Να χαθώ, μα πού;

     photo by Chris Greene 

Κελαηδώ σπασμωδικά ,σαν απεγνωσμένο πουλί

Κάθε φορά που η ψυχή ζητάει παράδοση.

«Να χαθώ , μα που;» επαναλαμβάνω συγχρονισμένα

Δείχνω τον απρόθυμο ζήλο μου να συμπράξω στο χαμό μου

Με ελεγχόμενες προϋποθέσεις

Με εξασφαλισμένες εικασίες

Με εποικοδομητικές κριτικές

 

«Πώς, πού, γιατί;

Τί μπορεί να αλλάξει;»

 

Κανείς δεν αναγνωρίζει τη βροχή της θάλασσας από αυτή του ουρανού

Είμαστε όλοι μέσα στην Ουσία

Πως τα μάτια θα δουν τα μάτια τους;

 

Τίποτα δεν μου ανήκει

Πώς το κύτταρο θα διεκδικήσει το σώμα;

Μόνο να χαθεί μπορεί, μέσα στο αίμα.

 

«Να χαθώ …μα που;

Που είναι το αίμα του Θεού να με παρασύρει;»  

 

Πως το δοχείο θα χωρέσει τον ωκεανό;

Μόνο αδιάκοπα να αδειάζει μπορεί ,να χωρέσει στιγμές του.

 

«Να χαθώ στο άπειρο για πόσο;

Πού θα με παρασύρει η ύστατη μου επιθυμία;

Να απαρνηθώ τα όρια, μέχρι πού;»

 

Πως ο χρόνος να νιώσει το χρόνο;

Η ζωή μου είναι μια στιγμή του Όλον

Παρελθόν, παρόν και μέλλον, είναι το τώρα του Θεού.

 

«Πες μου σε ποια αμορφία θα διαλυθεί η μορφή μου

Ποιο αιώνιο πλάσμα θα καταργήσει τη χωμάτινη μου ψευδαίσθηση

Ποια άπειρη ουσία θα κατασπαράξει τους συλλογισμούς μου

Και μετά άσε με

Να χαθώ»  

 

Δεν θα Τον δω ποτέ, το έχω αποδεχτεί.

Πως το ατελείωτο να χωρέσει στο ορισμένο; 

 

«Κι όταν μου πεις που θα χαθώ

Παίρνω όρκο να μην διστάσω

Αλλά να παύσω αδίστακτα»  

 

Σώπα! Βρυχιέται το Αμετάβλητο

Και το διαβάζω σαν αγανάκτηση

Δεν ξέρω άλλο τρόπο να το ερμηνεύσω

 

Και η βαρύτητα με προτρέπει να συνεχίζω εμμονικά να αντιστέκομαι

 

Μέχρι που αντί για λέξεις

Η όμοια ιδέα αναδύεται: σώπα!

Μια σιωπή επιβάλλεται,

βασανιστική, θανατηφόρα,

Καυτή σαν φωτιά,  που αρπάζει την κάθε σκέψη, λέξη, σχόλιο

Και την καίει σαν να ήταν κούτσουρο.

Και τότε- μόνο τότε- η σιωπή καταβροχθίζει την επίμονη αντίθετή της προσέγγιση

……

Η σιγή αναδύεται

…..

Βούτηξα τις γνώμες

Τις επιθυμίες

Τις ιδιότητες

Στο Θεϊκό Άπειρο

Και τις ξανάφερα ποτισμένες με την Ουσία.

Ακόμα μια φορά.

Κ.Κ. 

Από τη συλλογή "Αναλαμπές"