Αναφορά στη Σιωπή (Πληγή, Εφήμερο, Ελπίδα, Επιθυμία)

Εμπνευσμένο από το «Αναφορά στο Γκρέκο» του Ν. Καζαντζάκη

{…} «Σαράντα χρόνια ασκήτευε ένας μεγάλος άγιος, σαράντα χρόνια δεν μπορούσε να φτάσει στο Θεό κάτι στεκόταν ανάμεσα και τον εμπόδιζε. Ύστερα από σαράντα χρόνια κατάλαβε: ήταν ένα σταμνάκι που το αγαπούσε πολύ γιατί έβαζε μέσα το νερό που έπινε και το δρόσιζε. Το σπάσε και μονομιάς έσμιξε με το Θεό» {…}

 

Την ώρα του πόνου

Βλέπω το ατάραχο να με περικλείει συμπονετικά

Τη στιγμή της υπέρτατης επιθυμίας

Νιώθω την Ύπατη Γαλήνια Απόσπαση να αναδύεται.  

 

Νιώθω όμως το τρίξιμο του εφήμερου, που σημειώνει το χρέος

Ακούω την ατομική πληγή, ύπουλα να υπενθυμίζει.

 

Πόσο περιθώριο έχω να αγνοήσω την επιθυμία;

Που είναι το ύστατο σημείο;

Πότε θεωρείται μοιραίο να παραβλέπεις τις νόθες ανάγκες του εφήμερου;

 

Όλα μου τα εργαλεία είναι προσωρινά

Ακόμα και η επιθυμία να ελευθερωθώ περιέχει τη λέξη επιθυμία

Πως να αποτάξεις το χώρο και το χρόνο με όπλα που είναι μέσα τους;

 

Μην γελιέσαι

Οι πλανήτες θα συνεχίσουν να γυρίζουν στην καθορισμένη τους τροχιά

Άραγε νομίζουν κι εκείνοι ότι το επιλέγουν;

Είναι κι αυτοί φως καταβλημένο από άγνοια;

 

Μόνο η άγνοια τολμά

να επιδρά στο προκαθορισμένο

Με τόσο θράσος

που σχεδόν το διεκπεραιώνει

 

«Ότι επιθυμείς

Δεν είναι η γιατρειά

Είναι η πληγή»

Ψιθυρίζει

Και μετά σιωπά προκλητικά.

 

Ποια είναι η πληγή;;

Είναι την πληγή που πρέπει να αποτάξω;;

Σιωπώ,

από ελπίδα για ανταπόκριση

«Μονάχα με την ελπίδα φτάνουμε στο ανέλπιδο»

 

Γνωρίζω μόνο αυτό:

Η σιωπή ανήκει στο αιώνιο

Η πληγή στο εφήμερο.

Αν ρίξεις μια σταγόνα στον ωκεανό

Ποιο υπερέχει;

Η σταγόνα; Ή ο ωκεανός;

Σιωπώ

χωρίς να το ξέρω,

όχι για να μου αποκαλυφθεί η πληγή πια.

Αλλά για να βιώσω το ανέλπιδο

 

Χωρίς να το γνωρίζω, χωρίς να μπορώ να το παρατηρήσω,

Η πληγή

λιμοκτονεί στη σιωπή…  

 

Πόσος χρόνος έμεινε πριν η σταγόνα γίνει ωκεανός;

Ούτε αυτό το γνωρίζω

Λυπάμαι,

που δεν θα μάθω ποια είναι η πληγή.

Όμως κι αυτό γίνεται στιγμιαίος αντίλαλος μέσα στην υπερδύναμη στης σιωπής

….

Χωρίς λόγια

χωρίς λέξεις

Υπάρχω

 

Εκεί που δεν υπάρχει χαρά

Ούτε πόνος

Εκεί που η ελπίδα είναι απατηλή ιδέα

 

Οι επιθυμίες πολύ μεγάλες να χωρέσουν τη στενή σχισμή του Ιερού Τίποτα

 

«Ακούστηκε άραγε ποτέ απάνω στη γη μια φωνή τόσο περήφανη που να καταφρόνεσει την ελπίδα;»

 

Έτσι ανέλπιδα

Το αιώνιο καταργεί το εφήμερο, την επιθυμία, την πληγή. 

Κ.Κ.  Από τη σειρά "Αναλαμπές"