Οι Πουλημένοι

Ψυχές, 

Πουλημένες στο διάβολο από το εγώ τους 

από την πρώτη στιγμή του συμφωνημένου διαχωρισμού. 

 Ψυχές, 

 Που μετά την αγοραπωλησία 

 μένουν ορκισμένες να αρχίσουν την ώρα της γέννησης 

 και να σβήσουν για πάντα στο θάνατο. 

Να ζουν στο παρελθόν και στο μέλλον. 

Ποτέ στο παρόν. 

Το παρόν τους φέρνει καρδιοχτύπι, 

είναι ατελείωτο… 

Δεν αντέχει το περιορισμένο τους σώμα το αιώνιο. 

Η μνήμη της ύλης επιβάλλει. 

Νομιμοποίησαν το σκοτάδι και το ονόμασαν «δίκαιο» 

Έτσι υπηρετούν τα κύτταρα τους- 

Αποκλειστικά. 

Καταραμένοι, να φοβούνται να φύγουν, αλλά να μην ξέρουν τί κάνουν στη Γη. 

Θα τους μυρίσεις από μακριά: 

Καλύπτουν τα διαστρεβλωμένα τους υγρά 

με απορρυπαντικό ρούχων και αποσμητικό σώματος. 

Τα ονομάζουν «διέγερση», «απόλαυση». 

Καμιά φορά -με θράσος- το λένε αγάπη 

και στο όνομα της πατάνε στα τέσσερα, γερά, στον πάτο τη ύπαρξης. 

Γίνονται ζώα στολισμένα με ανθρωπιά, μέχρι να έρθουν σε οργασμό. 

Και μετά σηκώνονται πάλι στα δύο πόδια, 

ισιώνουν τα τσαλακωμένα τους κουστούμια 

προσποιούμενοι ότι άγγιξαν το φως. 

 Οι πουλημένοι δηλώνουν πιστοί στο Θεό 

 αλλά όχι στα δημιουργήματα Του. 

Βάζουν την άνεση τους πιο πάνω από τον καθαρό αέρα. 

Καλύπτουν το νοθευμένο σώμα τους με γραβάτες και βαθιά ντεκολτέ 

και το εκπαιδεύουν με σεμινάρια επιχειρηματικότητας να μην ακούει τη Γη. 

Η γη είναι εχθρός 

Δεν θέλουν χώμα στα γυαλιστερά τους παπούτσια- 

-έχουν επαγγελματικό ραντεβού σε λίγο. 

Έκαναν την επιβίωση ανώτατη αξία: 

έκαναν ομάδες Λένε «εμείς», «αυτοί», «δικό μας» 

-στα αλήθεια, το εννοούν. 

Ενωμένοι σαν αδερφές ψυχές,

να πολεμήσουν τον θάνατο. 

Μη γνωρίζοντας ότι είναι ήδη νεκροί μέσα στο φόβο τους. 

Δηλώνουν μεσάζοντες της ζωής 

αλλά δεν την αγαπούν. 

Τη φοβούνται. 

Έχουν επιχειρήματα για το αντίθετο και όλοι τους πιστεύουν. 

Πως όχι- αφού θέλουν να γίνουν σαν κι αυτούς. 

 Πως μπορείς, άφοβα, να δρας αιώνια, μέσα σε κάτι που τελειώνει; 

«μη λες απαισιόδοξα λόγια»  

-Θα σου πουν- 

Σαν να μην έχουν δει ψοφίμι ποτέ. 

 Πουλάνε τη ζωή τους στη μορφή τους 

 και σε τίτλους που κατασκεύασαν για να παγιδέψουν άλλους.

 

 Αγοράζουν ακριβά αυτοκίνητα που φτύνουν δηλητήριο, 

 Θέλουν να φτάσουν γρήγορα και χωρίς κόπο εκεί που πάνε όλοι σαν αυτούς, 

 για να τρέξουν επιτόπου στο διάδρομο 

 στην αίθουσα που βρωμάει ιδρώτα και πλαστικό. 

 Αναπνέοντας ψεύτικο αέρα. 

Πνίγουν τη μυρωδιά της αποσυντιθεμένης σάρκας στο στόμα τους 

με ακριβό οδοντικό διάλυμα μέντας. 

Αφού αφήσουν στο κέντρο του πιάτου το μαχαιροπίρουνο, 

και σκουπίσουν τα χείλη τους, 

με ξασπρισμένη από χλωρίνη πετσέτα. 

Αποφεύγουν τα μικρόβια 

αγνοώντας πως είναι οι ίδιοι μικρόβια του δημιουργού τους. 

Καλύπτουν την κακή τους τύχη με αντιβιοτικά και παυσίπονα 

μέχρι το αίμα τους να σαπίσει. 

Και μετά παίρνουν φάρμακα για το σάπιο αίμα. 

Ο λόγος είναι το πιο δυνατό τους σημείο 

για να μην προλάβεις να διαβάσεις τα μάτια τους. 

Επινόησαν το υποσυνείδητο 

για να κρύβονται από τον ίδιο τους τον εαυτό. 

Πέταξαν εκεί και το θάνατο 

 και ζουν σαν αθάνατοι 

απειλώντας οποιονδήποτε ξεθάβει το θάνατο μπροστά τους. 

 … 

- Πως ξεπερνάς τον πόνο της παρόμοιας σου ύπαρξης; 

 - Επαναλαμβάνοντας ιεροτελεστικά : «όλα είναι του Θεού!» 

Σκοτάδι, μίσος, λαγνεία, φως, αγάπη, σύνδεση 

Όλα είναι μέσα Του. 

Όλα ένα Ιερό Σώμα. 

Τί φοβάσαι που δεν είναι δικό Του; 

Ακολουθείς μια προκατασκευασμένη πορεία 

που παρηγορητικά νομίζουν ότι έχει αντίθετη φορά. 

Πώς αλλιώς θα θάψουν το φόβο της ανυπαρξίας…;

Η Γη είναι ο τελευταίος σταθμός της ψυχής 

πριν την Ιερή Απορρόφηση. 

Δεν πάμε στο φως- 

-ερχόμαστε από αυτό. 

 Στόχος μας το αιώνιο σκοτάδι. 

Η μαύρη τρύπα μας περιμένει 

Να γίνουμε από τα πάντα, τίποτα. 

Η ψυχή πέρασε ήδη τους ιδανικούς, 

τους φωτισμένους κόσμους. 

Κομμάτι από την έκρηξη του Θεού- 

πώς θα έμπαινε στην κόλαση της Γης αμέσως; 

Πρώτα πέρασε από το φως. 

 Κατεβαίνοντας στο χώμα, 

έκανε τη δική της έκρηξη 

-Σα μικρός θεός που είναι- 

Διασπάστηκε σε μύκητες, μαλάκια, σκουλήκια , φίδια. 

Πέρασε από εκατομμύρια μορφές. 

Έγινε τρωκτικό, σκίουρος, κοράκι 

Έκλεψε φαγητό από τους περαστικούς 

Άνοιξε τρύπες στη γη 

Έκανε φωλιές στα δέντρα. 

Μέχρι που απέκτησε τη δύναμη να σηκωθεί στα δύο πόδια. 

να γίνει όρθιο σώμα- 

το μπαστούνι του Θεού. 

 Και τότε βρήκε τα κομμάτια της 

 -που κι αυτά περπάτησαν παρόμοιο δρόμο- 

 Κι έγιναν όλοι μαζί … άνθρωπος. 

Άνθρωπος με την πιο ιδανική προοπτική : 

Να περάσει μέσα από την Ιερή Γνώση, στην άγνοια. 

Μέσα από το φόβο του αγνώστου, 

στην ηρωική Απορρόφηση από το αιώνιο σκοτάδι της Μαύρης Τρύπας. 

Μέσα από την υπερδιάσταση, 

στην απόλυτη ανυπαρξία. 

 Αυτός, ο αδιάλλακτος στόχος όλων των ψυχών. 

Παράδοξος προορισμός 

Σχεδόν ακατόρθωτος. 

Πώς μπορείς να αγκαλιάσεις μια ματαιότητα 

που σου αφανίζει κάθε καθορισμένο σχήμα;

Πως μπορείς μέσα στην ύλη, 

να υποβιβάσεις τη μορφή σε δούλο, 

που πάντα θα παλεύει για κάτι που δεν θα γίνει ποτέ δικό του; 

Μέσα στον πόνο του ανώφελου 

Μύστες πέρασαν 

να βιώσουν πρόωρα το δικό τους μέλλον, 

να μας βοηθήσουν να αντέξουμε το άμορφο. 

Δεν μπόρεσαν να πείσουν την ύλη να παραιτηθεί. 

Έτσι επινόησαν τον παράδεισο 

 -εκεί η μορφή θα μείνει- λένε, 

με μια προϋπόθεση : την κόλαση. 

Και οι πουλημένοι δέχτηκαν το ρίσκο αυτό. 

Για να αντέξουν την ιδέα της κόλασης 

έφτιαξαν απόψεις, επιχειρήματα, δικαιολογίες. 

Προχωρούν αυτοδημιούργητοι 

σε έναν πλασματικό κόσμο 

που θα σβήσει μέσα στον τρόμο του θανάτου τους. 

Κι όλα αυτά για να μην χάσουν τη μορφή. 

Τόση αξία έδωσαν στο ανώφελο 

Τόσο τρόμαξαν με την αιώνια αμορφία. 

Καταδικασμένοι 

να επαναλαμβάνουν την ίδια διαδικασία 

για εκατομμύρια χρόνια, 

μέχρι να απομυθοποιήσουν τον παράδεισο. 

 ….. 

Μέσα στην αντίστροφη πορεία του τούνελ της ζωής, 

καλούνται να αντέξουν τη μάταιη αναμονή. 

Να δεχτούν να κλείσουν τα μάτια,

πίσω, στο φως. 

Να κοιτάξουν μπροστά, το αιώνιο σκοτάδι. 

Να αγκαλιάσουν την ανυπαρξία. 

Μόλις απαρνηθούν το φως από το οποίο προήλθαν 

Αυτό διασπάται σε εκατομμύρια σωματίδια 

που αραιώνουν ταχύρρυθμα 

μέχρι η απόσταση τους να είναι τεράστια 

 -ο Κόσμος τους δίνει το χώρο- 

Έτσι, το φως χάνεται 

και ένα ατάραχο, άηχο, αμέτρητο σκοτάδι αναδύεται. 

Το ίδιο κάνει και η Άμορφη (πια) Ύπαρξη Τους. 

Σκότος καιΎπαρξη γίνονται ένα, 

σε έναν ευδαιμονικό οργασμό που δεν θες να τελειώσει ποτέ 

-όντως δεν τελειώνει. 

Μόνο που δεν είσαι εκεί να το νιώσεις.

Κ.Κ. 25/11/2023 

Από τη σειρά "Αναλαμπές"