Δύο ποιήματα για το Τέλος

 

Τέλος

 

Κανείς δεν θέλει το τέλος.

Η αρχή είναι γεμάτη φως

Φως που ξέρουμε θα σκοτεινιάσει

Αλλά το άγνωστο μπορεί να πάρει ότι χρώμα επιλέξουμε

Ενώ το τέλος...επιβάλλει το χρώμα του

Και είναι πάντα το πιο τρομακτικό χρώμα

Είναι κόκκινο για το μπλε

Άσπρο για το μαύρο

Είναι η αλλαγή για τη σιγουριά

Είναι η αγωνία για την ασφάλεια

Είναι το άγνωστο για τη ρουτίνα

 

Είναι το ένα για το δύο.

 

Πάλι το δύο...

Δύο άνθρωποι

Δύο αντίθετα

Δύο δρόμοι

Δύο πλευρές.

 

Είναι το δύο για το ένα.

Όχι το ένα το ολόκληρο.

Απλά...ένα...μόνο του.

 

Κ.Κ. 1/2010

 

 

 

Αν αυτό ήταν το τέλος

 

Αν αυτό ήταν το τελευταίο μου γραπτό

Θα ήθελα να γράψω για την αγάπη

Αυτήν την αγάπη που ήρθε σαν έκλαμψη

Και ήθελα τόσο πολύ να διατηρήσω.

 

Αυτή την αγάπη που υπάρχει μέσα Σου σα σπόρος

Σπόρος που δεν αφήνουν τα αγριόχορτα να γεννηθεί.

 

Τα αγριόχορτα...όμορφα από μακριά.

Κάνουν το τοπίο να φαίνεται...πράσινο. Ζωντανό.

Ενδιαφέρον.

Γεμάτο πιθανότητες….

Ζωής.

 

Είναι ωραία τα αγριόχορτα.

Ξαπλώνεις πάνω τους και δεν γεμίζουν τα ρούχα σου χώμα.

Κρύβεσαι.

Τρέφεσαι.

Δείχνεις πλούσιος.

 

Τα συνηθίσαμε τα αγριόχορτα.

Τον άλλο το σπόρο...δεν τον ξέρουμε.

 

Άστο καλύτερα...καλά είναι και τα αγριόχορτα.

Καληνύχτα.

 

Κ.Κ. 1/2010