Φυσικά και αλλάζουν οι άνθρωποι.
Κοίτα στα
μάτια το παιδί μέσα τους που λυσσασμένα ζητάει επιβεβαίωση,
Και μην του τη
δώσεις.
Κράτησε
τρυφερά το χεράκι του που απαιτεί στήριξη
Και δείξε του
τα βήματα που πρέπει να κάνει
Για να
περπατήσει το δρόμο του
Αλλά μην το
περπατήσεις μαζί του
Μην του
μιλήσεις
Απλά κοίτα το
με ενδιαφέρον.
Μην του δώσεις
αυτό που ζητάει
- Θα το
κρατήσει μερικές ώρες και μετά θα ζητήσει κι άλλο!
Απλά κοίτα το
βαθιά στα μάτια
Και ρώτα το :
«Τί θα σε
χορτάσει;»
Θα κάνει μια
έκπληκτη παύση
Και δεν θα
μπορέσει να απαντήσει.
Μην του
θυμώσεις
Μην το
πληγώσεις με λόγια που δεν αντέχει να ακούσει.
Απλά.
Κοίτα το.
Βαθιά.
Μέχρι ο
ενήλικας που το κουβαλά στη κοιλιά του σαν καγκουρό
Να μην έχει
άλλη επιλογή παρά να το δει
Ακόμα και τότε
Μην αφήσεις να
πληγωθεί
Ούτε να του
δώσεις αυτό που ζητά.
Μείνε σε σιωπή
Μέχρι αυτή να
το κάνει να μη λέει περιττά λόγια
Λόγια που δε
εννοεί
Ή δεν μπορεί
να κάνει πράξη.
Μείνε σε σιωπή!
Μέχρι η τρύπα
στην κοιλιά να κλείσει
Και να πρέπει
να βγει απ’ την κρυψώνα
Αλλά μην
κάνεις τίποτα αν δεν τους αγαπάς
Και τους δυο.
Κ.Κ. 9/12/22 Από τη συλλογή "Ξόρκια"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου