Θάνατος

 

Ούτε ελπίζω

Ούτε θυμάμαι

Ούτε τολμάω

Ούτε φοβάμαι

Είμαι ένα ατέρμον κομμάτι του Θεού  

Που μάχεται να επανέλθει μέσα Του

Χωρίς να ξέρει γιατί

Το Θεϊκό ένστικτο ορίζει .  

 

Με θέλει αμέτοχη για να με δεχτεί-

Δεν θέλει την αγάπη μου,

Θέλει την τελευταία μου πνοή.

Δεν θέλει την πίστη μου,

Θέλει την κυτταρική μου μνήμη,

Να την προσθέσει στο Ιερό του Θεμέλιο.

 

Δεν με αγαπά-

Με έχει ανάγκη

 

Νιώθω προδομένη;

Το θνητό μου μέρος, ναι.

Γιατί μόνο εκείνο έλπιζε αλλιώς.

Μόνο εκείνο πίστευε κρυφά στον παράδεισο.

 

Πόσο εγωκεντρικό ήταν το θνητό μου,

Να Τον ορίσει ως αγάπη;

Είμαι ένα κύτταρο Του

Ένα αμυδρό κομμάτι Του.

Πώς να με αποσπάσει από τον κόσμο του ;

 

Εγώ; Αγαπώ το μικρόκοσμο μέσα μου;

Υιοί , βακτήρια μικροοργανισμοί,

Φιλοδοξούν να πεθάνουν μέσα μου για να εξελιχθούν,

Να γίνουν κύτταρα μου,

Μόνο για να τραφούν από μένα και μετά να πεθάνουν εν αγνοία μου.

Να πάνε πίσω στον ωκεανό, στα ποτάμια, στη γη

Ελπίζοντας να με ξαναβρούν τυχαία, την ώρα που κάθομαι αμέριμνη και παίζω με το χώμα – βρέφος ξαναγεννημένο

Για να ξαναρχίσουν από την αρχή

 

Τα αγάπησα ποτέ;

Μόνο, ασυναίσθητα, με το αίμα μου τα έθρεψα

Δεν τα γνώρισα ποτέ.

 

Ζουν στο σώμα μου ακολουθώντας τους νόμους του

Τους-νόμους-του, αλλιώς πεθαίνουν,

Ή σκοτώνουν τη θρέψη τους.

Και αρχίζουμε όλοι από την αρχή

Με ιδιοτέλεια

Με προσδοκία

Με εγωισμό.

 

Ποιος στο μακρόκοσμο δεν θα καθρέπτιζε τους ίδιους νόμους;;

 

Το φύλλο πέφτει από το δέντρο γνωρίζοντας τη μοίρα του

Θα γίνει χώμα, θα πάει πίσω σε αυτό που το γέννησε

Στον κορμό του, τα κλαριά του, τους καρπούς στου

Το ίδιο, σε άλλη μορφή

Το φύλλο θυμάται τις μορφές του, πώς αλλιώς….

Πώς αλλιώς πέφτει τόσο αβίαστα;

 

Τι ειρωνεία να έχω επίγνωση του νου μου

Αλλά να μη θυμάμαι ότι είναι δικός Του.

 

Τι σπατάλη

Να αντιστέκομαι στην Επιστροφή

Τόσο άδικα, τόσο αδέξια, τόσο μάταια.

Να καθυστερώ, από μια άγνοια που ακόμα και τα φυτά κατέχουν.

Και αυτή την αντίσταση τη λέω…ζωή.

Τη λέω αγάπη

Τη λέω χαρά.

 

Όλες αυτές τις άγνοιες μαζεμένες.

Ποιος θα συμφωνήσει μαζί μου πως η ζωή είναι υποχρέωση;

Κανείς δεν ρισκάρει τέτοια ευθύνη.

 

Πώς καταφέρνει να παίρνει ενέργεια ο Θεός συντηρώντας τη μάταιη αυτή ψευδαίσθηση;

Έφτιαξε μόνο ένα γνώρισμα: την άποψη,

Και έγιναν όλες οι ψευδαισθήσεις , αλήθεια.

 

Από τη σειρά "Αναλαμπές" Κ.Κ. 3/11/21 , 3.14πμ 

"I am food, I am the eater of food, and I eat the eater of food. I consume the entire universe. My light is like the Sun"

 Taittiriya Upanishad II.9.6