φορές θα στο ζητήσει, αρκεί να σου την πάρει πίσω…

Να θυμάσαι πως είναι η Αγάπη, ναι,

Θέλει να πάρει πίσω την ανάσα που σου έδωσε, από αγάπη.

Τη θέλει πίσω, όχι ως ανάσα πια, αλλά ως μια τέλεια, αέναη κουκίδα.

Γιατί είναι ο Θεός- Η Μαύρη Τρύπα,

Αυτή μας γέννησε

Αυτή μας έδωσε μόνο μια, δική Της, πνοή,

εκατομμύρια χρόνια για εμάς, να Την αναζητήσουμε.

Μας περιμένει με συμπόνια να μας ρουφήξει πάλι Μέσα Της

Να ρουφήξει τον τελευταίο μας οίστρο 

Αρκεί να μπορέσουμε να θυμηθούμε τον ήχο Της.

Δεν μας δόθηκαν τα μάτια να δούμε το σκοτάδι Της,

είναι επίπονα σκοτεινό.

Μην προσπαθήσεις να το δεις

θα τυφλωθείς.

Μόνο να Το ακούσεις μπορείς-

Όχι, όχι ούτε αυτό

Μόνο να νιώσεις τον ήχο του σκοταδιού Της μπορείς.

 

Δεν είναι όμορφος ήχος

Πως μπορεί ο ήχος της Ιερής Αιώνιας Απουσίας, να είναι ευχάριστός στις δανεικές μας αισθήσεις;

Είναι αβάσταχτα τρομακτικός

Σαν να τον Τελευταίο Πειρασμό.

Αυτό είναι η Αγάπη

Η Μαύρη Τρύπα, ο Θεός.

 Κ.Κ. 28/12/20  

Από τη σείρά "Αναλαμπές"