Η Μοναξιά του Βάθους

 

Μέρος 1- Η απόγνωση

 Άσε την ανάσα να κοπεί

Ελευθέρωσε την

Ελευθέρωσε με.

Η ζωή θα είναι πάντα αβάσταχτη,

Δεν θα υπάρχει ποτέ ελπίδα,

Και θα είσαι μόνη, όπως ασυναίσθητα διάλεξες.

 

Κόψε την ανάσα!

 

Το βαθύ είναι και σκοτεινό

Σκοτεινό.

Κι εσύ έχεις φτάσει,

Έχεις φτάσει!

στον πάτο.

Κανείς δεν μπορεί να σε φέρει στην επιφάνεια,

γιατί κανέναν δεν αφήσεις να έρθει τόσο βαθιά.

 

Ήσουν μοναχικό ψάρι που

εκκόλαπτε τα δικά του αυγά,

μες τον βαθύ πάτο της θάλασσας.

 

Δεν ήξερες ότι το βαθύ είναι μοναχικό;

Δεν ήθελες να ξέρεις.

 

Γεννήθηκες με τον ήρωα σου,

μέσα σου.

Γεννήθηκες με υπέρμετρη φιλοδοξία,

Τόσο μεγάλη που ποτέ δεν είπες δυνατά καμιά σου επιθυμία

Μήπως γελάσεις

Μήπως σε γελάσεις.

 

Τώρα εδώ στον πάτο του βυθού

Ζητάς εξηγήσεις

Που δεν έχουν απαντήσεις πια.

 

Δεν πέτυχε το εγώ σου

Μάλλον γιατί η ψυχή σου, έμπαινε στη μέση.

 

Δεν σε έσωσε η ψυχή σου

Μάλλον γιατί την απάτησες με το εγώ σου.

 

Δεν έγιναν οι επιθυμίες σου

Μάλλον γιατί ήσουν κακή τροφός τους.

Μάνα που έλειπε για να φέρει φαΐ

Και χανόταν στο δρόμο.

 

Δεν υπάρχει πιο σπαρακτικό

Από τις υποσιτισμένες επιθυμίες

Που λίγο πριν πεθάνουν

Τους δίνουν μερικά ψίχουλα για να στηθούν

Πριν πεινάσουν ξανά…

Και ξανά…

Η πείνα τις έχει κάνει ανθεκτικές

Και η ελπίδα, ανυποχώρητες.  

 

Εκεί στα έγκατα,

Οι επιθυμίες παραδόξως επέζησαν

Και βγάζουν κραυγές

Που σε ξυπνούν τη νύχτα

Αλλά δε σου λένε γιατί

Ούτε τί θέλουν

Ούτε τί να κάνεις.

Σε αφήνουν στην απόκρυφη, σκοτεινή ,σιγή, του βάθους,

Να αναρωτιέσαι.

Υπονοώντας ότι μπορείς να αντέξεις τη δοκιμασία,

Υπαινίσσοντας ότι μπορείς να ξεπεράσεις το ανεκπλήρωτο.

Υποδηλώνοντας ότι η δύναμη του Τώρα, θα υπερβεί τις πληγές και τις προσδοκίες.

Αυτό άλλωστε δεν σε εκπαίδευσε ο βυθός;;

 

Τώρα εδώ στα άυλα έγκατα

Θέλεις να αναπνεύσεις 

Μα δεν θέλεις να πας πίσω στα ρηχά.

Μια στιγμή στην επιφάνεια,

Και όλη η σοφία του βάθους ανατρέπεται.

 

Πως θα αποσβέσεις τη σκληρή δουλειά;  

Πως θα εφαρμόσεις τα εσώψυχα στη στεριά;

 

Ανάμεσα στη σιγή και τις κραυγές

Ακούς, καμιά φορά, το Θεό

Να απαιτεί - τα πάντα.

Δεν σου λέει όμως πώς να Του τα δώσεις,

ούτε πόση διορία έχεις.

Η Αέναη Του μορφή

Δεν έχει προθεσμίες, ούτε προϋποθέσεις

Ακόμα και ο βυθός σου, είναι προβολή Του.

Πόσο μάλλον οι απεγνωσμένες απορίες σου.

 

Η ανάσα λιγοστεύει αλλά περιμένει τη δική σου έγκριση για να κοπεί

Κόψε την !

Δεν μπορείς να δεις τίποτα (αυτό δεν ζήτησες;)

Αλλά δεν ξέρεις αν είναι άγνοια

Ή το σκοτάδι του Ιερού Τίποτα.

 

Δεν ελπίζεις και δεν περιμένεις τίποτα

Αλλά δεν ξέρεις πόσο η καρδιά θα αντέξει να χτυπά,

χωρίς λόγο

χωρίς αναμονή

χωρίς πρόθεση

χωρίς αποτέλεσμα.

 

Κι όμως… η ανάσα δεν λέει να κοπεί.

 

 

 

Μέρος 2- Η διαδικασία

 

Κάποιοι σοφοί διαβαίνουν περαστικοί.

Οι ματιές σας συναντιούνται, αλλά ποτέ δεν σταματάνε.

Μάλλον γιατί πιστεύουν ότι δεν τους χρειάζεσαι.

Όλοι όμως με τα μάτια τους, μιλούν για το Θεό.

 

-          «Πόσο αγάπησες θα σε ρωτήσει

                 Και πόσο αθόρυβα έφυγες από εκεί που δεν υπήρχε αγάπη.

                  …Τίποτα άλλο»

Ψιθυρίζουν οι μεσσίες.

 

Ανυπόφοροι γρίφοι,

Μόνο στο βάθος μπορούν να ερμηνευτούν

Αλλά μόνο στη στεριά μπορούν να εφαρμοστούν.

 

Είχες γύρω σου πλάσματα απ’ όλους τους κόσμους.

Όλοι θέλουν να είναι δίπλα σε ολόκληρους

Ξέρουν πως δεν θα αρπαχθούν κομμάτια τους,

Ξέρουν ότι δεν απαιτείται να δώσουν από το υστέρημα τους.

 

Τριγύριζαν δίπλα σου

-Όσο πιο κοντά τους επέτρεπες-

Κι αγάπησαν ... εκείνα που έπαιρναν.

 

Κανείς μισός δεν αγαπά,

πόσο μάλλον, κάποιον ολόκληρο.

Φυλάνε τα ψίχουλα τους για κάποιον άλλο, μισό.

Δύο μισά δεν κάνουν ένα; Θα σου πουν.

 

Θέλουν να μη χαθείς

Αλλά δεν θα χαθούν μέσα σου.

Θέλουν να γίνουν σαν εσένα

Όχι να γίνουν, εσύ.

 

Μην τους κρίνεις

Εσύ; χάθηκες μέσα τους;

 

Δε χάθηκες ποτέ μέσα σε κάποιον.

Δε χώραγε η πληρότητα σου μέσα σε κανέναν…

 

Η φωνή σου αντηχεί ετεροχρονισμένα από τα κατάβαθα:

«Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να αγαπήσω, από το να χαθώ;»

 

Μα δεν υπάρχει κανείς να απαντήσει…

 

Μια δαιμονική προτροπή

Σε σπρώχνει βίαια προς στην επιφάνεια

«Δεν είναι καλύτερο το φως της ψευδαίσθησης παρά το σκοτάδι της αλήθειας;»

Ρωτά με καθαρή, ελκυστική φωνή.

«Τόσα χρόνια στο βυθό και δεν κατάφερες να αποκωδικοποιήσεις τις απαιτήσεις του Θεού σου,

Έλα μαζί μου!

Θα σου αποκαλύψω όλα όσα δεν μπόρεσες να βρεις! Όλες τις αποφάσεις που πρέπει να πάρεις!

Τέρμα τα αδιέξοδα!»

διαφημίζει με ενθουσιασμό.

 

Τα απομεινάρια του στεγνού χώματος

Κρατούν σφιχτά τις επιθυμίες σαν σημαίες

Και φτιάχνουν δρόμο προς τη στεριά, με τα σώματα τους.

«Δώσε μας τροφή, δέξου την πρόταση, είμαστε παιδιά σου, μην μας προδώσεις!»

 

Μα είναι πια αργά…

Το μητρικό σου ένστικτο πνίγηκε στο βυθό…

 

Γυρνάς από την άλλη

Ασυναίσθητα, ζητάς τη Θεία Χάρη.

 

«Όποιος πάρει τη Χάρη Μου

Θα ΄χάσει όλα τα άλλα»

Ηχεί το Πνεύμα του Θεού.

Και σου ζητά να εγκρίνεις την προϋπόθεση Του.

 

Δεν έχεις τίποτα να χάσεις. Όλα όσα έχεις είναι δικά Του.

 

«Μείνε ακίνητη και αγάπα» μεταφέρει με όλες τις αισθήσεις.

Καμιά πρακτική καθοδήγηση, καμία επεξήγηση.

 

Ακόμα ένα αίνιγμα να λυθεί

Από τα κατάβαθα

Για την επιφάνεια.

 

Κάνεις αιτήσεις, σχόλια, δίνεις επιχειρήματα …

 

«Αγάπα…» είναι η απάντηση σε όλα.

 

Δεν έχεις επιλογή

με μια ματιά, βγαίνεις στη στεριά.

 

Οι επιθυμίες λούζονται στο χώμα

Τα μάτια αποκτούν πάλι προσδοκίες

Η αναμονή αλλάζει κατεύθυνση

προς τα κάτω…

 

«Να φεύγεις σιωπηλά…»

Αντηχούν οι μεσσίες,

αλλά δεν θυμάσαι γιατί…

 

Τώρα όλα έχουν αντιστραφεί

Δεν σε νοιάζει να αγαπήσεις

Αλλά να αγαπηθείς.

Δεν θυμάσαι το βυθό.

 

Μέρος 3 -Λύτρωση

 

(συνεχίζεται…)