Εγώ ο… υπηρέτης! - Λευκή Δημητρίου


(τελική εργασία για το Yoga Step by Step)
Μια φορά κι ένα καιρό η Βασίλισσα Ψυχή ταξίδεψε μ ένα καινούργιο και νεαρό υπηρέτη, τον Εγώ, για μια νέα χώρα και μια νέα ζωή. Το έκανε συχνά αυτό η ψυχή, μάζευε εμπειρίες, ρουφούσε τους καρπούς που τις πρόσφερε η ύπαρξη, κρατούσε …μια ζωή και πήγαινε στην επόμενη! Έκλεινε ένα κύκλο και πήγαινε για άλλο ! Έζησε πράγματα και πράγματα…πολέμους με ρόπαλα, βέλη, φωτιές,  μπαρούτι, έρωτες, απώλειες , θανάτους, φτώχεια, πλούτο…όλα τα είδε, ή καλύτερα τα παρατήρησε. Γιατί αυτή δεν ήταν σαν όλες τις άλλες Βασίλισσες. Δεν είχε όπλα, δεν είχε στρατό και δεν λάμβανε μέρος ούτε έπαιρνε αποφάσεις  γιατί δεν την ενδιέφερε ή ζωή... Η ψυχή είναι  μια συμπυκνωμένη γαλήνη, χωρίς φόβο – ανάγκη- χαρά ή λύπη, είναι μια μόνιμη στάση ζωής μια ηρεμία που δεν αλλάζει με τις καταστάσεις απλά γιατί είναι πέρα από την επιρροή των καταστάσεων .Είναι ένα απλός …παρατηρητής.
Ο Εγώ από την άλλη , ο  υπηρέτης της, ήταν μια ακαθόριστη μορφή, με αισθήσεις αλλά  χωρίς  μνήμες και προτιμήσεις. Το σώμα που θα έπαιρνε μαζί του στο ταξίδι το φόρεσε λίγο πριν μπει στη βάρκα. Ούτε περίεργο δεν το βρήκε που από άυλο όν έγινε σώμα. Δεν υπήρχε φόβος ούτε προσμονή για το επόμενο βήμα.  Το μόνο που γνώριζέ όταν επιλέχτηκε για τη νέα ζωή, ήταν ότι θα ήταν υπηρέτης της Βασίλισσας  και ένα εργαλείο εξέλιξης  της ψυχής μέσω πάντα της συνεχής επίγνωσης και ταπεινότητας. Σκοπός του ήταν να φροντίσει ώστε η Βασίλισσα Ψυχή να πάρει εφόδια που θα βοηθούσαν την εξέλιξη της ,από την καινούργια αυτή ύπαρξη,  στην επόμενη.
Στη νέα ζωή όταν έφθασαν είχε και άλλα σώματα εγκαταστημένα εκεί. Διαφορετικά το ένα από το άλλο και για πρώτη φορά του δημιουργήθηκε η απορία «πώς να ναι άραγε ο ίδιος», ποιος είναι σε σχέση με τους άλλους που είχε γύρω του, ποια η ύπαρξη του, ποιος ήταν τελικά. Κάποια  άγρια θηρία του δημιούργησαν την πρώτη αίσθηση του φόβου και με το που τα έβλεπε έτρεχε να κρυφτεί και να προστατέψει το σώμα του. Το σώμα που εδώ στο νέο αυτό περιβάλλον άρχισε να έχει κίνητρα και βιολογικές ανάγκες, για τροφή, συντροφιά, προστασία από το κρύο και αν κάποιος του έπαιρνε την  θέση του στη σπηλιά, έβαζε σε εφαρμογή την δύναμη του που δεν ήξερε ότι είχε. Και κάπως έτσι άρχισε , η επίγνωση της ύπαρξης του.
Μέσα από τη δύναμη που ανακάλυψε ότι είχε άρχισε να ακολουθεί τις δικές του ανάγκες, τα δικά του κίνητρα καθοδηγούμενος από τις εμπειρίες  και τα θέλω του που διάλεξε να γίνουν οδηγός του μέσα από την επιλεκτική του μνήμη και ξέχασε από πού ξεκίνησε και το σκοπό που είχε. Τώρα ο μικρός  και  ταπεινός υπηρέτης ,απόκτησε …ταυτότητα.  Η μάλλον ταυτότητες. Ήταν αρχηγός, δυνατός, έξυπνος, δουλευτής  έλεγαν οι γύρω του και έτσι καλλιέργησε  ένα ακόμα μεγαλύτερο εγώ το οποίο έγινε ο άρχοντας της ύπαρξης του
Άρχισε να μπερδεύει το προσωρινό με το μόνιμο,  φρόντιζε το σώμα του, να είναι καλά ταϊσμένο και ντυμένο σωστά για να αποφεύγει το κρύο μιας και πλέον η ζωώδης του φύση έκανε την εμφάνιση της μέσα από τις μνήμες και τις εμπειρίες και  τα έβλεπε σαν απαραίτητα στοιχεία  για την επιβίωση του. Έκτισε μια τεράστια καλύβα για αυτόν και την οικογένεια του, απόκτησε ένα μικρό κτήμα, μετά κι ένα άλλο μεγαλύτερο, έκανε και μια φάρμα με ζώα και είχε και μια αποθήκη γεμάτη προμήθειες  που θα αρκούσαν για  10 ζωές ακόμα.   Όλα αυτά βέβαια δεν τα απόκτησε και τόσο τίμια , αλλά τι να κάνουμε ? Τόσα στόματα είχε να θρέψει. Αλώστε για τα παιδιά του τα έκανε όλα.   Ανίκανος να δει πως όλες οι υπάρξεις προέρχονται από την ίδια πηγή, άρχισε να λαμβάνει το νοθευμένο για αγνό και την ψευδαίσθηση του διαχωρισμού. Αυτός και η οικογένεια του ήταν το κέντρο της ύπαρξης του, οι υπόλοιποι ας φρόντιζαν για την δική τους, και έτσι συνέχισε να κλέβει και να βλάπτει …τον εαυτό του.
 Ήτανε συνέχεια απασχολημένος , δημιουργούσε ευκαιρίες , εκτελούσε επιθυμίες και προχωρούσε  για άλλες χωρίς να αφήνει χρόνο ούτε για να αναλογιστεί γιατί τις χρειαζόταν αυτές τις επιθυμίες αλλά ούτε καν για να ικανοποιηθεί , για τις επιτυχίες του. Ήταν συνέχεια ανικανοποίητος  και ένιωθε συνεχώς ότι έπρεπε να υποστηρίξει την ύπαρξη του με επίδειξη δύναμης και εξουσίας. Ήθελε συνέχεια καινούργια πράγματα στην αναζήτηση αυτής της χαράς που θα έμενε για τα καλά και δεν θα εξαφανιζόταν και να αφήσει πίσω της τη θλίψη.  Καλλιέργησέ μια γενική άρνηση για όλα και κατηγοριοποίησε τις μνήμες  και τις εμπειρίες του, ανάλογα με την ευχαρίστησή- έλξη και τα δυσάρεστα –απώθηση. Αντιδρούσε σε κάθε αλλαγή, αρνιόταν να δώσει ευκαιρία σε κάτι άλλο από αυτά που  ήξερε, μια χαρά είναι όπως είναι.    Αυτό που είχε αντιληφθεί είναι ότι ήθελε να  να ζήσει. Κατάλαβε ότι είχε ριζωθεί μέσα του ο φόβος του θανάτου και έτρεμε στην ιδέα του. Ήθελε να μείνει εκεί,  σ αυτό το σώμα, σ αυτή τη ζωή. Είχε τόσα να κάνει ακόμη.
Κάποια στιγμή θυμήθηκε την Βασίλισσα του. Την είχε ξεχάσει όλο αυτό τον καιρό απασχολημένος όπως ήταν με τον εαυτό του και τα θέλω του. Ούτε που να την βρει δεν ήξερε πιά.  Πήγε μια βόλτα μέχρι το ποτάμι που τους έφερε μέχρι δω . Έκλεισε τα μάτια και μύρισε τον αέρα. Ένιωσε μια ικανοποίηση που δεν είχε νιώσει με όλα τα αγαθά  που είχε αποκτήσει. Τι ψάχνεις?  άκουσε μια φωνή να τον ρωτά. Άνοιξε τα μάτια και είδε ένα παππούλη που τον κοιτούσε με μάτια καθαρά λες και ήξερε την απάντηση. Την Ψυχή μου του απάντησε. Σε καλό δρόμο είσαι αποκρίθηκε ο παππούλης , το πρώτο βήμα για να την βρεις είναι να την ψάξεις και μετά να βιώσεις την santosha , την ικανοποίηση μέσα σου με τα μικρά πράγματα που σε περιβάλλουν, όπως ο αέρας που μόλις ρούφηξες. Μετά θα πάρεις αυτό το μονοπάτι που οδηγεί στο λόφο που βλέπεις μπροστά σου. Είναι το μονοπάτι της πνευματικότητας. Με πειθαρχεία – Αυτογνωσία και παράδοση στο Ανώτερο , θα βρεις τη ψυχή σου.
Αυτά είπε ο παππούλης και εξαφανίστηκε τόσο άπλα όσο εμφανίστηκε και το Εγώ έμεινε εκεί να κοιτάει το μονοπάτι…



Η μικρή μας ιστορία, σκοπό έχει να μας δείξει την επίδραση που έχει το εγώ στη ζωή μας όταν το αφήσουμε ανεξέλεγκτο και χωρίς πειθαρχία και αυτό συμβαίνει αν δεν υπάρχει γνώση των επιπτώσεων που θα έχουμε αν το αφήσουμε να πάρει τα ηνία.
 Το εγώ πρέπει να είναι ο υπηρέτης της ψυχής, αυτό που θα μας βοηθήσει στα πρακτικά θέματα της ζωής,  αλλά πολλές φορές του δίνουμε τα σκήπτρα αφήνοντας το να κυριαρχεί ανεξέλεγκτα, λόγω έλλειψης της επίγνωσης των πράξεων μας.  Παρασυρόμαστε από τις σκέψεις μας και τους δίνουμε μεγαλύτερη βαρύτητα από ότι χρειάζεστε και μ αυτό τον τρόπο επιτρέπουμε στο εγώ και στον κατώτερο εαυτό μας να αναλάβει και να κρίνει πώς θα πάει η ζωή μας. Μια σκέψη γίνεται συνήθεια και η συνήθεια γίνετε προγραμματισμός –vasana στα σανσκριτικά και…βάσανο στη ζωή μας!     
 Η έλλειψη πειθαρχίας οδηγεί τη ζωή μας σε ένταση και το εγώ επικρατεί μέσω του φόβου και της ανασφάλειας για το μετά, το αύριο, το χθες, το μέλλον. Σκεφτόμαστε για τις χρονικές στιγμές που ζήσαμε και για αυτές που θέλουμε ή δεν θέλουμε να ζήσουμε, φορτώνουμε το μυαλό μας με άχρηστες πληροφορίες, και ξεχνάμε το τώρα. Τώρα  πώς είμαι, πώς νιώθω, γιατί το νιώθω και τώρα τη πρέπει να κάνω. Να δρούμε τώρα με επίγνωση, χωρίς αυτοκριτική και προσδοκίες. Για να χαλιναγωγηθεί    βέβαια το εγώ  χρειάζεται μια μεθοδικότητα  μέσα από τα yama niyama, τα Θεϊκά ένστικτα , pranayama  και φυσικά την αναγνώριση  και την αποκάλυψη των πιο κάτω klesha– τις παρενέργειες δηλαδή  του εγώ ώστε να αποφεύγουμε να πέφτουμε στις παγίδες του και να χάνουμε τον δρόμο μας.
Η άγνοια του τι είμαστε πραγματικά, μας παρασύρει. Καλά είναι να θυμόμαστε  ότι «Είμαι  ψυχή και έχω σώμα»  και όχι το αντίθετο. Ξεχνάμε ότι είμαστε κάτι παραπάνω από το σώμα, τα συναισθήματα και τις σκέψεις μας και αυτό μας παρασύρει  και νομίζουμε  το προσωρινό για μόνιμο. Το σώμα μας είναι το φόρεμα που φόρεσε ο μικρός μας υπηρέτης για να έρθει μέχρι εδώ και όχι εργαλείο της ψυχής  για να μπορέσει να βιώσει αυτή τη ζωή.  Αυτό είναι η ψευδαίσθηση του εγώ που μας  πείθει ότι αυτή είναι η ζωή μας  και  όταν φύγουμε από εδώ τέλειωσε   και έτσι δεν κάνουμε τίποτα για να ξεκολλήσουμε από το «τίποτα», αντιθέτως μαζεύουμε αχρείαστες προσκολλήσεις, εμμονές, επιθυμίες και ένα σωρό αλλά που μας κάνουν να αντιστεκόμαστε στη ροή της ζωής.
Λαμβάνει το νοθευμένο για αγνό. Στο βωμό της επιβίωσης πολλές φορές παρανομούμε ηθικά και όχι μόνο, απέναντι στους άλλους. Αφού το κάνει αυτός θα το κάνω κι εγώ και αφού μπορώ να εκμεταλλευτώ μια κατάσταση γιατί όχι…αφού μπορώ. Εδώ είναι που πρέπει τα  yiama niyama να γίνουν οδηγοί στις πράξεις μας. Όχι μόνο γιατί  όλοι είμαστε κομμάτια από την ίδια πηγή και κατά συνέπεια είμαστε ένα άρα βλάπτοντας τον άλλο βλάπτω εμένα, αλλά και γιατί κάποια στιγμή θα το βρω μπροστά μου μέσω  του κάρμα.  Δεν είναι μόνο αυτή η ζωή το ταξίδι της ψυχής, φεύγοντας από αυτό το σώμα θα πάμε σε άλλο και μετά σε άλλο και πιο πριν είμαστε σε κάποια άλλα, με στόχο κάποια στιγμή να ενωθούμε με την πηγή της δημιουργίας μας.
 Κυνηγά τη χαρά αλλά φέρνει θλίψη. Κυνηγώντας τους στόχους του εγώ ξεχνάμε να παρατηρήσουμε γύρω μας και να βρούμε μικρές στιγμές που θα μας γεμίσουν.  Η ψυχή δεν χρειάζεται τίποτα, χαρά μπορούμε να βρούμε σε μικρά καθημερινά, Να πάμε στη φύση λόγου χάρη και να απολαύσουμε για λίγο  το κάθε λεπτό της ζωής ενός  δέντρου , κοιτάζοντας απλά τον τρόπο  που κινούνται τα φύλλα του. Αυτή είναι μια μικρή στιγμή, μέγιστης ικανοποίησης, όταν αντιληφθείς ότι είσαι θεατής αλλά και κομμάτι ενός υπέροχου περιβάλλοντος, μιας θαυματουργής λειτουργίας της φύσης και είναι ένα δώρο που δεν το κυνήγησες ήταν πάντα εκεί αλλά τώρα το πρόσεξες και πιθανότατα θα το ξεχάσεις το επόμενο λεπτό που το εγώ θα φροντίσει να σου θυμίσει υλικούς  στόχους ή στόχους βασισμένους στην εξέλιξη του… προαγωγή, γάμος, σπίτι, παιδιά . Όλα αυτά είναι ανάγκες του εγώ, το εγώ έχει ανάγκη να πετύχει στόχους τον ένα μετά τον άλλο .  Η ψύχη το μόνο που θέλει  είναι η  πνευματική μας εξέλιξη.
Εγωισμός – Ashmita  Το εγώ από μόνο του σαν ατομικότητα - Ahamkara έχει δύο επιλογές , να ενωθεί  με την συνειδητότητα  - Buddhi και να εξελιχθεί σαν ανώτερο Εγώ, έχοντας επαφή με την ανώτερη συνείδηση του και τον ανώτερο  Εαυτό ή να συνδεθεί με την επίγνωση της ύπαρξης του (κυτταρικές μνήμες και αισθήσεις) και να μπει στο κατώτερο εγώ βλέποντας τα πράγματα από τη δική του μεριά ,νομίζοντας  ότι είναι το κέντρο του κόσμου.  Αύτη η επιλογή δημιουργεί τον  εγωισμό στο άτομο και μαζί με τα χούγια του εγώ μας κάνει να ξεφεύγουμε εντελώς από το μονοπάτι της  πνευματικότητας.   Η διαφορά του εγώ από τον Εαυτό είναι ότι ο εαυτός παρατηρεί και το εγώ κάνει κριτική. Για να ξέρουμε λοιπόν αν λαμβάνουμε πληροφορίες από τη σωστή πηγή αυτό πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας.
‘Ελξη προς το ευχάριστο απώθηση από το δυσάρεστο. Είναι και τα δύο στοιχεία μιας μεγάλης άρνησης του εγώ να σε αφήσει να πάς  παρακάτω. Χανόμαστε μόνο μέσα σ αυτά που μας αρέσουν και αποφεύγουμε αυτά που δεν μας αρέσουν μπλοκάροντας έτσι την  ευκαιρία να δοκιμάσουμε κάτι άλλο ή  να δεχτούμε το γεγονός  ότι κάτι που δεν μας άρεσε ή μας πλήγωσε  κάποια στιγμή, σήμερα μπορεί να έχει διαφορετικό αποτέλεσμα, ίσως και να βοηθήσει κιόλας στην εξέλιξή μας.. Το εγώ όμως δεν θέλει τις δυσκολίες, προτιμά τα εύκολα για αυτό και μας δημιουργεί την αποστροφή από κάποια πράγματα για να μείνουμε στάσιμοι . Καλό είναι λοιπόν αν για κάτι έχουμε αμφιβολία για την επιλογή της έλξης ή της απώθησης να ρωτάμε τον εαυτό μας γιατί και να παρατηρήσουμε από πού θα λάβουμε την απάντηση. Από τον εαυτόν ή το εγώ?
Abhinivesha- Ένστικο επιβίωσης.  Έτσι και μπει το εγώ θέλει οπωσδήποτε να ζήσει, να υπερισχύσει και να κατακτήσει τον κόσμο.
‘Ολοι εμείς τώρα που είμαστε στο Step by step, βάλαμε τους υπηρέτες μας, μέσα από την εκπαίδευση μας να κοιτάει το μονοπάτι της πνευματικότητας, γνωρίζοντας ότι είναι απλά το πρώτο βήμα. Το εγώ μας θα μας σπρώξει να βγούμε αλλά  αν κρατήσουμε οδηγό τους ηθικούς κώδικες που ανάφερα πιο πάνω (yiamaniyama και θειικά ένστικτα ), το τρίγωνο της πνευματικότητας ( πειθαρχεία –Tapas, Αυτογνωσία -Swadhiyiaya Iswara Pranidhana παράδοση στο ανώτερο) Τακτικότητα – επανάληψη και ρυθμό (RegularityRepetition-Rhythm)  έχουμε μια ελπίδα να αποταυτιστούμε από το εγώ και να κρατήσουμε την ψυχή μας καθαρή και με αυτογνωσία να αντιμετωπίσουμε και να αφομοιώσουμε τα θέματα μας και να ζούμε την καθημερινότητα μας ελεύθεροι από περιττά δεσμά.
Είμαστε εδώ γιατί επιλέξαμε στάσεις ζωής, αλήθεια, σταθερή ουδετερότητα, ευδαιμονία …επιλέξαμε την ψυχή.
«Μόνο στο επίπεδο της βαθιάς χαλάρωσης και μόνο μέσα από την πλήρη παράδοση που θα μας οδηγήσει η πειθαρχία , αρχίζει το υπερβατικό στάδιο της επαφής με την ψυχή. Τότε μόνο γνωρίζουμε πραγματικά την ευδαιμονία» Σουάμι Γκιτανάντα.
Καλή μας επιτυχία!!!


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Popular / Δημοφιλέστερα

Favourite / Αγαπημένα

Μετά το Χώμα

  Όταν η ψυχή αλάφρωσε από το χώμα Έμεινε σε μια γωνιά με ημίφως Για να ορίσει τι θα κρατήσει.   Αναμνήσεις αναπάντεχες Εμπειρίε...